Lombard w podatku od towarów i usług

Działalność lombardowa, najogólniej rzecz ujmując, polega na pożyczaniu pieniędzy pod zastaw. Przedmiot zastawu może zostać odzyskany przez klienta po dokonaniu zwrotu pożyczonej sumy pieniężnej wraz z kwotą prowizji, którą nalicza prowadzący lombard.

Forma prawnego zabezpieczenia udzielonej przez lombard pożyczki pieniężnej może przyjąć charakter przewłaszczenia, która to umowa nota bene nie jest umową normowaną regułami prawa cywilnego. W praktyce funkcjonowania obrotu gospodarczego mają do niej zastosowanie regulacje art. 349 kodeksu cywilnego, dotyczące przeniesienia własności rzeczy ruchomych, według którego przeniesienie posiadania następuje przez pozostawienie rzeczy we władaniu dotychczasowego właściciela, z tym że na podstawie innego stosunku prawnego, np. przechowania, czy też użyczenia.

Przewłaszczenie takie polega na przeniesieniu własności rzeczy na wierzyciela z zobowiązaniem go, pod warunkiem uiszczenia w terminie zabezpieczonego długu, do powrotnego przeniesienia własności rzeczy na dłużnika. W sytuacji gdy pożyczkobiorca nie wykona w umówionym terminie swojego zobowiązania, podmiot świadczący wskazaną usługę lombardową staje się pełnoprawnym właścicielem rzeczy, które najczęściej sprzedawane są w ramach prowadzonej działalności przez lombard. A zatem w działalności lombardu można wyróżnić dwa rodzaje czynności:

1) udzielanie pożyczek pod zastaw w zamian za umówione wynagrodzenie,

2) sprzedaż zastawionych i nieodebranych rzeczy (przejętych na własność przez lombard).

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 8 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.