Umysły w niebieskich kołnierzykach

Na rynku pracy zachodzi proces, który odmieni go bardziej niż wynalezienie maszyny parowej przez Watta i umasowienie produkcji przemysłowej przez Forda

Czy bylibyście w stanie pracować w fabryce 12 godzin dziennie przez sześć dni w tygodniu, z jedną 30-minutową przerwą? Na dodatek w takim hałasie, że musielibyście się nauczyć czytać z ust, żeby zrozumieć, co chce powiedzieć wam kolega. W temperaturze prawie 30 st. C, bez klimatyzacji, a nawet możliwości otwarcia okna, za to z ryzykiem złapania choroby płuc. I z przełożonym, który obcinałby pensję za najmniejsze uchybienie. Zakładam, że wasza odpowiedź brzmi „nie”.

A jednak gdybyście żyli w drugiej połowie XIX w. w miastach Europy i USA, prawdopodobnie nie mielibyście wielkiego wyboru. Taka praca może byłaby nawet szczytem marzeń w porównaniu z beznadzieją głodującej wsi. Na szczęście od tamtego czasu sporo się zmieniło. W wyniku przełomów technologicznych, prowadzących do wyższej produktywności, płace poszły w górę, standardy pracy się poprawiły, a liczba przepracowywanych godzin zmalała. Wraz z wynalezieniem komputera zmiany te stały się jakościowe. Znajdujemy się u zarania ery nowej klasy robotniczej, opartej już nie na sile mięśni, lecz umysłu. Chodzi o programistów.

Wielka transformacja

W 2017 r. Clive Thompson pisał na łamach czasopisma „Wired”, że „następnym wielkim zajęciem dla niebieskich kołnierzyków jest programowanie”. Thompson zasugerował, że szeroko rozumiane zawody informatyczne wraz z postępującą automatyzacją niemal całkowicie mogą zastąpić pracowników fizycznych. Nie nastąpi więc żadna „deindustrializacja”, lecz przeprogramowanie pracy.