Koszty egzekucyjne - ujęcie rachunkowe i podatkowe

Problematyka kosztów egzekucyjnych jest uregulowana w kilku aktach prawnych, spośród których najważniejsze to: kodeks postępowania cywilnego, ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawa o komornikach sądowych i egzekucji.

Podstawą egzekucji jest tytuł wykonawczy (tytuł egzekucyjny), czyli prawomocne orzeczenie sądu, zaopatrzony w klauzulę wykonalności.

Wniosek o wszczęcie egzekucji składa się, stosownie do właściwości, sądowi lub komornikowi. W sprawach, które mogą być wszczęte z urzędu, egzekucja może nastąpić na żądanie sądu pierwszej instancji skierowane do właściwego sądu lub komornika. Egzekucja może być również wszczęta na żądanie uprawnionego organu.

Zgodnie z art. 770 kodeksu postępowania cywilnego dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji. Koszty ściąga się wraz z egzekwowanym roszczeniem. Do niezbędnych kosztów prowadzenia procesu, jakie może ponieść wierzyciel w celu skutecznego przeprowadzenia egzekucji, zalicza się m.in.:

1) w przypadku procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem lub radcą prawnym - koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie (suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie mogą przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego),

2) w przypadku procesu, gdy strona reprezentowana jest przez adwokata lub radcę prawnego - zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.