Rachunki, kredyty i pożyczki bankowe oraz ich oferta rynkowa

Wyróżnić można dwa podstawowe rodzaje factoringu:

• factoring właściwy (pełny),

• factoring niewłaściwy (niepełny).

Factoring właściwy występuje, gdy w umowie factoringu strony ustalają, że oprócz przelewu wierzytelności ryzyko wypłacalności dłużnika (ściągalności należności) obarczać będzie faktora. Oznacza to, że ryzyko, które do tej pory ciążyło na przedsiębiorcy, przechodzi na instytucję factoringową, która odpowiada przed przedsiębiorcą za to, że dłużnik wykona swoje zobowiązanie. Sytuację taką określa się przejęciem przez faktora odpowiedzialności z tytułu del credere. Jest to trzecia funkcja (obok finansowania i usługowej) pełniona przez faktora. W związku z tym, przed zawarciem umowy factoringu właściwego, faktor sprawdza dokładnie stan prawny i majątkowy przyszłego dłużnika.

Następstwem tej analizy może być zróżnicowanie pozycji faktora w ramach jednej (tej samej) umowy factoringowej. Instytucja factoringowa na podstawie przeprowadzonej analizy ryzyka wypłacalności dłużników ustala tzw. kwoty graniczne (limity), do wysokości których przejmuje na siebie ryzyko wypłacalności dłużników. Wierzytelności przekraczające te kwoty zostają przeniesione na faktora zgodnie z zasadami factoringu niepełnego, zatem faktor nie przejmuje na siebie ryzyka ściągalności tych wierzytelności, a tym samym nie nabywa ich.