BRAKI PISM SKUTKUJĄCE ZWROTEM

Braki formalne pism procesowych są wynikiem niezachowania właściwych wymagań przewidzianych ogólnie dla wszystkich pism procesowych (zob. art. 126 k.p.c.) lub dla szczególnego ich rodzaju (np. art. 127 i 187 k.p.c.). Artykuł 130 k.p.c. ma zastosowanie właśnie w razie takich braków formalnych, które uniemożliwiają nadanie pismu prawidłowego biegu, tj. wywołanie przez nie właściwych skutków procesowych zarówno w stosunku do sądu, jak i pozostałych podmiotów uczestniczących w postępowaniu. Za tego rodzaju braki można uznać na przykład brak określenia strony pozwanej, jej adresu, brak określenia wartości przedmiotu sporu, zupełny brak okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie, brak pełnomocnictwa, odpisów pism procesowych - pozwu w liczbie odpowiadającej liczbie pozwanych, a także niedołączenie do pozwu w sprawie o zaprzeczenie ojcostwa lub unieważnienie uznania dziecka odpisu pozwu dla prokuratora (tak m.in. orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 20 stycznia 1967 r., I CZ 149/66, OSNCP z 1967 r. nr 9, poz. 158). Brakiem formalnym jest też przykładowo niedołączenie do pisma procesowego wymaganych ustawowo dokumentów (zob. np. art. 1147 § 2 k.p.c.).