Inwentaryzacja roczna

Zgodnie z ustawą o rachunkowości:

1) środki trwałe wycenia się w cenie nabycia lub koszcie wytworzenia (to jest bez kosztów zarządu i sprzedaży), z uwzględnieniem dotychczasowego umorzenia;

2) pełnowartościowe składniki zapasów wycenia się podobnie, ale:

• materiały i towary można wyceniać także w wysokości ceny ich zakupu,

• wyroby gotowe po rzeczywistym, a także po planowanym lub normatywnym koszcie wytworzenia, jeżeli różnią się od kosztów rzeczywistych w stopniu niezniekształcającym wartości zapasów i wyniku finansowego jednostki, a także w cenach sprzedaży netto;

3) produkcję w toku można wyceniać:

• w pełnym koszcie wytworzenia, co jest obowiązkiem w razie wytwarzania produktów w okresie dłuższym niż trzy miesiące, lub na cele inwestycji; praktycznie stanowi to jedynie rozwiązanie przy produkcji jednostkowej (w tym także budowlanej, remontowej, pracach badawczych, usługach konsultingowych) i małoseryjnej, bez względu na czas wykonania wyrobu; mogą to być koszty rzeczywiste lub z wyjątkiem produkcji jednostkowej i małoseryjnej koszty planowane lub normatywne, jeśli nie odbiegają istotnie od uzasadnionych kosztów rzeczywistych;

• w cenie sprzedaży netto z uwzględnieniem stopnia przetworzenia produkcji w toku,

• w wysokości kosztów bezpośrednich, tj. materiałów, płac bezpośrednich z narzutem na płace i usług obcych (także innych kosztów bezpośrednich, jeżeli takie występują, na przykład koszty zużytej energii) - nie obciąża się więc jej kosztami wydziałowymi,

• w sposób uproszczony - zazwyczaj dopuszcza się, by w przypadku gdy koszt zużycia materiałów bezpośrednich przekracza połowę kosztu wytworzenia, wycena produkcji w toku następowała w wartości wsadu materiałów bezpośrednich,

• w ogóle jej nie wyceniać (a tym samym zaniechać jej inwentaryzacji), jeżeli uzasadnia to jej niezmienny co do wielkości oraz składu poziom, przy czym zasada „nieobecności” produkcji w toku powinna być z góry przewidziana w zakładowym planie kont.