Odpłatność za pobyt w mieszkaniu treningowym powinna zależeć od zakresu usług

Rada powiatu określiła w uchwale zasady odpłatności za pobyt w mieszkaniu treningowym. Postanowiła, że odpłatność za pobyt w takim mieszkaniu będzie wynosić, w zależności od wysokości dochodu danej osoby, odpowiednio: od 5 proc. do 10 proc., od 11 proc. do 15 proc. oraz od 16 proc. do 20 proc. dochodu. Czy rada właściwie ustaliła te zasady?

Tak ustalone zasady odpłatności za pobyt w mieszkaniu treningowym są niewłaściwe, gdyż pozwalałyby uznaniowo określać wysokość opłaty. Takie postanowienia w uchwale mogą być więc zakwestionowane jako nieprawidłowe przez organ nadzoru (wojewodę). Przykładowo ustalanie odpłatności w bardzo podobny sposób zakwestionowano w rozstrzygnięciu nadzorczym wojewody świętokrzyskiego z 24 stycznia 2024 r. (nr PNK.I.4130.20.2024). Wojewoda stwierdził, że ten sposób określenia zasad ponoszenia odpłatności za pobyt oznacza, że organ, wydając decyzję o określeniu tej opłatności na podstawie art. 97 ust. 1 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (dalej: u.p.s.), będzie „dysponował uznaniem administracyjnym w kwestii określenia wysokości opłaty, miarkując jej wysokość w ramach przedziałów procentowych określonych w uchwale”. Tymczasem – jak zauważył organ nadzoru – taki sposób uregulowania odpłatności za pobyt w mieszkaniu chronionym stoi w sprzeczności z art. 97 ust. 1 u.p.s. Bo zgodnie z tym przepisem opłatę za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych ustala podmiot kierujący w uzgodnieniu z osobą kierowaną, uwzględniając przyznany zakres usług. Ponadto przepisy stanowią wprost, że osoby nie ponoszą opłat, jeżeli dochód osoby samotnie gospodarującej lub dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty kryterium dochodowego.