Wycena rzeczowych aktywów obrotowych i rozrachunków

Materiały wycenia się w zasadzie według cen nabycia. Jednostka może wyceniać materiały według cen zakupu, odnosząc koszty związane z zakupem bezpośrednio w koszty działalności operacyjnej. Ustawodawca dopuszcza stosowanie obydwu metod wyceny.

Stosowane do wyceny, na dzień bilansowy, ceny nabycia (zakupu) materiałów nie mogą być wyższe od cen sprzedaży netto tych aktywów możliwych do uzyskania na rynku.

Cena sprzedaży netto składnika aktywów to możliwa do uzyskania na dzień bilansowy cena sprzedaży bez VAT i podatku akcyzowego, pomniejszona o rabaty, upusty i inne podobne zmniejszenia oraz o koszty związane z przystosowaniem aktywu do sprzedaży i jej dokonaniem, powiększona o ewentualną dotację przedmiotową; w przypadku natomiast braku możliwości ustalenia ceny sprzedaży netto danego aktywu powinno się określić jego wartość godziwą na dzień bilansowy w inny sposób.

Jeśli ceny nabycia lub zakupu jednakowych materiałów lub uznanych za jednakowe - ze względu na podobieństwo rodzaju i przeznaczenia - są różne, to wartość stanu końcowego materiałów wycenia się najczęściej według przyjętej przez daną jednostkę metody ustalania wartości ich rozchodu do zużycia lub sprzedaży, dokonując rozchodu tych materiałów po cenach, które najwcześniej nabyto, to jest metodą „pierwsze przyszło - pierwsze wyszło” (FIFO), a w odniesieniu do materiałów, które dotyczą ściśle określonych przedsięwzięć - na zasadzie szczegółowej identyfikacji rzeczywistych cen materiału danego rodzaju, niezależnie od daty nabycia lub zakupu, stosując daną zasadę w odniesieniu do odpowiednich materiałów w sposób ciągły.