Koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym a VAT - po nowelizacji

Zgodnie z poprzednim brzmieniem art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowano do nabywanych przez podatnika towarów i usług, którymi rozporządzono w sposób nie pozwalający na zaliczenie dokonanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Przepis ten wywoływał wiele kontrowersji, szczególnie dlatego, że organy podatkowe interpretowały go w taki sposób, jakby w jego treści nie było zwrotu „rozporządzono”. Innymi słowy wykładnia tego przepisu sprowadzała się do następującej tezy: „jeżeli jakiegoś wydatku, niezależnie od przyczyn, nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, wówczas to podatek naliczony związany z tym wydatkiem nie podlega odliczeniu”. Taki sposób interpretacji komentowanego przepisu znajdował potwierdzenie zarówno w orzecznictwie, jak i w pismach Ministerstwa Finansów (wyrok NSA z 24 sierpnia 1999 r., sygn. akt I SA/Ka 19/98, wyrok NSA z 26 czerwca 1997 r., sygn. akt SA/Rz 538/96, pismo Ministerstwa Finansów z 27 lutego 1996 r., nr P3-8218/264/96).