comment
Artykuł
Data publikacji: 2018-06-29
Miejsce transakcji i miejsce jej opodatkowania
VI dyrektywa, w odróżnieniu od ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, która praktycznie nie zawiera regulacji w tym zakresie (wyjątek stanowi art. 4a określający miejsce świadczenia usług w przypadku sprzedaży praw, udzielania licencji i sublicencji, oddania do używania wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego oraz upoważniania do korzystania z licencji lub przeniesienia autorskiego prawa majątkowego w odniesieniu do programu komputerowego), wiele uwagi poświęca określeniu miejsca transakcji podlegającej opodatkowaniu (tytuł VI, art. 8 i 9 dyrektywy). Jak ważka jest to kwestia, wiedzą zwłaszcza ci podatnicy, którzy pod rządami obowiązującej ustawy dokonują eksportu lub importu usług.
Zgodnie bowiem z zawartą w niej definicją przez import usług rozumie się usługi świadczone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, za których wykonanie należność jest przekazywana osobie lub jednostce mającej siedzibę bądź miejsce zamieszkania za granicą, natomiast przez eksport - usługi wykonywane przez podatnika poza państwową granicą Rzeczypospolitej Polskiej. O opodatkowaniu oraz jego wysokości w przypadku eksportu decyduje więc miejsce fizycznego świadczenia (wykonania) usługi. Jego ustalenie, szczególnie w przypadku tzw. usług niematerialnych (np. finansowe, doradcze), telekomunikacyjnych czy świadczonych z wykorzystaniem Internetu, bywa bardzo utrudnione i, jak pokazuje praktyka, stanowi źródło wielu sporów między podatnikami a organami podatkowymi. W celu ich uniknięcia oraz w celu wyeliminowania ewentualnej konkurencji między państwami członkowskimi Wspólnoty o pobór podatku lub sytuacji, w której w żadnym z tych państw podatek nie zostanie pobrany, w dyrektywie zamieszczono szereg przepisów określających wprost miejsce dokonania czynności, a w konsekwencji również miejsce jej opodatkowania VAT.
Dla porządku należy jednak zaznaczyć, iż w dyrektywie jest mowa wyłącznie o miejscu transakcji podlegającej opodatkowaniu. Niemniej jego określenie przesądza również o miejscu opodatkowania czynności. W dyrektywie, podobnie jak w ustawie o VAT, opodatkowanie zostało bowiem oparte na regule terytorialności, tj. zgodnie z art. 2 pkt 1 dyrektywy podatkiem objęte są dostawy towarów i usług na terytorium państwa. Do opodatkowania czynności dochodzi w rezultacie w tym państwie członkowskim, na którego terytorium została ona według dyrektywy dokonana, a które - podkreślmy - nie musi się pokrywać z miejscem jej fizycznego wykonania. Znajomość regulacji dotyczących ustalania miejsca transakcji ma zatem niebagatelne znaczenie dla oceny skutków podatkowych dokonywanych czynności oraz poprawnego wywiązania się ze związanych z tym obowiązków podatkowych. Szczególnie w przypadku podatników współpracujących z podatnikami VAT z innych krajów członkowskich Wspólnoty.
Pozostało 87% treści
Chcesz uzyskać dostęp? Skorzystaj z bezpłatnego abonamentu
