Interpretacja indywidualna z dnia 10 kwietnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-2.4012.111.2025.2.MC
Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług dotyczącego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia broni palnej (pistoletu lub rewolweru) jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
13 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 7 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem nadanym 17 marca 2025 r. (data wpływu 21 marca 2025 r.) - w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Prowadzi Pan indywidualną działalność gospodarczą - Kancelarię Notarialną.
Jako płatnik podatku PCC przyjmuje Pan od klientów (podatników) znaczne ilości gotówki. Dla przykładu w 2024 roku kwotę 1.056.884,00 zł, w 2023 roku kwotę 863.195,00 zł i w 2022 roku kwotę 1.117.812,00 zł.
Środki pieniężne przechowywane są w siedzibie Kancelarii.
Oprócz przyjmowania podatków przyjmuje również na przechowanie w ramach depozytu notarialnego wielomilionowe depozyty.
Powyższe okoliczności budzą w Panu obawę o własne bezpieczeństwo i bezpieczeństwo powierzonego Panu mienia.
Jest Pan także posiadaczem pozwolenia na broń palną. Chciałby Pan uzyskać potwierdzenie czy zakup przez Pana broni palnej - pistoletu lub rewolweru, który byłby przechowywany w Kancelarii - upoważni Pana do zakupu takiej jednostki broni w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą - na fakturę VAT i umożliwi Panu odliczenie podatku.
Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego
W odpowiedzi na pytanie nr 1: czy jest Pan zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, wskazał Pan:
„tak”.
W odpowiedzi na pytanie nr 2: czy zakupiona broń palna będzie służyła wyłącznie do celów prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, opodatkowanej podatkiem VAT, czy też będzie służyła do różnych rodzajów działalności (opodatkowanej podatkiem VAT, zwolnionej od podatku VAT, niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT) - jeżeli zakupiona broń palna będzie służyła do różnych rodzajów działalności, czy będzie Pan w stanie przyporządkować kwoty podatku naliczonego związane z poszczególnymi rodzajami działalności (opodatkowaną podatkiem VAT, zwolnioną od podatku VAT, niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT), wskazał Pan:
„wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej VATem - prowadzi Pan tylko jedną działalność - kancelarię notarialną”.
W odpowiedzi na pytanie nr 3: czy depozyty i podatek PCC przyjmuje Pan w formie gotówki, wskazał Pan:
„jako Notariusz może Pan przyjmować depozyty i podatek PCC zarówno w formie gotówki, jak i przelewu na rachunek bankowy, przy czym zdecydowana większość czynności pobrania podatku PCC odbywa się gotówkowo w Kancelarii”.
W odpowiedzi na pytanie nr 4: gdzie przechowuje Pan przyjęte depozyty, wskazał Pan:
„depozyty dokumentów przechowywane są w szafie pancernej. Ewentualne depozyty gotówkowe przechowywane byłyby w sejfie klasy SI, przy czym depozyty pieniężne zawsze sugeruje Pan klientom, aby z oczywistych powodów wpłacali na konto depozytowe kancelarii”.
W odpowiedzi na pytanie nr 5: czy przyjęte depozyty wpłaca Pan na konto depozytowe - jeżeli tak, to w jakim terminie od przyjęcia depozytu (w formie gotówki), wskazał Pan:
„odpowiedź jak wyżej”.
W odpowiedzi na pytanie nr 6: w jakiej formie następuje zwrot przyjętego depozytu, wskazał Pan:
„forma zwrotu (wydania) depozytu określona zostaje przez składającego depozyt w akcie notarialnym - protokole z przyjęcia depozytu”.
W odpowiedzi na pytanie nr 7: czy przez cały czas od zawarcia umowy depozytowej przechowuje Pan gotówkę w kancelarii, wskazał Pan:
„jeżeli przyjęcie depozytu nastąpiłoby w gotówce - to tak, cały czas od udokumentowania złożenia środków w gotówce do depozytu byłyby one przechowywane w kancelarii”.
W odpowiedzi na pytanie nr 8: czy wpłacony przez klienta podatek PCC przekazuje Pan niezwłocznie do urzędu skarbowego, przez jaki okres przechowuje Pan w kancelarii przyjęty podatek PCC, wskazał Pan:
„zgodnie z obowiązującymi Pana przepisami jako płatnika (art. 10 ust. 3a ustawy o PCC) podatek musi Pan wpłacić na rachunek organu podatkowego właściwego ze względu na siedzibę płatnika, w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek, co oznacza że przykładowo w przypadku pobrania podatku 1 dnia miesiąca jest on przechowywany przez Pana cały miesiąc, aż do 7 dnia następnego miesiąca”.
W odpowiedzi na pytanie nr 9: czy kancelaria notarialna znajduje się w miejscu Pana zamieszkania, wskazał Pan:
„nie”.
W odpowiedzi na pytanie nr 10: czy będzie Pan nosił zakupioną broń palną poza kancelarią, czy też broń ta będzie przez cały czas od momentu zakupu przechowywana wyłącznie w Pana kancelarii, wskazał Pan:
„posiada Pan uprawnienie do noszenia broni i byłaby ona przez Pana także noszona przy transporcie gotówki na linii kancelaria - bank - kancelaria”.
W odpowiedzi na pytanie nr 11: jakie zabezpieczenia przed włamaniem posiada kancelaria, w szczególności proszę wskazać czy jest objęta systemem ochrony, czy są zainstalowane alarmy, wskazał Pan:
„Kancelaria posiada zainstalowany alarm połączony z systemem ochrony (firma ochroniarska). W kancelarii znajdują się także sejfy antywłamaniowe klasy SI przytwierdzone do podłogi kotwami stalowymi”.
W odpowiedzi na pytanie nr 12: czy przewozi Pan przyjętą gotówkę, czy też wyłącznie przechowuje Pan gotówkę w kancelarii, wskazał Pan:
„przewozi Pan do banku celem wpłacenia na rachunek bankowy w sytuacji pobrania gotówki”.
W odpowiedzi na pytanie nr 13: kiedy uzyskał Pan pozwolenie na broń palną oraz w jakim celu, czy pozwolenie na broń uzyskał Pan w trakcie prowadzenia kancelarii, czy też przed założeniem kancelarii, wskazał Pan:
„pozwolenie na broń palną uzyskał Pan w trakcie prowadzenia kancelarii (2023 rok)”.
W odpowiedzi na pytanie nr 14: czy otrzyma Pan fakturę dokumenującą sprzedaż broni palnej wystawioną na Pana rzecz, wskazał Pan:
„tak”.
W odpowiedzi na pytanie nr 15: dlaczego broń palna jest niezbędna w prowadzonej przez Pana w formie kancelarii notarialnej działalności - proszę uzasadnić, w szczególności wskazać z jakich powodów posiadanie broni jest konieczne w prowadzonej przez Pana działalności, wskazał Pan:
„rosnące ceny nieruchomości spowodowały wzrost 2% podatku PCC pobieranego od sprzedaży. Tylko w przypadku udokumentowania dziennie dwóch umów sprzedaży mieszkań o przeciętej wartości 500-600 tys. zł., w kancelarii znajdować się będą kwoty pobranego podatku PCC co najmniej 20.000zł. Przykładowo tylko 14 lutego 2025 r. podpisał Pan 4 umowy sprzedaży apartamentów w Sopocie, przy których to czynnościach klienci wpłacili Panu 59.800 zł podatku PCC, 1.200 zł opłat sądowych, które po długim dniu musiał Pan w późnych godzinach wozić do banku. Ilość gotówki przewijającej się przez Kancelarię jest zbliżona do sytuacji kantorów z tym jednak zastrzeżeniem, że interesantów nie odgradza kuloodporna szyba i zwyczajnie obawia się Pan o bezpieczeństwo”.
Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 17 marca 2025 r.)
Czy w takim stanie faktycznym będzie Pan posiadać prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu broni palnej?
Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku z 17 marca 2025 r.)
Prosi Pan o udzielenie odpowiedzi czy w takim stanie faktycznym będzie Pan posiadać prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu broni palnej - w Pana ocenie będzie Pan takie prawo posiadał.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:
w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:
kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:
nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.
Na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy:
obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.
Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan indywidualną działalność gospodarczą - Kancelarię Notarialną. Jest Pan zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Kancelaria posiada zainstalowany alarm połączony z systemem ochrony (firma ochroniarska). W kancelarii znajdują się także sejfy antywłamaniowe klasy SI przytwierdzone do podłogi kotwami stalowymi.
Zamierza Pan zakupić broń palną (pistolet lub rewolwer), która byłaby przechowywana w Kancelarii. Pozwolenie na broń palną uzyskał Pan w trakcie prowadzenia kancelarii.
Jako płatnik podatku PCC przyjmuje Pan od klientów (podatników) znaczne ilości gotówki. Środki pieniężne przechowywane są w siedzibie Kancelarii. Oprócz przyjmowania podatków przyjmuje również na przechowanie w ramach depozytu notarialnego wielomilionowe depozyty. Powyższe okoliczności budzą w Panu obawę o własne bezpieczeństwo i bezpieczeństwo powierzonego Panu mienia.
Rosnące ceny nieruchomości spowodowały wzrost 2% podatku PCC pobieranego od sprzedaży. W przypadku udokumentowania dziennie dwóch umów sprzedaży mieszkań o przeciętej wartości 500-600 tys. zł., w kancelarii znajdować się będą kwoty pobranego podatku PCC co najmniej 20.000 zł. Przykładowo 14 lutego 2025 r. podpisał Pan 4 umowy sprzedaży apartamentów w Sopocie, przy których to czynnościach klienci wpłacili Panu 59.800 zł podatku PCC, 1.200 zł opłat sądowych, które musiał Pan w późnych godzinach wozić do banku. Ilość gotówki przewijającej się przez Kancelarię jest zbliżona do sytuacji kantorów z tym jednak zastrzeżeniem, że interesantów nie odgradza kuloodporna szyba i obawia się Pan o bezpieczeństwo.
Jako notariusz może Pan przyjmować depozyty i podatek PCC zarówno w formie gotówki, jak i przelewu na rachunek bankowy, przy czym zdecydowana większość czynności pobrania podatku PCC odbywa się gotówkowo w Kancelarii.
Depozyty dokumentów przechowywane są w szafie pancernej. Ewentualne depozyty gotówkowe przechowywane byłyby w sejfie klasy SI, przy czym w przypadku depozytów pieniężnych zawsze sugeruje Pan klientom, aby z oczywistych powodów wpłacali je na konto depozytowe Kancelarii. Jeżeli przyjęcie depozytu nastąpiłoby w gotówce - to cały czas od udokumentowania złożenia środków w gotówce do depozytu byłyby one przechowywane w kancelarii.
Zgodnie z obowiązującymi Pana przepisami jako płatnika (art. 10 ust. 3a ustawy o PCC) podatek musi Pan wpłacić na rachunek organu podatkowego właściwego ze względu na siedzibę płatnika, w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek, co oznacza że przykładowo w przypadku pobrania podatku 1 dnia miesiąca jest on przechowywany przez Pana cały miesiąc, aż do 7 dnia następnego miesiąca.
Ponadto wskazał Pan, że posiada uprawnienie do noszenia broni i byłaby ona przez Pana noszona także przy transporcie gotówki na linii kancelaria - bank - kancelaria. Przewozi Pan do banku celem wpłacenia na rachunek bankowy w sytuacji pobrania gotówki.
Zakupiona broń palna będzie służyła wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej VATem (prowadzi Pan tylko jedną działalność - kancelarię notarialną). Otrzyma Pan fakturę dokumenującą sprzedaż broni palnej wystawioną na Pana rzecz.
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1001), zwanej dalej ustawą Prawo o notariacie:
notariusz jest powołany do dokonywania czynności, którym strony są obowiązane lub pragną nadać formę notarialną (czynności notarialnych).
Stosownie do art. 2 § 1 ustawy Prawo o notariacie:
notariusz w zakresie swoich uprawnień, o których mowa w art. 1, działa jako osoba zaufania publicznego, korzystając z ochrony przysługującej funkcjonariuszom publicznym.
W myśl art. 2 § 2 ustawy Prawo o notariacie:
czynności notarialne, dokonane przez notariusza zgodnie z prawem, mają charakter dokumentu urzędowego.
Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 ustawy Prawo o notariacie:
czynności notarialnych notariusz dokonuje w kancelarii notarialnej, zwanej dalej „kancelarią”.
Czynność notarialna może być dokonana także w innym miejscu, jeżeli przemawia za tym charakter czynności lub szczególne okoliczności.
Jak stanowi art. 4 § 1 i § 2 ustawy Prawo o notariacie:
notariusz może prowadzić tylko jedną kancelarię.
Notariusz zatrudnia pracowników kancelarii oraz zapewnia warunki lokalowe i wyposażenie kancelarii, stosowne dla notariatu.
Stosownie do art. 7 § 1 ustawy Prawo o notariacie:
notariusz jako płatnik na podstawie odrębnych przepisów pobiera podatki.
W myśl art. 7 § 2 ustawy Prawo o notariacie:
jeżeli wniosek o wpis w księdze wieczystej, o którym mowa w art. 92 § 4, podlega opłacie sądowej, notariusz pobiera od wnioskodawcy tę opłatę oraz wskazuje we wniosku o wpis w księdze wieczystej wysokość pobranej opłaty sądowej. Notariusz uzależnia sporządzenie aktu notarialnego oraz objęcie wnioskiem o wpis w księdze wieczystej żądania dokonania w księdze wieczystej także innego wpisu związanego z czynnością notarialną, od uprzedniego uiszczenia przez wnioskodawcę należnej opłaty sądowej. Pobraną opłatę sądową notariusz przekazuje właściwemu sądowi rejonowemu.
Na podstawie art. 7 § 3 ustawy Prawo o notariacie:
minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób pobierania i uiszczania oraz sposób i termin przekazywania sądom należności, o których mowa w § 2, a także ich zwrotu oraz sposób prowadzenia ich ewidencji przez notariusza i czas jej przechowywania, uwzględniając łatwość uiszczania opłat i przekazywania ich sądom, szczegółowość ewidencji oraz konieczność zapewnienia jej trwałości.
Jak stanowi art. 10 § 1 ustawy Prawo o notariacie:
notariusza powołuje i wyznacza siedzibę jego kancelarii Minister Sprawiedliwości, na wniosek osoby zainteresowanej, po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby notarialnej.
Stosownie do art. 18 § 1 ustawy Prawo o notariacie:
notariusz jest obowiązany zachować w tajemnicy okoliczności sprawy, o których powziął wiadomość ze względu na wykonywane czynności notarialne.
W myśl art. 19a § 1 ustawy Prawo o notariacie:
notariusz podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 1 § 1.
Ponadto, jak stanowi art. 79 ustawy Prawo o notariacie:
notariusz dokonuje następujących czynności:
1) sporządza akty notarialne;
1a) sporządza akty poświadczenia dziedziczenia;
1b) podejmuje czynności dotyczące europejskiego poświadczenia spadkowego;
1c) podejmuje czynności związane z zarządem sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i z tymczasowym przedstawicielem w zakresie udziału małżonka przedsiębiorcy w przedsiębiorstwie, na zasadach określonych w ustawie z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją przedsiębiorstw (Dz.U. z 2021 r. poz. 170);
2) sporządza poświadczenia;
3) (uchylony)
4) spisuje protokoły;
5) sporządza protesty weksli i czeków;
6) przyjmuje na przechowanie pieniądze, papiery wartościowe, dokumenty, dane na informatycznym nośniku danych, o którym mowa w przepisach o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne;
6a) prowadzi rejestry akcjonariuszy prostych spółek akcyjnych oraz podejmuje związane z tym czynności;
7) sporządza wypisy, odpisy i wyciągi dokumentów;
8) sporządza, na żądanie stron, projekty aktów, oświadczeń i innych dokumentów;
8a) składa wnioski o wpis w księdze wieczystej wraz z dokumentami stanowiącymi podstawę wpisu w księdze wieczystej;
9) sporządza inne czynności wynikające z odrębnych przepisów.
Zgodnie z art. 90 § 1 ustawy Prawo o notariacie:
dokumenty obejmujące dokonane czynności notarialne notariusz przekazuje na przechowanie do archiwum ksiąg wieczystych właściwego sądu rejonowego po upływie 10 lat od ich sporządzenia lub z chwilą zaprzestania prowadzenia działalności kancelarii.
Jednocześnie, stosownie do art. 106 § 1-4 ustawy Prawo o notariacie:
notariusz przyjmuje na przechowanie wszelkiego rodzaju dokumenty, także w kopertach zamkniętych.
Notariusz przyjmuje na przechowanie informatyczny nośnik danych, o którym mowa w art. 79 pkt 6, zabezpieczony w sposób uniemożliwiający zapoznanie się z jego treścią.
W przypadku złożenia na przechowanie w kopercie zamkniętej dokumentu lub informatycznego nośnika danych, o którym mowa w art. 79 pkt 6, zabezpieczonego w sposób uniemożliwiający zapoznanie się z jego treścią, koperta lub zabezpieczenie powinno być zaopatrzone w podpis składającego.
Do informatycznego nośnika danych, o którym mowa w art. 79 pkt 6, stosuje się odpowiednio przepisy wydane na podstawie art. 5 ust. 2c ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz.U. z 2020 r. poz. 164).
W myśl art. 107 § 1 ustawy Prawo o notariacie:
z przyjęcia dokumentu na przechowanie notariusz spisuje protokół, w którym wymienia datę przyjęcia, ustala tożsamość osoby składającej dokument oraz wskazuje, komu i pod jakimi warunkami dokument bądź jego odpis ma być wydany. Dokument przyjęty na przechowanie wydaje się osobie wymienionej w protokole lub jej następcy prawnemu.
Na podstawie art. 108 § 1 ustawy Prawo o notariacie:
notariusz w związku z dokonywaną w jego kancelarii czynnością ma prawo przyjąć na przechowanie, w celu wydania ich osobie wskazanej przy złożeniu lub jej następcy prawnemu, papiery wartościowe albo pieniądze w walucie polskiej lub obcej. Dla udokumentowania tych czynności notariusz prowadzi specjalne konto bankowe.
Jak stanowi art. 108 § 2 ustawy Prawo o notariacie:
z przyjęcia depozytu notariusz spisuje protokół, w którym wymienia datę przyjęcia, ustala tożsamość osoby składającej, datę mającego nastąpić wydania oraz imię, nazwisko i miejsce zamieszkania osoby odbierającej depozyt. Wydanie depozytu następuje za pokwitowaniem.
Ponadto, zgodnie z art. 3 ustawy z dnia z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (t. j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1995 ze zm.), zwanej dalej ustawą o ochronie osób i mienia:
ochrona osób i mienia realizowana jest w formie:
1)bezpośredniej ochrony fizycznej:
a)stałej lub doraźnej,
b)polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,
c)polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych;
2)zabezpieczenia technicznego, polegającego na:
a)montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia, oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach ich zainstalowania,
b)montażu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji, konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.
Stosownie do art. 2 pkt 3a ustawy o ochronie osób i mienia:
użyte w ustawie określenie transport podlegający obowiązkowej ochronie oznacza transport broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego, wysyłany z obszarów i obiektów podlegających obowiązkowej ochronie.
W myśl art. 2 pkt 4 ustawy o ochronie osób i mienia:
użyte w ustawie określenie ochrona osób oznacza działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia, zdrowia i nietykalności osobistej.
Na podstawie art. 2 pkt 5 ustawy o ochronie osób i mienia:
użyte w ustawie określenie ochrona mienia oznacza działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz niedopuszczające do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony.
Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o ochronie osób i mienia:
użyte w ustawie określenie pracownik ochrony oznacza osobę wpisaną na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej lub kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, i wykonującą zadania ochrony w ramach wewnętrznej służby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, lub osobę wykonującą zadania ochrony, w zakresie niewymagającym wpisu na te listy, na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia.
Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o ochronie osób i mienia:
użyte w ustawie określenie specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne - wewnętrzne służby ochrony oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, posiadających broń na podstawie świadectwa broni, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2020 r. poz. 955), zwanej dalej „ustawą o broni i amunicji”.
Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o ochronie osób i mienia:
obszary, obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronności, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów państwa podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne.
W myśl art. 5 ust. 2 ustawy o ochronie osób i mienia:
do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 1, należą:
1)w zakresie obronności państwa w szczególności:
a)zakłady produkcji specjalnej oraz zakłady, w których prowadzone są prace naukowo-badawcze lub konstruktorskie w zakresie takiej produkcji,
b)zakłady produkujące, remontujące i magazynujące uzbrojenie, urządzenia i sprzęt wojskowy,
c)magazyny rezerw strategicznych, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o rezerwach strategicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 2051);
2)w zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa w szczególności:
a)zakłady mające bezpośredni związek z wydobyciem surowców mineralnych o strategicznym znaczeniu dla państwa,
b)porty morskie i lotnicze,
c)banki i przedsiębiorstwa wytwarzające, przechowujące bądź transportujące wartości pieniężne w znacznych ilościach;
3)w zakresie bezpieczeństwa publicznego w szczególności:
a)zakłady, obiekty i urządzenia mające istotne znaczenie dla funkcjonowania aglomeracji miejskich, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności elektrownie i ciepłownie, ujęcia wody, wodociągi i oczyszczalnie ścieków,
b)zakłady stosujące, produkujące lub magazynujące w znacznych ilościach materiały jądrowe, źródła i odpady promieniotwórcze, materiały toksyczne, odurzające, wybuchowe bądź chemiczne o dużej podatności pożarowej lub wybuchowej,
c)rurociągi paliwowe, linie energetyczne i telekomunikacyjne, zapory wodne i śluzy oraz inne urządzenia znajdujące się w otwartym terenie, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, środowiska albo spowodować poważne straty materialne;
4)w zakresie ochrony innych ważnych interesów państwa w szczególności:
a)zakłady o unikalnej produkcji gospodarczej,
b)obiekty i urządzenia telekomunikacyjne, pocztowe oraz telewizyjne i radiowe,
c)muzea i inne obiekty, w których zgromadzone są dobra kultury narodowej,
d)archiwa państwowe;
5)obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia, instalacje, usługi ujęte w jednolitym wykazie obiektów, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład infrastruktury krytycznej.
Na podstawie art. 5 ust. 3-6 ustawy o ochronie osób i mienia:
szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 2, sporządzają: Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie w stosunku do podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych. Umieszczenie w wykazie określonego obszaru, obiektu lub urządzenia następuje w drodze decyzji administracyjnej.
wykazy, o których mowa w ust. 3, Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, ministrowie i kierownicy urzędów centralnych przesyłają do właściwych terytorialnie wojewodów oraz bieżąco aktualizują.
wojewodowie prowadzą ewidencję obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, znajdujących się na terenie województwa. Ewidencja ma charakter poufny.
wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, może umieścić w ewidencji, o której mowa w ust. 5, znajdujące się na terenie województwa obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów niż określone w ust. 3.
Na mocy art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie osób i mienia:
minister właściwy do spraw wewnętrznych, na wniosek Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz zainteresowanych ministrów lub kierowników urzędów centralnych, może wprowadzić dla jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych wnioskującemu organowi albo przez niego nadzorowanych regulaminy ogólnych warunków i trybu wykonywania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w art. 5.
Jak stanowi art. 6 ust. 2 ustawy o ochronie osób i mienia:
minister właściwy do spraw wewnętrznych, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku Polskiego, określi, w drodze rozporządzenia, wymagania, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, uwzględniając konieczność zapewnienia należytego poziomu bezpieczeństwa chronionych wartości pieniężnych.
Na podstawie powyższej delegacji ustawowej zostało wydane rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne z dnia 7 września 2010 r. (t. j. Dz.U. z 2016 r. poz. 793 ze zm.).
Pana wątpliwości dotyczą ustalenia, czy będzie Panu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu broni palnej.
W odniesieniu do Pana wątpliwości wskazać należy, że stosownie do cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.
Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.
Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możliwość wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.
Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.
Istotna jest intencja nabycia - jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych, wówczas po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.
Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.
O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.
Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa - mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.
Podkreślić przy tym należy, iż ciężar wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.
Ponadto należy wskazać, że warunek zachowania związku zakupów z działalnością opodatkowaną, akcentowany jest w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniu z 6 kwietnia 1995 r. (w sprawie C-4/94, BLP Groupplc v. Commissioners of Customs & Excise), TSUE stwierdził, że powstanie prawa do odliczenia podatku jest uzależnione od bezpośredniego i niezwłocznego związku z transakcjami opodatkowanymi. Także w wyroku z 8 czerwca 2000 r. (w sprawie C-98/98, Commissioners of Customs and Excise a Midland Bank plc) TSUE nie miał wątpliwości, że artykuł 2 Pierwszej Dyrektywy i artykuł 17 ust. 2, 3 i 5 Szóstej Dyrektywy w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w taki sposób, aby warunkiem odliczenia przez podatnika VAT oraz podstawą do ustalenia zakresu tego prawa było zasadniczo istnienie bezpośredniego związku pomiędzy daną transakcją nabycia, a daną transakcją (lub transakcjami) sprzedaży. W wyroku z 13 marca 2008 r. w sprawie C-437/06 Securenta, TSUE stanął na stanowisku, że w sytuacji, gdy podatnik wykonuje działalność gospodarczą i działalność niemającą charakteru gospodarczego, prawo do odliczenia z tytułu ewentualnych wydatków jest dopuszczalne jedynie w zakresie, w jakim wydatki te można przyporządkować działalności gospodarczej podatnika.
Powyższe powoduje, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego związanego z nabytym towarem lub usługą.
Jednoczenie podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Zatem mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku nie będzie Panu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia broni palnej (pistoletu lub rewolweru), zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy. W rozpatrywanej sprawie nie będzie spełniony podstawowy warunek uprawniający do odliczenia podatku od towarów i usług zawartego w fakturze dokumentującej nabycie broni palnej, tj. związek nabywanych towarów i usług ze sprzedażą opodatkowaną. Wydatek na zakup broni palnej nie ma bezpośredniego ani pośredniego związku z Pana działalnością gospodarczą.
W analizowanej sprawie zakupiona broń palna nie będzie bezpośrednio związana z wykonywaniem przez Pana czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, bowiem nabyta broń nie będzie podlegała dalszej odsprzedaży ani nie będzie służyła do wytworzenia towarów i usług będących przedmiotem sprzedaży, a zatem nie wystąpi związek bezpośredni dokonanego zakupu z Pana działalnością gospodarczą.
W Pana przypadku nie wystąpi również związek pośredni między nabyciem broni palnej a wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy nie wynika, że zakup broni palnej jest niezbędny w prowadzonej przez Pana w formie kancelarii notarialnej działalności gospodarczej.
W analizowanym przypadku nie wykazał Pan wystarczającego związku, nawet pośredniego, pomiędzy zakupem broni palnej a wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
Pobrany od klientów podatek PCC wpłaca Pan na rachunek organu podatkowego, zaś w przypadku depozytów pieniężnych klienci, co do zasady, wpłacają je na konto depozytowe, a więc nie przechowuje Pan tych świadków pieniężnych w gotówce w Kancelarii.
Jednocześnie z wniosku wynika, że kancelaria posiada zainstalowany alarm połączony z systemem ochrony (firma ochroniarska). W kancelarii znajdują się także sejfy antywłamaniowe klasy SI przytwierdzone do podłogi kotwami stalowymi. Zatem dysponuje Pan typowymi zabezpieczeniami przed włamaniem, charakterystycznymi dla rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.
W świetle przedstawionych okoliczności sprawy nie sposób zatem uznać, że broń palna jest niezbędna w prowadzonej przez Pana w formie kancelarii notarialnej działalności gospodarczej.
Podane przez Pana okoliczności wskazujące na fakt, że obawia się Pan o swoje bezpieczeństwo nie stanowią potwierdzenia, że w tej sprawie występuje pośredni związek pomiędzy zakupem broni palnej a wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Prowadzenie działalności gospodarczej jest związane ze swego rodzaju niepewnością, jednakże nie sposób uznać, że obawy o własne bezpieczeństwo powodują konieczność posiadania broni palnej.
Konieczność przechowywania gotówki, czy też przewożenia jej do banku w celu wpłaty na rachunek bankowy jest nieodzownym elementem prowadzenia działalności gospodarczej nie tylko w zakresie świadczenia usług notarialnych, ale zasadniczo w każdym przypadku, w którym przedmiotem działalności jest sprzedaż towarów lub usług. Powyższe nie oznacza jednak, że przechowywanie i transport gotówki w ramach takiej działalności skutkuje koniecznością zakupu broni palnej i jej przechowywania w miejscu prowadzenia działalności.
Dla prowadzenia działalności gospodarczej, w tym także w formie kancelarii notarialnej, w ramach której występuje przyjmowanie od klientów gotówki, jej przechowywanie i wpłacanie na rachunek bankowy nie jest niezbędne posiadanie broni palnej.
W Pana przypadku w rzeczywistości jedynymi środkami pieniężnymi przechowywanymi przez pewien czas w Kancelarii są pobrane przez Pana kwoty podatku PCC. Przy czym, przyjmowanie i czasowe przechowywanie gotówki od klientów na poczet podatku PCC jest typowym działaniem notariusza wynikającym z obowiązujących przepisów prawa i dodatkowe zabezpieczenie tej gotówki poprzez przechowywanie w kancelarii notarialnej broni palnej nie jest koniecznym rozwiązaniem. Zatem zarówno przechowywanie gotówki w kancelarii, jak również jej transport do banku nie wymaga posiadania broni palnej.
Ponadto należy zauważyć, że czynności związane z pobieraniem od klientów gotówki z tytułu podatku PCC (bądź ewentualnych depozytów, których co do zasady w formie gotówkowej Pan nie przyjmuje) stanowią jedynie element działalności, którą Pan prowadzi w formie kancelarii notarialnej.
Jednocześnie należy wskazać, że obowiązek posiadania przez Pana jako notariusza broni palnej nie wynika z żadnych przepisów prawa, które regulują działalność notarialną. Zarówno przepisy ustawy Prawo o notariacie, jak i przepisy ustawy o ochronie osób i mienia nie przewidują konieczności zabezpieczania działalności notariusza prowadzonej w formie kancelarii notarialnej za pomocą broni palnej.
W szczególności w art. 5 ust. 2 ustawy o ochronie osób i mienia, który zawiera katalog obszarów, obiektów, urządzeń ważnych dla obronności, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów państwa, które podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne, nie zostały wymienione kancelarie notarialne. Kancelaria notarialna nie jest obiektem, który polega obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne, jak również transport gotówki gromadzonej w kancelarii notarialnej związanej z pobieraniem podatku PCC i przyjmowaniem depozytów pieniężnych w formie gotówki takiej obowiązkowej ochronie nie podlega.
Należy podkreślić, że nie jest Pan podmiotem profesjonalnie zajmującym się konwojowaniem gotówki i w związku z tym nie ma uzasadnienia dla przyznania Panu prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem przez Pana broni palnej. Jest Pan notariuszem i prowadzi działalność w formie kancelarii notarialnej. Jak wskazano powyżej, przewożenie gotówki przez notariusza prowadzącego kancelarię notarialną nie jest objęte przepisami ustawy o ochronie osób i mienia dotyczącymi transportu podlegającego obowiązkowej ochronie.
Działalności notarialnej prowadzonej przez notariusza na podstawie ustawy Prawo o notariacie nie można traktować analogicznie do działalności podmiotów świadczących usługi w zakresie ochrony osób i mienia na podstawie ustawy o ochronie osób i mienia, które na podstawie przepisów szczególnych są zobowiązane do posiadania broni. W konsekwencji nie jest konieczne posiadanie przez notariusza broni, jak to ma miejsce w przypadku ww. podmiotów.
A zatem w analizowanym przypadku nie ma podstaw do przyjęcia, że konieczny jest zakup broni palnej i jej przechowywanie w miejscu prowadzenia działalności, tj. w kancelarii notarialnej oraz, że konieczne jest zabezpieczenie bronią palną transportu gotówki z kancelarii notarialnej do banku, a w konsekwencji zakup ten jest związany z działalnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.
Ponadto z wniosku wynika, że przyjmuje Pan na przechowanie dokumenty. Depozyty dokumentów przechowywane są przez Pana w szafie pancernej. Także w odniesieniu do przechowywanych w kancelarii notarialnej dokumentów nie ma regulacji wymagających objęcie tych dokumentów szczególną ochroną, w tym w postaci przechowywania w kancelarii broni palnej. W tym zakresie żadne przepisy prawa, w tym ustawa o ochronie osób i mienia, nie wprowadzają szczególnych rozwiązań. Zatem nie jest konieczne zabezpieczenie tych dokumentów za pomocą broni palnej.
Przechowywanie dokumentów, papierów wartościowych, pieniędzy jest czynnością, do której wykonania jest Pan zobowiązany na podstawie art. 106 § 1-4 ustawy Prawo o notariacie oraz art. 108 § 1 ustawy Prawo o notariacie. Przy czym, w przepisach tych nie wskazano na obowiązek zabezpieczenia przez notariusza miejsca przechowywania dokumentów, papierów wartościowych, pieniędzy, w szczególności w sposób wykraczający poza podejmowane dla tego rodzaju czynności środki zabezpieczające powierzone mienie.
Tym samym planowany przez Pana zakup broni palnej nie może zostać zaliczony do wydatków związanych - ani bezpośrednio, ani pośrednio - z opodatkowaną podatkiem VAT Pana działalnością gospodarczą. Dla prawidłowego prowadzenia działalności w formie kancelarii notarialnej nie jest niezbędny zakup broni palnej. Prowadzona przez Pana kancelaria posiada zainstalowany alarm połączony z systemem ochrony (firma ochroniarska). Ponadto w kancelarii znajdują się sejfy antywłamaniowe klasy SI przytwierdzone do podłogi kotwami stalowymi. Zatem zapewnione jest bezpieczeństwo przechowywanego w kancelarii mienia, w tym pobranej od klientów gotówki oraz przyjętych dokumentów za pomocą rozwiązań typowych dla prowadzonej przez Pana działalności.
Podkreślić należy, że poza obawami o własne bezpieczeństwo i bezpieczeństwo powierzonego Panu mienia, nie wykazał Pan jakiegokolwiek związku pomiędzy planowanym zakupem broni palnej, a prowadzoną w formie kancelarii notarialnej działalnością gospodarczą.
W świetle powyższego nie można uznać, że zakup broni palnej w jakikolwiek sposób wpłynie na Pana działalność generującą podatek należny. Tak więc planowane poniesienie przez Pana kosztu związanego z zakupem broni palnej nie pozostaje w związku z czynnościami opodatkowanymi, które dają prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.
Zatem nie można zgodzić się z Panem, że zakupiona broń palna będzie służyła do celów prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT.
W konsekwencji, nie będzie Panu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie broni palnej (pistoletu lub rewolweru), na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.
Tym samym Pana stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
POTRZEBUJESZ POMOCY?