Reguł rządzących tym modelem zatrudnienia należy szukać w ustawie z 9 lipca 2003 roku o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. nr 166, poz. 1608).

W trójkącie

Zatrudnienie tymczasowe angażuje trzy podmioty: agencję pracy tymczasowej, pracownika tymczasowego oraz pracodawcę użytkownika. Pierwszym krokiem prowadzącym do zatrudnienia pracownika tymczasowego jest zawarcie umowy z agencją, która zobowiązuje się do dostarczenia odpowiedniego pracownika na zamówienie swojego kontrahenta. Podmiot, który korzysta z pracy tymczasowej, został przez ustawodawcę nazwany pracodawcą użytkownikiem. Wbrew nazwie, jednak to nie on podpisuje z pracownikiem umowę o pracę, ale czyni to agencja. Mamy więc tutaj do czynienia z dwoma kontraktami: pierwszym łączącym agencję i pracodawcę użytkownika, i drugim, będącym umową o pracę pomiędzy agencją a zatrudnionym.

Umowa pracodawcy użytkownika z agencją jest w istocie umową o świadczenie usług i jako taka podlega przepisom Kodeksu cywilnego. Rolą agencji jest zapewnienie pracodawcy użytkownikowi personelu odpowiadającego jego potrzebom. Kontrakt ten często przyjmuje formę umowy ramowej, w której strony określają zasady zgłaszania zapotrzebowania na pracowników przez pracodawcę użytkownika oraz sposób płatności za wykonane usługi. Same zamówienia składane są natomiast ad hoc, zgodnie z bieżącym zapotrzebowaniem pracodawcy użytkownika.