Interpretacja indywidualna z dnia 25 marca 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.924.2024.3.DJD

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej który dotyczy możliwości zaliczenia bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na naprawę hali namiotowej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 lutego 2025 r. (wpływ 5 marca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą wpisaną do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej pod firmą (...). z siedzibą w miejscowości (...). Data rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej to październik 2006 r. Przedmiot prowadzonej działalności wg klasyfikacji PKD to 93.21.Z - „Działalność wesołych miasteczek i parków rozrywki”. Siedziba działalności gospodarczej znajduje się w Polsce, a (...) (dalej: „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla celów podatkowych Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów (KPiR). Ewidencja stanowi podstawę ustalania zaliczek na podatek w trakcie roku oraz prawidłowego wypełnienia zeznania podatkowego PIT na koniec roku. Dochód z działalności gospodarczej rozliczany jest według 19% stawki podatku. Wnioskodawca jest również zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, zgodnie z ustawą z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j.: Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) i posiada NIP.

Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca na swojej działce w 2008 r. postawił halę namiotową stanowiącą składnik majątku firmy stale eksploatowany. Jako środek trwały hala została wprowadzona do ewidencji środków trwałych w 2008 r. i była amortyzowana stawką 10%. Odpisy amortyzacyjne zaliczono w koszty podatkowe. Hala namiotowa została w całości zamortyzowana i nadal widnieje w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

W 2008 r. hala została zbudowana z aluminiowych słupów nośnych (ściany oraz dach), na których jako poszycie został zastosowany materiał plandekowy PVC. Na ścianach bocznych wykonane były otwory typu „okna” również z materiału PVC, który przepuszcza światło naturalne i okna doświetlały wnętrze hali. Na skutek warunków atmosferycznych oraz w związku upływem lat eksploatacji od 2008 r. materiał plandekowy hali uległ erozji, pojawiły się uszkodzenia, tj. rozdarcia i pęknięcia w powierzchni ścian. W związku tym w 2024 r. konieczna była naprawa hali. Biorąc pod uwagę postęp techniczny, jaki nastąpił w ciągu 16 lat użytkowania hali, materiał plandekowy na ścianach został wymieniony na płyty warstwowe typu PIR - płyty z blachy, budowy warstwowej z rdzeniem izolacyjnym ze sztywnej pianki poliuretanowej PIR. W otworach zamontowano okna w celu doświetlenia wnętrza hali światłem naturalnym. Grubość płyty to 60 mm. Zastosowanie płyt warstwowych, zamiast plandeki, wiąże się z dużo prostszym ich montażom. Wydatki na prace remontowe hali namiotowej zostały sfinansowane z zasobów majątkowych Wnioskodawcy i przekroczyły kwotę 10 000 złotych. Poszczególne wydatki są udokumentowane fakturami i Wnioskodawca odliczył podatek naliczony od zakupu ponieważ związane są z działalnością gospodarczą i sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT.

Przeprowadzone prace związane z naprawą hali namiotowej mają bezpośredni związek z osiągnięciem przychodów lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca potwierdza, że poniesione wydatki na naprawę ścian hali namiotowej związane z wymianą zużytych elementów zmierzały do przywrócenia stanu pierwotnego, nie zmieniły jej charakteru, nie prowadziły do ulepszenia środka trwałego, nie dokonano zmiany funkcji oraz przeznaczenia hali, ani nie dokonano zmiany obszaru wiaty namiotowej. Prace naprawcze hali namiotowej stanowią koszt około 40 000 zł i nie spowodowały wzrostu wartości hali, gdyż miały one jedynie charakter odtworzeniowy i nie powodują podwyższenia standardu przedmiotowej hali.

Wnioskodawca poniesione wydatki na naprawę zużytych ścian hali namiotowej i wymianę zużytych otworów na okna zamierza zaliczyć bezpośrednio w bieżące koszty uzyskania przychodu (jako wydatki remontowe), uznając je jako prace związane z przywróceniem pierwotnego stanu hali namiotowej, a nie zwiększające jej wartość początkową. Tym samym wydatek na naprawę ścian hali można uznać za koszt uzyskania przychodu w momencie poniesienia i jednorazowo odnieść w ciężar kosztów, pomimo przekroczenia kwoty 10 000 zł na powyższy remont hali. W wyniku naprawy hala namiotowa wykorzystywana jest w tym samym celu co pierwotnie.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że koszty uzyskania przychodów rozliczane są metodą memoriałową. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) hala namiotowa klasyfikowana jest jako Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe oraz jest zaliczona do grupy 8 rodzaj 806 Klasyfikacji Środków Trwałych. Wartość początkowa hali przyjęta do amortyzacji stanowiła kwotę (...) zł. Hala została w pełni zamortyzowana w grudniu 2018 r.

Hala namiotowa wykorzystywana jest bezpośrednio do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Turyści odwiedzający Park Rozrywki mają możliwość schowania się w hali przed warunkami atmosferycznymi np.: deszcz, wiatr, śnieg. Na terenie hali znajduje się punkt gastronomiczny, gdzie można kupić coś do jedzenia i picia. Goście korzystają z hali, żeby zjeść posiłek własny lub kupiony w Parku. Ponadto, w hali przechowywane są elementy dekoracyjne (oświetlenie świąteczne, choinki i inne dekoracyjne ozdoby), które po sezonie zimowym są magazynowane.

Przeprowadzenie prac w hali namiotowej nie wymagało zgłoszenia i uzyskania zezwolenia. Dach hali namiotowej nie był wymieniany, wykonany jest z plandeki. Zamontowano 6 okien plastikowych. W płycie nie było możliwości zamontowania okien z transparentnej plandeki. Decyzja o wykorzystaniu płyt do naprawy ścian hali namiotowej wynikała z łatwości ich montażu co pozwoliło, że Wnioskodawca mógł to zrobić we własnym zakresie. Ponadto, płyty można było dokupować etapami, żeby obniżyć jednorazowy wydatek na ich zakup.

Wnioskodawca wyjaśnia, że wymiana ścian hali na nową plandekę przebiega w inny sposób i do wykonania tej usługi niezbędna byłaby firma profesjonalna, co znacznie podniosłoby koszt naprawy. W związku z tym, ekonomicznie i racjonalnie uzasadniona była decyzja gospodarcza, o wykorzystaniu płyt do naprawy ścian hali namiotowej, żeby zredukować koszty. Wnioskodawca nie zauważa różnicy we właściwościach termoizolacyjnych obiektu i nie zmienił się charakter obiektu. Wnioskodawca informuje, że biorąc pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny w stosunku do 2008 r., przeprowadzone w 2024 r. prace naprawy w hali namiotowej nie przystosowały jej do spełniania innych, nowych funkcji i nie stanowią unowocześnienia. Hala namiotowa wykorzystana jest w tym samym celu co pierwotnie i przeznaczenie jest takie samo jak przed jej oddaniem do użytkowania w 2008 r.Wydatki na naprawę hali namiotowej były poniesione w okresie od maja 2024 r. do listopada 2024 r. Poniesione wydatki na naprawę hali namiotowej nie przekroczyły 30% jej wartości początkowej przyjętej w celach amortyzacyjnych. Przeprowadzone prace naprawy hali nie spowodowały wzrostu wartości użytkowej hali. Wydatki z tytułu naprawy hali zostały zaliczone do kosztów działalności gospodarczej.

Przeprowadzone prace naprawy hali namiotowej mają bezpośredni związek z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Wnioskodawca informuje, że uzyskuje dochody podlegające opodatkowaniu tylko z działalności gospodarczej.

Pytanie

Czy firma Wnioskodawcy prawidłowo rozliczy koszty związane z naprawą hali namiotowej, jako wydatki remontowe zaliczając je bezpośrednio w bieżące koszty uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia i uznając jako prace związane z przywróceniem pierwotnego stanu hali namiotowej i przystosowaniem składnika majątkowego do wykorzystania go w tym samym celu co pierwotnie?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, przeprowadzone prace na wymianę pokrycia ścian zewnętrznych hali namiotowej i zamontowanie okien mają charakter remontowy i w związku z tym nie zwiększają wartości hali namiotowej, a jedynie pozwalają przywrócić jej pierwotną wartość.

W związku z tym, poniesione na ten cel wydatki należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, w momencie ich poniesienia, z uwagi na fakt, że podjęte prace miały charakter naprawczy, odtworzeniowy, przywracający hali namiotowej pierwotny stan techniczny. Ich poniesienie nie spowodowało wzrostu wartości użytkowej w stosunku do tej wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, nie skutkuje jego ulepszeniem i jako wydatki remontowe będą stanowić koszt uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia. Charakter wykonanych prac miał na celu naprawę i odtworzenie stanu pierwotnego hali namiotowej z tą różnicą, że zastosowano inne wyroby, zgodnie z obecnymi standardami technologicznymi. Prace związane z naprawą uszkodzonych ścian hali namiotowej oraz wymianą zewnętrznego ich pokrycia miały charakter remontowy i w związku z tym nie zwiększają wartości hali, a jedynie pozwoliły przywrócić jej pierwotny stan i ten sam cel wykorzystywania co pierwotnie.

W związku z tym, poniesione na ten cel wydatki należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. O zakwalifikowaniu poniesionego wydatku do remontu świadczy fakt, że po naprawie stan hali namiotowej nie zmienił się; powierzchnia jest taka sama i funkcja taka sama. Dokonane prace naprawcze nie zmieniły jej charakteru. Wartość poniesionego wydatku nie została w jakikolwiek sposób zwrócona Wnioskodawcy, pozostaje w związku z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą i poniesiony on został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów oraz został właściwie udokumentowany fakturami.

Koszty uzyskania przychodów mogą natomiast stanowić wydatki poniesione na remont składnika majątku, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od tego, czy składnik majątku jest ujawnionym środkiem trwałym.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Określa go art. 3 pkt 8 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t. j.: Dz. U. z 2024 r. poz. 725 ze zm.).

Zgodnie z tym przepisem przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica między nakładami ponoszonymi na remont, a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych Przy czym punktem odniesienia jest stan środka trwałego z dnia przyjęcia go do używania.

Poniesione przez podatnika wydatki na remont środków trwałych, a więc odtworzenie (przywrócenie) pierwotnego stanu technicznego i wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru modernizacji, adaptacji, przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji (w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), nie podlegają zaliczeniu do jego wartości początkowej (nie powiększają jej). Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów bez względu na ich wysokość (decydujące znaczenie ma charakter wydatków).

Stosownie do powyższych przepisów ustawy prawa budowlanego i opisu stanu faktycznego sprawy w zakresie charakteru przeprowadzonych prac związanych z remontem hali namiotowej firma Wnioskodawcy ma prawo uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu poniesione wydatki bezpośrednio i w całości, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie ich poniesienia, nie zaś poprzez odpisy amortyzacyjne.

O zakwalifikowaniu poniesionego wydatku do remontu świadczy fakt, że prace polegające na wymianie uszkodzonych ścian hali namiotowej zmierzały do pierwotnego stanu technicznego i użytkowego obiektu. Hala namiotowa nie zmieniła swojej funkcji, powierzchnia jest taka sama oraz charakter użytkowania pozostaje bez zmian, a poniesiony wydatek pozostaje w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami.

W uzupełnieniu stanowiska Wnioskodawca wskazał, że remont to wykonywanie robót polegających na przywróceniu stanu pierwotnego istniejącego środka trwałego, w jakim został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych, które nie stanowią bieżącej konserwacji. Remont nie staje się ulepszeniem w razie stosowania do remontu materiałów innych także lepszych, niż zawartych w środku trwałym, w momencie jego przyjęcia do użytkowania. Wymiana ścian hali namiotowej miała na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego hali niepowodujące zmian w jej przeznaczeniu i konstrukcji. Przeprowadzone prace miały na celu naprawę uszkodzonych ścian hali namiotowej spowodowanych upływem czasu, ich użytkowaniem i oddziaływaniem czynników zewnętrznych.

Poniesione nakłady nie zwiększają wartości użytkowej środka trwałego, gdyż nie zmieniają się jego parametry charakterystyczne, ani parametry techniczne lub użytkowe, także wtedy, gdy do przeprowadzenia remontu wykorzystano nowocześniejsze materiały i części od pierwotnie użytych do budowy środka trwałego.

W przedmiotowej sprawie, przeprowadzone prace w hali namiotowej w procesie remontowym nie spowodowały powstania dodatkowych funkcjonalności, czy możliwości innego korzystania i nie stanowią modernizacji, która powiększałaby wartość początkową środka trwałego. Ponoszone nakłady miały na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego hali, nie powodując zmian w jej przeznaczeniu i konstrukcji. Prace zostały wykonane w celu podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej hali namiotowej oraz naprawy i wymiany zużytych elementów. Nie zmieniły się funkcje ani cechy użytkowe hali namiotowej. Przeprowadzony remont hali nie powoduje ulepszenia, rozbudowy. Naprawa ścian nie stanowi modernizacji, która powiększałaby wartość początkową tego środka trwałego.

W konsekwencji, w wyniku przeprowadzonych prac nie zmieniły się parametry techniczne, ani użytkowe oraz nie nastąpił wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do stanu z dnia przyjęcia hali namiotowej do używania, dlatego też wydatków tych nie można traktować jako wydatków na ulepszenie środka trwałego. Wydatki poniesione na prace polegające na remoncie hali namiotowej Wnioskodawca miał prawo zaliczyć bezpośrednio (w dacie poniesienia) do kosztów uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu,
• być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Podkreślam, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 23 ust. 1 ww. ustawy:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 22a-22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z powyższego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Treść powołanych wyżej przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Z kolei, zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t. j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1864 ). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu obiektu budowlanego do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Jak stanowi art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22d ww. ustawy:

Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Powyższe regulacje określają więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji.

Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z cytowanego powyżej przepisu wynika więc, że jeżeli środek trwały zostaje ulepszony, powoduje to konieczność powiększenia jego wartości początkowej o sumę wydatków poniesionych w związku z tym ulepszeniem. W efekcie poniesione wydatki nie będą stanowiły bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

• rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
• rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,
• adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
• modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Koszty uzyskania przychodów mogą natomiast stanowić wydatki poniesione na remont składnika majątku, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od tego, czy składnik majątku jest ujawnionym środkiem trwałym.

Od ulepszenia środka trwałego należy rozróżnić jego remont. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 725 ze zm.):

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica między nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Przy czym punktem odniesienia jest stan środka trwałego z dnia przyjęcia go do używania.

Poniesione przez podatnika wydatki na remont środków trwałych, a więc odtworzenie (przywrócenie) pierwotnego stanu technicznego i wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru modernizacji, adaptacji, przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji (w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), nie podlegają zaliczeniu do jego wartości początkowej (nie powiększają jej). Tym samym, mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów bez względu na ich wysokość (decydujące znaczenie ma charakter wydatków).

Z opisu sprawy wynika, że w prowadzi Pan działalność gospodarczą od 2006 r w zakresie działalności wesołych miasteczek i parków rozrywki. Dochody uzyskiwane w ramach działalności opodatkowuje Pan 19% stawką podatku liniowego. Na potrzeby działalności gospodarczej w 2008 r. postawił Pan halę namiotową stanowiącą składnik majątku firmy, stale eksploatowany. Hala została zbudowana z aluminiowych słupów nośnych (ściany oraz dach), na których jako poszycie został zastosowany materiał plandekowy PVC. Na ścianach bocznych wykonane były otwory typu „okna” również z materiału PVC, który przepuszcza światło naturalne i okna doświetlały wnętrze hali. Jako środek trwały hala została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2008 r. i amortyzowana do 31 grudnia 2018 r. Odpisy amortyzacyjne zaliczono w koszty podatkowe. Hala namiotowa została w całości zamortyzowana i nadal widnieje w ewidencji środków trwałych. Na skutek warunków atmosferycznych oraz w związku upływem lat eksploatacji materiał plandekowy hali uległ erozji, pojawiły się uszkodzenia, tj. rozdarcia i pęknięcia w powierzchni ścian hali. W związku tym w 2024 r. konieczna była naprawa hali. Dach hali namiotowej nie był wymieniany, wykonany jest z plandeki. Materiał plandekowy na ścianach został wymieniony na płyty warstwowe typu PIR. W otworach zamontowano 6 okien plastikowych w celu doświetlenia wnętrza hali światłem naturalnym. W płycie nie było możliwości zamontowania okien z transparentnej plandeki. Grubość płyt warstwowych to 60 mm. Zastosowanie płyt warstwowych, zamiast plandeki, wiązało się z dużo prostszym ich montażem, co pozwoliło Panu wykonać prace we własnym zakresie. Wydatki na naprawę hali namiotowej były poniesione w okresie od maja do listopada 2024 r. z Pana zasobów majątkowych i przekroczyły kwotę 10 000 zł. Wydatki na naprawę hali namiotowej nie przekroczyły 30% jej wartości początkowej przyjętej w celach amortyzacyjnych. Poszczególne wydatki są udokumentowane fakturami i odliczył Pan podatek VAT od zakupów materiałów. Prace naprawcze hali namiotowej nie przystosowały jej do spełniania innych, nowych funkcji i nie stanowiły unowocześnienia. Hala namiotowa wykorzystana jest w tym samym celu co pierwotnie i jej przeznaczenie jest takie samo jak w 2008 r. Przeprowadzone prace naprawy hali nie spowodowały wzrostu wartości użytkowej hali, nie prowadzą do ulepszenia środka trwałego, a jedynie do przywrócenia pierwotnego stanu.

Zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie, rozstrzygające znaczenie ma charakter prac wykonanych w obiekcie. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót. Przy czym, przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych. Prace mające na celu przywrócenie stanu technicznego obiektu, będące rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów z uwzględnieniem postępu technicznego, można traktować jako prace remontowe.

Zatem, poniesione wydatki na roboty budowlane takie jak: wymiana materiału plandekowego na ścianach hali na płyty warstwowe typu PIR oraz wymiana otworów z materiału PVC przepuszczającego światło na okna plastikowe, mają charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie pierwotną zdolność użytkową tego środka (remont) - co uprawnia do zaliczenia ich w całości do kosztów uzyskania przychodów, bez względu na wielkość tych wydatków.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i powołane wyżej przepisy prawne wskazać należy, że skoroponiesione wydatki na naprawę hali namiotowej:

• zmierzały do odtworzenia stanu pierwotnego;
• nie zmieniły charakteru tego obiektu;
• nie prowadziły do ulepszenia środka trwałego – nie dokonano zmiany przeznaczenia hali;
• dokonane zmiany nie spowodowały wzrostu wartości obiektu, gdyż miały one jedynie charakter odtworzeniowy;
• nie spowodowały podwyższenia standardu obiektu

- to mogą zostać zakwalifikowane bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Pana zgodnie z którym koszty związane z naprawą hali namiotowej, jako wydatki remontowe, zaliczy bezpośrednio w bieżące koszty uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia uznając je jako prace związane z przywróceniem pierwotnego stanu hali namiotowej i przystosowaniem składnika majątkowego do wykorzystania go w tym samym celu co pierwotnie, uznałem ze prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Końcowo podkreślić należy, że o tym, czy dane prace stanowią remont, czy ulepszenie środka trwałego powinny decydować wyłącznie kryteria techniczne, natomiast w przypadku wątpliwości - podstawą kwalifikacji powinna być ekspertyza wykonana przez biegłego rzeczoznawcę. Nie jestem władny w kwestii rozstrzygania, czy dany środek trwały został ulepszony, czy remontowany, ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym tych pojęć nie definiują, a zatem interpretacja ta została wydana w oparciu o przedstawiony stan faktyczny.

Interpretacja dotyczy sprawy będącej przedmiotem zapytania. Inne kwestie nie podlegały ocenie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.