Wyrok SN z 12 czerwca 1980 r., sygn. IV PR 191/80

Kumulowanie odmiennych konstrukcyjnie podstaw odpowiedzialności materialnej z art. 124 i 122 k.p. w stosunku do skazanego pracownika za wyrządzoną zakładowi pracy tę samą szkodę (w stosunku do tego samego roszczenia) nie jest dopuszczalne. Wprawdzie w obydwu sytuacjach pracownik odpowiada za szkodę w pełnej wysokości, jednakowoż w pierwszym z wymienionych przypadków (art. 124 k.p.) w razie niewyliczenia się lub niezwrócenia powierzonego mienia pracownik odpowiada za całą ustaloną (w pełnej wysokości) szkodę, choć może się od tej odpowiedzialności uwolnić) w całości lub w części, jeżeli wykaże, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych; w drugim zaś przypadku (art. 122 k.p.) pracownikowi należy udowodnić, iż umyślnie wyrządził szkodę i wówczas odpowiada on za tę szkodę (w pełnej wysokości), także gdy chodzi o mienie nie powierzone do zwrotu lub wyliczenia się, w granicach zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego, w tym ostatnim przypadku w (pełnej) wysokości szkody, której możliwość wyrządzenia przewidywał i na jej wyrządzenie się godził.