Nowe terminy zapłaty

Zgodnie z art. 2 ustawy, jeżeli strony w umowie przewidziały termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych, za okres począwszy od 31 dnia po spełnieniu swego świadczenia niepieniężnego i doręczeniu dłużnikowi faktury lub rachunku. Odsetek można żądać za okres do dnia zapłaty, nie dłuższy jednak niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego. Oznacza to, że po upływie 30 dni od spełnienia świadczenia niepieniężnego przez wierzyciela - „małego przedsiębiorcę” - może on żądać od drugiej strony umowy odsetek za korzystanie z jego kapitału, niezależnie od tego, czy nadszedł już umowny termin zapłaty czy też nie. Powinien wezwać w tym celu drugą stronę do zapłaty stosownych odsetek. Nie będą one w tym przypadku sankcją za opóźnienie lub zwłokę w zapłacie, lecz rekompensatą dla wierzyciela - małej firmy za to, że ktoś korzysta z jego kapitału. Poprzez zastrzeganie długich terminów płatności, zazwyczaj na korzyść podmiotu ekonomicznie silniejszego (który nie posiada statusu „małego przedsiębiorcy”), zyskuje on potencjalne źródło osiągania dodatkowego dochodu, mając możliwość dysponowania cudzym kapitałem. Z tego powodu ustawa przewiduje, że za ten wymuszony „kredyt” trzeba płacić. W myśl nowej regulacji doszło więc do przekształcenia umownego długu pieniężnego w quasi-kredyt. Dotyczy to jednak tylko tych umów, które oprócz spełnienia opisanych wcześniej warunków określają termin spełnienia świadczenia pieniężnego jako dłuższy niż 30 dni.