Nietypowe formy działalności gospodarczej

Stan prawny na 27 lutego 2007 r.

Adam Malinowski

W ostatnich latach, a zwłaszcza po wejściu do UE Polska przeżywa boom gospodarczy. Lata 2004-2006 można porównać tylko do dynamicznego początku lat dziewięćdziesiątych. Nic więc dziwnego, że coraz więcej osób (pomimo negatywnych działań ustawodawcy) myśli o założeniu własnej firmy bądź przekształceniu jej w bardziej zaawansowane stadium. Prawo oferuje przy tym całą paletę możliwości i form jej prowadzenia. Są między nimi formy niezwykle popularne, takie jak spółka cywilna, jawna czy z o.o., ale są też nietypowe, jak choćby spółki komandytowe czy komandytowo-akcyjne. Warto poznać zasady rządzące tymi „niszowymi” spółkami, ponieważ - po pierwsze - oferują one wiele nietypowych i interesujących rozwiązań, a po drugie - zawsze warto mieć przegląd różnych możliwości, by wybrać tę najlepszą.

Spółka komandytowa

Zgodnie z ustawą z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz.U. nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), jest to spółka osobowa (pozbawiona osobowości prawnej) mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. Mamy więc tu do czynienia z dwiema kategoriami wspólników i ich zróżnicowaną odpowiedzialnością za długi. Firma (czyli nazwa) spółki komandytowej powinna zawierać nazwisko jednego lub kilku komplementariuszy oraz dodatkowe oznaczenie „spółka komandytowa”. Dopuszczalne jest używanie w obrocie skrótu „sp.k.”. Jeżeli komplementariuszem jest osoba prawna (spółka z o.o., akcyjna), firma powinna zawierać pełne brzmienie firmy (nazwy) tej osoby prawnej z dodatkowym oznaczeniem „spółka komandytowa”. W takiej sytuacji przedsiębiorstwo może się nazywać np.: „Dywilno spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa”. Nazwisko komandytariusza nie może być zamieszczane w firmie spółki. W przeciwnym razie odpowiada on wobec osób trzecich tak jak komplementariusz - bez ograniczenia do wysokości sumy komandytowej.