Księgowa ewidencja zakładowego funduszu świadczeń socjalnych

Księgowa ewidencja zakładowego funduszu świadczeń socjalnych

Małgorzata Wrońska

Z punktu widzenia prawa bilansowego zakładowy fundusz świadczeń socjalnych stanowi element pasywów w grupie zobowiązań. Ze względu na specyficzne cele tego funduszu zasady ewidencji księgowej i operacji z nim związanych różnią się nieco od ogólnych zasad rachunkowości.

Większe podmioty gospodarcze, będące pracodawcami, są zobligowane na podstawie obowiązujących przepisów prawa do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (dalej ZFŚS). Wymóg tworzenia przez pracodawców takiego funduszu wynika z ustawy z 4 marca 1994 roku o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j.t. Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn.zm.). Zasady tworzenia tego funduszu, a także gospodarowania jego środkami uregulowane zostały również w przytoczonej ustawie.

Ewidencja księgowa ZFŚS, jak również związanych z nim środków pieniężnych musi być zgodna z zasadami gospodarowania tym funduszem określonymi w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zasady te niekiedy różnią się od zasad rachunkowości stosowanych wobec innych składników aktywów i pasywów jednostki gospodarczej (jako przykład można tutaj przytoczyć zasady ujmowania odsetek od środków pieniężnych na rachunku bankowym ZFŚS). Niniejsze opracowanie stawia sobie zatem za zadanie przedstawienie zasad księgowej ewidencji ZFŚS.

Zgodnie z ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych celem tego funduszu jest finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z tego funduszu (głównie chodzi o pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów – byłych pracowników – oraz ich rodziny) oraz na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych.

Podstawowym źródłem finansowania ZFŚS jest coroczny odpis podstawowy, naliczany przez pracodawcę w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Należy przy tym zaznaczyć, że odpisy na fundusz obciążają koszty działalności pracodawcy.