Artykuł
Ustalenie podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego
Przepis art. 15 ust. 3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn.zm.) nie różnicuje zasiłków chorobowych i innych świadczeń przysługujących w czasie trwania obowiązku ubezpieczenia, od tych zasiłków i świadczeń przysługujących po ustaniu tego obowiązku i nie wyłącza doliczenia żadnego z nich do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego czy rentowego.
Stan faktyczny
Wyrokiem z 30 kwietnia 2007 r. sąd okręgowy oddalił odwołanie wniesione przez B.W. od decyzji ZUS wydanej 15 listopada 2005 r. dotyczącej przeliczenia emerytury wg podstawy wymiaru ustalonej w oparciu o wynagrodzenie z 10 kolejnych lat kalendarzowych, obejmujących lata 1987-1996, uznając to odwołanie za bezzasadne.
Sąd okręgowy ustalił, że organ emerytalno-rentowy przyznał wnioskodawczyni prawo do emerytury, poczynając od 6 maja 2005 r., a do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek w okresie od stycznia 1987 r. do grudnia 1996 r., ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 229,26 proc. Ubezpieczona domagała się, by do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto wynagrodzenie „całej udokumentowanej kwoty za 1996 r.”, z uwzględnieniem zasiłków chorobowych w kwocie 7126,40 zł, wypłacanych ubezpieczonej po ustaniu zatrudnienia.
