Zabezpieczenie wykonania zobowiązań podatkowych (cz. 2)

Zastaw skarbowy jest normowany w art. 41-46 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z 24 grudnia 2002 r. w sprawie rejestru zastawów skarbowych oraz Centralnego Rejestru Zastawów Skarbowych (Dz.U. Nr 240, poz. 2068 ze zm.).

Zastaw to ograniczone prawo rzeczowe uprawniające wierzyciela do zaspokojenia, zabezpieczonego zastawem, roszczenia - bez względu na zmianę właściciela obciążonej rzeczy. Warunkiem powstania zastawu skarbowego jest jego zarejestrowanie w specjalnym rejestrze. Rzecz obciążona zastawem skarbowym pozostaje nadal w posiadaniu podatnika, który może nią dysponować i czerpać z niej korzyści. Przedmiot zastawu skarbowego może być przedmiotem obrotu bez żadnych formalnych ograniczeń. Zastaw skarbowy jest jednak skuteczny wobec każdorazowego właściciela przedmiotu zastawu i ma pierwszeństwo przed jego wierzycielami osobistymi (art. 42 § 3 ordynacji). Każdorazowy właściciel przedmiotu zastawu będzie więc dłużnikiem rzeczowym organu podatkowego, co oznacza możliwość przeprowadzenia egzekucji z przedmiotu zastawu. Nie ma tu znaczenia prawna forma zmiany prawa własności, ani też liczba tych zmian.