Urlopy pracownicze - problemy, przykłady, orzecznictwo (cz. 3)

Na pracodawcę został nałożony obowiązek udzielenia urlopu wypoczynkowego w tym roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył do niego prawo, nawet gdy pracownik tego nie żąda, czy też nie wykazuje w tym kierunku żadnej inicjatywy. Pracodawca ponosi także odpowiedzialność za nieudzielanie pracownikowi urlopu wypoczynkowego w roku kalendarzowym (liczonym od 1 stycznia do 31 grudnia lub od daty nabycia prawa do urlopu za dany rok i za występowanie w danym zakładzie urlopów zaległych - na podstawie art. 282 § 1 pkt 2 k.p.).

Udzielanie urlopu wypoczynkowego

Zasada udzielania przez pracodawcę urlopu wypoczynkowego pracownikowi w tym roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył do niego prawo, dotyczy zarówno urlopu pierwszego, jak i urlopów kolejnych. Reguła ta odnosi się także do urlopu uzupełniającego oraz do części urlopu nazwanej "urlopem na żądanie pracownika". Pracownik może żądać przed sądem pracy nakazania pracodawcy udzielenia urlopu w naturze.

W stosunku do pracownika, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego jest nadal niezdolny do pracy, pracodawca ma prawo odmówić udzielenia zaległego urlopu i rozwiązać z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia bez jego winy (art. 53 § 1 pkt 1 i art. 229 § 2 k.p.).

Podział urlopu na części

Urlop wypoczynkowy powinien zostać udzielony pracownikowi jednorazowo w całości w pełnym przysługującym mu wymiarze. Od tej zasady istnieje wyjątek, który dopuszcza podział urlopu na części na wniosek pracownika. W takim przypadku przynajmniej jedna część wypoczynku powinna trwać co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Do wymaganego 2-tygodniowego okresu wypoczynku wliczamy także dni wolne od pracy (niedziele, święta, dni wolne z tytułu 5-dniowego tygodnia pracy).