Skarga konstytucyjna i nadzwyczajna

Rozwiązanie oparte na istnieniu dwóch odrębnych środków kontroli - prawa i jego stosowania - zachowuje spójność systemową

Skarga nadzwyczajna - dotychczasowe doświadczenia i perspektywy. Taki był temat konferencja, która odbyła się 18 czerwca w Pałacu Prezydenckim. Jednym z podejmowanych zagadnień były relacje pomiędzy skargą konstytucyjną i nadzwyczajną.

Ustanowiona pod koniec 2017 r. instytucja skargi nadzwyczajnej wypełnia lukę w systemie szczególnych środków ochrony konstytucyjnych praw i wolności. Do tego momentu jedynym w istocie tego typu środkiem ochrony była skarga konstytucyjna. Służy ona jednak kontroli konstytucyjności aktu normatywnego, na którego podstawie zapadło ostateczne rozstrzygniecie w indywidualnej sprawie (art. 79 Konstytucji RP), a nie kontroli konstytucyjności samego aktu władzy publicznej, jakim jest orzeczenie. Jest więc to skarga „na przepis”, a nie na jego „konkretne, wadliwe zastosowanie, nawet jeśli to prowadziłoby do niekonstytucyjnego skutku” (tak: postanowienia TK z 7 maja 2013 r., sygn. akt SK 31/12; 2 grudnia 2010 r., sygn. akt SK 11/10). Kontrola stosowania prawa - choćby nawet błędnego - przez sądy pozostaje bowiem poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia TK z 26 października 2005 r., sygn. akt SK 11/03 i 13 lutego 2008 r., sygn. akt SK 5/07).