analiza

Szukanie racjonalności, czyli kilka słów o limicie pracy zdalnej okazjonalnej

Praca zdalna może być wykonywana okazjonalnie, na wniosek pracownika złożony w postaci papierowej lub elektronicznej, w wymiarze nieprzekraczającym 24 dni w roku kalendarzowym – wynika z art. 6733 par. 1. kodeksu pracy. Paragraf 2 dodaje, że do pracy zdalnej, o której mowa w par. 1, nie stosuje się przepisów art. 6719–6724 oraz art. 6731 par. 3.

Przepis ten powszechnie interpretuje się w ten sposób, że wykonywanie pracy zdalnej przez więcej niż 24 dni w roku kalendarzowym skutkuje tym, że należy wówczas stosować wszelkie regulacje dotyczące pracy zdalnej, w tym pokrywać związane z nią koszty. Wynika to z założenia, że słowa: „Do pracy zdalnej, o której mowa w par. 1…”, nie odnoszą się do pracy okazjonalnej, ale do pracy zdalnej wykonywanej przez okres do 24 dni w roku. Być może taka zresztą była intencja ustawodawcy. Jeśli tak, to nie wybrzmiała ona należycie, co pozwala na odmienną i bardziej racjonalną wykładnię.

Wykładnia powszechna i dominująca…

Przyjrzyjmy się bliżej skutkom dominującej wykładni. Oznacza ona, że:

■ w przypadku braku porozumienia lub regulaminu pracy zdalnej zgoda na choćby jeden dodatkowy dzień pracy zdalnej okazjonalnej będzie wymagała podpisania złożonego porozumienia, zupełnie nieadekwatnego do wniosku pracownika;