Zmiany w ordynacji podatkowej

Dariusz Strzelec

Kancelaria Brzezińska Narolski Mariański Adwokaci w Łodzi

Od 1 stycznia 2009 r. obowiązują znowelizowane przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa (dalej: o.p.). Zmiany wprowadziła ustawa z 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 209, poz. 1318).

Zmiany wprowadza także ustawa z 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (w chwili oddawania do druku tego numeru „PP” ustawa czekała na podpis Prezydenta, zmienione przepisy mają wejść w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia).

Niektóre ze zmian mają charakter systemowy, inne doprecyzowują istniejące rozwiązania. Wynikają z nich istotne konsekwencje dla podatników.

Zmiany dotyczące interpretacji indywidualnych

W zakresie przepisów dotyczących interpretacji indywidualnych od 1 stycznia pojawiły się zmiany, które z punktu widzenia podatników należy ocenić pozytywnie. Określono bowiem termin na zwrot nienależnej opłaty od wniosku, a do tego uchylono przepis przewidujący konsekwencje niewłaściwego opłacenia wniosku o udzielenie interpretacji oraz wprowadzono regulację pozwalającą wezwać wnioskodawcę do uiszczenia opłaty od wniosku.

Obowiązujące do końca 2008 roku przepisy nie precyzowały, czy organ, do którego wystąpiono z wnioskiem o interpretację, może wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia opłaty, gdy zostanie ona uiszczona w wysokości niższej od należnej, np. gdy wnioskodawca wpłaci ją za mniejszą liczbę zdarzeń przyszłych (stanów faktycznych), niż są opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Zmienione przepisy, jakie obowiązują od 1 stycznia 2009 r., przez uchylenie art. 14g § 2 przy jednoczesnym wprowadzeniu w art. 14h odesłania do odpowiedniego stosowania art. 169 § 2 pozwoli, aby w takich sytuacjach organ wzywał wnioskodawcę do uzupełnienia opłaty.

Przykład

Występując z wnioskiem o udzielenie interpretacji w zakresie finansowania przez siebie świadczeń na rzecz pracowników, podatnik sformułował dwa pytania: czy wydatki na te świadczenia mogą być kosztem oraz czy jako płatnik powinien wartość tych świadczeń zaliczyć do przychodów. Uiścił tylko jedną opłatę. Organ uznając, iż ma do czynienia z dwoma wnioskami, wezwał podatnika do uzupełnienia braku w postaci dopłacenia brakującej kwoty.