Wynagrodzenie za czas przestoju

Andrzej W. Majewski

Mimo że kodeks pracy w art. 81 k. p. wspomina o przestoju, to nie definiuje tego pojęcia. Można spotkać się z opinią, że pod tym terminem należy rozumieć nieplanowaną, przejściową, nieograniczoną czasowo przerwę w wykonywaniu pracy, spowodowaną zaburzeniami w działalności prowadzonego przez pracodawcę zakładu pracy, powstałymi wskutek niedających się przewidzieć okoliczności. Jednakże, jak to określił Sąd Najwyższy w uchwale z 16 października 1992 r., sygn. akt I PZP 58/92, ograniczenie produkcji wywołane zmniejszeniem popytu na wyroby nie stanowi przestoju w rozumieniu art. 81 k. p. Jeżeli przerwa w wykonywaniu pracy spełnia podane warunki i można zakwalifikować ją jako przestój, to wynagrodzenie pracowników reguluje art. 81 kodeksu pracy.

Wysokość wynagrodzenia

Pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje - zgodnie z art. 81 § 1 k.p. - wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60 proc. wynagrodzenia. Wynagrodzenie to przysługuje pracownikowi za czas niezawinionego przez niego przestoju. Jeżeli przestój nastąpił z winy pracownika, wynagrodzenie nie przysługuje (§ 2). Tak więc z punktu widzenia pracownika istotne jest, czy przestój zawiniony jest przez niego, czy też nie. Wynika to stąd, że przepisy kodeksu pracy w różny sposób określają w tych przypadkach gwarancje płacowe dla pracownika.