Elementarz kodowania

Musimy myśleć o programowaniu jak o fundamentalnej umiejętności w XXI w. Porównałbym to do czytania, pisania, liczenia

z Mironem Mironiukiem rozmawia Anna Wittenberg

Mogę na początek to ja zadać pani pytanie?

Proszę bardzo.

Jaki jest dziś nadrzędny cel dla Polski? Taki, z którym wszyscy się zgadzają?

Myślę, że nie ma takiego.

Pełna zgoda. Kiedy byliśmy dziećmi, tym celem było wstąpienie do NATO, później do Unii Europejskiej. Gdy to się udało, nikt nie wyznaczył kolejnego.

Ale jakoś działamy.

Patrzę na to z perspektywy osoby, która prowadzi firmę. W skutecznym zarządzaniu podstawą jest obranie celu i upewnienie się, że każdy go zna. Skoro i ludzie, i firmy mają cele, państwo też powinno je mieć. Wierzę, że w naszym przypadku tym celem powinien być awans do grona dziesięciu najbogatszych krajów na świecie.

Dziś jesteśmy w okolicach 50.

To absurdalne, biorąc pod uwagę zasoby, które mamy. To nie diamenty, nie ropa, lecz kapitał intelektualny. Polska ma najlepszych programistów na świecie – tak mówią wyniki najważniejszego międzynarodowego konkursu informatycznego, w którym mamy tylko jeden medal mniej niż Stany Zjednoczone. Ale gdyby przeliczyć te medale na milion mieszkańców, to wygrywamy z nimi, ale też z Rosją, Chinami, Wielką Brytanią czy Francją. Dlatego mówię, że mamy szansę, jaka zdarza się raz na 120 lat. 120 lat temu, dzięki drugiej rewolucji przemysłowej – dzięki elektryczności, falom radiowym i silnikowi spalinowemu – Stany Zjednoczone wyprzedziły Wielką Brytanię i stały się najbogatszym krajem świata i do dzisiaj są na szczycie. Nie mogliśmy wówczas z tej szansy skorzystać, bo niepodległa Polska nie istniała. Dzisiaj, kiedy dzięki rozwojowi technologii mamy nowe rozdanie, nasz kraj siedzi przy tym stoliku i ma w ręku najlepsze karty. Ale mało na tym korzysta.