Pracodawca powinien minimalizować uciążliwość pracy

Zwłaszcza jeśli jest ona monotonna lub wykonywana w ustalonym z góry tempie. Taki obowiązek nakładają przepisy, choć go nie precyzują. Wachlarz możliwości jest jednak szeroki

Każdy pracownik ma określone możliwości i zdolności psychomotoryczne, które rzutują także na możliwości wykonywania niektórych rodzajów prac lub poszczególnych czynności, w tym tzw. pracy monotonnej lub w ustalonym z góry tempie. Pojęcia te zostały zawarte w art. 145 par. 1 kodeksu pracy (dalej: k.p.), choć przepis ten ich nie definiuje. Posługuje się nimi także dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.Urz. UE z 18 2003 r. L 299, s. 9). W art. 13 zobowiązuje ona członków Unii Europejskiej do przyjęcia niezbędnych środków w celu zapewnienia, że pracodawca, który zamierza zorganizować pracę zgodnie z określonym harmonogramem, uwzględnia ogólną zasadę dostosowania organizacji pracy do pracownika, w szczególności w celu złagodzenia monotonii pracy oraz pracy o określonym rytmie, w zależności od rodzaju wykonywanej pracy i wymagań bezpieczeństwa oraz zdrowia, szczególnie w odniesieniu do przerw w trakcie czasu pracy.