Koszt wytworzenia produktu

Kontrowersyjne i zagmatwane pojęcie kosztu wytworzenia produktu, niedające się w praktyce dopasować do wielu przedsiębiorstw działających w różnych gałęziach, na różnych zasadach i w różnych warunkach, oraz brak odpowiedniego, jednoznacznego uregulowania w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, może być kolejnym pretekstem do nieporozumień i konfliktów pomiędzy przedsiębiorcami i urzędami skarbowymi.

Przedsiębiorcy prawdopodobnie znowu staną wobec bardzo trudnego zadania, gdy będą zmuszeni przekonywać organy podatkowe o słuszności przyjętych rozwiązań.

W ustawie z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn.zm.) trudno się doszukać definicji kosztu wytworzenia produktu. Jedynie art. 16g pkt 4, odnoszący się do kosztu wytworzenia środków trwałych, służy przedsiębiorcom jako punkt odniesienia. I pomimo tego, iż kontrowersyjne jest stawianie równości pomiędzy produktem a środkiem trwałym (bo jest oczywiste, że nie każdy produkt czy wyrób jest środkiem trwałym, a prawo podatkowe nie powinno dopuszczać interpretacji przepisów przez analogię), nie było dotychczas większych wątpliwości, jak definiować koszt wytworzenia produktu dla celów obliczenia wyniku podatkowego. Dotychczasowe sformułowanie z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (u.p.d.o.p.): „za koszt wytworzenia środka trwałego uważa się... i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych”, traktowało się jako równoznaczne sformułowaniu z ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. Nr 121, poz. 591 z późn.zm.): „koszt wytworzenia składnika majątku we własnym zakresie obejmuje... oraz przypadającą na okres ich wytwarzania uzasadnioną część kosztów pośrednich produkcji”.