Kredyty dla konsumentów

Ustawa o kredycie konsumenckim jako konsumenta traktuje każdą osobę fizyczną, która zawiera umowę z przedsiębiorcą w celu bezpośrednio niezwiązanym z działalnością gospodarczą. Definicja ta różni się więc od definicji konsumenta znajdującej się w kodeksie cywilnym - ograniczona jest bowiem tylko do osób fizycznych. Artykuł 384 § 3 k.c. definiuje konsumenta jako osobę, która zawiera umowę z przedsiębiorcą w celu bezpośrednio niezwiązanym z działalnością gospodarczą. Definicja ta wyraźnie więc wskazuje, że k.c. uznaje za konsumenta każdą osobę, zarówno fizyczną, jak i prawną, która zawiera z przedsiębiorcą umowę w celu niezwiązanym bezpośrednio z działalnością gospodarczą. Definicja kodeksowa jest zatem stosunkowo szeroka. Uzasadnieniem dla zawężenia w ustawie o kredycie konsumenckim kategorii konsumentów wyłącznie do osób fizycznych była obawa przed ewentualnym nadużywaniem praw przewidzianych dla kredytobiorców przez podmioty, które są profesjonalistami, np. fundacje, stowarzyszenia.

Analiza przepisów ustawy o kredycie konsumenckim wskazuje, że cel, na który są udzielane kredyty konsumenckie, nie może być bezpośrednio związany z prowadzoną przez kredytobiorcę działalnością gospodarczą, ale musi zostać przeznaczony na potrzeby osobiste (np. kredyt na wczasy zagraniczne dla całej rodziny, zakup na raty telewizora do domu).