Wierzytelności nieściągalne

Nieściągalność wierzytelności - niestety, tak częsta w obrocie gospodarczym w ostatnich latach - jest chyba jednym z większych zagrożeń dla wszystkich podmiotów gospodarczych. O ogromnej szkodliwości tego zjawiska nie trzeba chyba nikogo przekonywać, należy jednak podkreślić, że sam fakt nieodzyskania należności nie jest niestety jedyną reperkusją tego zjawiska. Otóż trzeba również pamiętać, że podmiot dotknięty nieściągalnością swoich wierzytelności nie tylko nie odzyskuje swoich pieniędzy, ale dodatkowo ponosi określone wydatki związane z opłaceniem VAT i podatku dochodowego od osób fizycznych. Dlatego też dla sytuacji finansowej wierzyciela sprawą kluczową staje się możliwość zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu - by nieuregulowane wierzytelności, które mają negatywny wpływ na wynik finansowy jednostki, nie wpływały jednocześnie na zwiększenie jej zobowiązań podatkowych.

Zagadnienia związane z odpisywaniem nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu zostały uregulowane art. 23 ust. 1 pkt 20 i 21 oraz art. 23 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy te określają zasady postępowanie podatnika w przypadkach nieściągalności lub zagrożenia ściągalności jego wierzytelności, wskazując na dwa sposoby zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwot związanych z nieuregulowaną należnością. Postępowanie wierzyciela może być dwojakie w zależności od stopnia ryzyka niezrealizowania należności. W przypadku gdy nieściągalność wierzytelności może być co najwyżej uprawdopodobniona wierzyciel ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów aktualizujących te wierzytelności. Natomiast w stosunku do wierzytelności, których nieściągalność może zostać udokumentowana, wierzyciel ma możliwość bezpośredniego odpisania ich w koszty uzyskania przychodu.