Związek kosztu z przychodem

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. stanowi, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zwrot „w celu” użyty w tym przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Przy takiej konstrukcji kosztów należy stwierdzić, iż podatnik może odliczyć od przychodu wszelkie koszty, o ile potrafi udowodnić, że zostały one poniesione w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i miały lub mogły mieć wpływ na osiągnięcie przychodu.

Oznacza to, że podatnik może zaliczyć w ciężar kosztów wydatki poniesione w danym roku podatkowym, jeśli mogą one przyczynić się do uzyskania przychodu nie tylko w danym roku, ale również w przyszłości. Przy ocenie związku danego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą istotne jest, czy poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu z danego źródła. Nie jest natomiast istotna efektywność wydatku, bowiem ocena skuteczności działań podatnika następuje, co do zasady, po dokonaniu wydatków. Przy ocenie, czy jakiś wydatek był poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, istotny jest zatem zamiar, a nie osiągnięty efekt.