Kontrakty menedżerskie - trudne relacje z fiskusem

Małgorzata Rymarz

Kontrakt menedżerski jest uważany (pomimo odniesień zawartych w niektórych ustawach) za rodzaj umowy nienazwanej, dopuszczalnej na zasadzie swobody kontraktowania, o której mowa w art. 3531 k.c. Jej istotą jest zobowiązanie się menedżera do odpłatnego prowadzenia przedsiębiorstwa (zorganizowanej jego części lub działu) w imieniu i interesie oraz ze skutkiem prawnym dla ustanawiającego zarząd. Formułując treść konkretnej umowy, strony posiłkują się najczęściej przepisami dotyczącymi umowy-zlecenia.

Obowiązki zarządcze menedżer może przejąć także w ramach stosunku pracy, ale ze względu na charakter zadań, wymagających szczególnej kreatywności, samodzielnego podejmowania decyzji i nienormowanego czasu pracy, formuła taka jest stosowana znacznie rzadziej.

Wątpliwości interpretacyjne, narosłe wokół kwestii opodatkowania przychodów uzyskiwanych przez kadrę zarządzającą na podstawie stosunku cywilnoprawnego, od dawna budzą silne emocje i są nieustającym przedmiotem sporów, zarówno w relacjach pomiędzy podatnikami a fiskusem, jak i w publicznej dyspucie ekspertów. Niedawny wyrok Trybunału Konstytucyjnego w zasadzie pogrzebał nadzieje na możliwość skorzystania z niskiej, ryczałtowej stawki podatku dochodowego. Niestety, nie są to jedyne złe wiadomości dla tej grupy podatników: fiskus postanowił drenować kieszenie menedżerów, doliczając do przychodu m.in. wartość udostępnionych im narzędzi pracy.