Wykroczenia przeciwko prawom pracownika

Jan Pióro

Celem kontroli przeprowadzanych przez Państwową Inspekcję Pracy jest ustalenie, czy pracodawca lub inny podmiot, na rzecz którego osoby fizyczne świadczą pracę, przestrzega przepisów prawa pracy, w szczególności przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

Przepisy ustawy z 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (j.t. Dz.U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756 z późn.zm.) nie definiują wprost pojęcia wykroczenie. Posiłkując się ustawowo określoną podstawą odpowiedzialności można uznać, iż wykroczeniem jest czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. W rozumieniu przepisów czynem jest zarówno działanie, jak i zaniechanie działania, do którego sprawca był obowiązany. Czyn wyczerpujący znamiona wykroczenia uważa się za popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.

Do odpowiedzialności za wykroczenia przeciwko prawom pracownika mogą być pociągnięci sprawcy czynów popełnionych zarówno z winy umyślnej, jak i nieumyślnej.

Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.