Skutki podatkowe zakupu licencji od podmiotu zagranicznego

Problemy z opodatkowaniem osób zagranicznych wynikają między innymi z tego, że ustawy podatkowe stosują dwie zasady podatkowe, wyrażone w art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), tj.:

• zasadę nieograniczonego obowiązku podatkowego, która oznacza, że podatnicy, którzy mają siedzibę lub zarząd na terytorium RP, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (osiąganych zarówno w kraju, jak i za granicą),

• zasadę ograniczonego obowiązku podatkowego dla podatników, którzy nie mają na terytorium Rzecząpospolitej siedziby lub zarządu (podmioty zagraniczne), która oznacza, że podatnicy podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium RP bez względu na źródło ich pochodzenia.

Sprzężenie tych dwóch zasad powoduje, że do tego samego dochodu roszczą sobie pretensje administracje podatkowe dwóch krajów, co oczywiście stanowiłoby barierę wymiany gospodarczej. Aby uniknąć takiej sytuacji, poszczególne państwa - w tym Polska - zawierają dwustronne umowy z innymi państwami, służące unikaniu podwójnego opodatkowania dochodów. Umowy te są źródłem międzynarodowego prawa publicznego, a więc regulują prawa i obowiązki państw-stron takiej umowy, nie zaś podatników, chociaż - w konsekwencji realizacji przez państwa tych praw i obowiązków - wpływają również na obowiązki podatkowe.

Zasady interpretowania umów międzynarodowych określone zostały w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, podpisanej 23 maja 1969 r. (Dz.U. z 1990 r. Nr 74, poz. 439).