Aby na podstawie § 23 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej (Dz.U. z 1991 r. nr 124, poz. 551) nastąpiło wyłączenie podatnika z opodatkowania w formie karty podatkowej, czy to ze względu na nierzetelne prowadzenie książki ewidencji zatrudnienia, czy też ze względu na jej nieprowadzenie, musi łącznie wystąpić druga przesłanka podana w rozporządzeniu, a mianowicie stan zatrudnienia musi być wyższy od zgłoszonego urzędowi skarbowemu.

Z uzasadnienia

Zdzisław K. prowadził w 1992 r. w H. działalność w zakresie stolarstwa ogólnego – usługi i był z tego tytułu opodatkowany w formie karty podatkowej. Urząd Skarbowy w B.P. postanowieniem z 9 sierpnia 1993 r. wznowił z urzędu postępowanie w sprawie ustalenia wysokości karty podatkowej za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 1992 r., zakończone prawomocną decyzją wymiarową. Jak podano, w wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne istniejące w dniu wydania decyzji wymiarowej, nie znane Urzędowi, o których podatnik nie zawiadomił w stosownym czasie Urzędu Skarbowego. W szczególności stwierdzono, że ewidencja zatrudnienia była prowadzona nierzetelnie i nie odzwierciedlała faktycznego stanu zatrudnienia w 1992 r., gdyż w poz. 52, dotyczącej zatrudnienia Aleksandra R., jako datę rozwiązania stosunku pracy podano 31 grudnia 1991 r., natomiast według złożonego w Urzędzie 10 lutego 1992 r. zawiadomienia rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło 31 stycznia 1992 r. Ponadto na podstawie przedstawionych kopii rachunków ustalono, że podatnik sprzedał elementy podłogowe (parkiet) spółce z o.o. „A.” w W., gdy tymczasem z przedstawionych zamówień wynikało, że zakupiony parkiet był przeznaczony do własnych celów produkcyjnych.