Interpretacja indywidualna z dnia 20 marca 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.57.2025.1.MBD

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowy od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, opodatkowanym od całości swoich dochodów w Polsce. Spółka podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (CIT) na zasadach ogólnych.

Przedmiotem działalności Spółki jest (…).

Spółka jest właścicielem zabudowanej nieruchomości oznaczonej numerem działki (…). Nieruchomość została zakwalifikowana jako teren przemysłowy (BA) i jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Na terenie nieruchomości znajduje się siedziba Spółki oraz budynki pełniące funkcje produkcyjne i biurowe.

W 2019 r. Spółka na opisanym wyżej gruncie wybudowała halę produkcyjną, która została ujawniona jako środek trwały pod nazwą „Hala magazynowo-produkcyjna z zapleczem socjalno-biurowym” (...). W budynku zainstalowano linię produkcyjną wykorzystywaną w działalności produkcyjnej Spółki (środek trwały: „Linia …).

Budynek obejmuje dwie kondygnacje, jego kubatura wynosi około 44 175 m3, powierzchnia użytkowa 9 408,43 m2. W ewidencji środków trwałych jest to jeden obiekt, niemniej funkcjonuje on faktycznie jako dwie niezależne części (tj. część biurowa i część produkcyjna), które nie mają bezpośrednio ani pośrednio wpływu na siebie w znaczeniu funkcjonalnym (mogą istnieć niezależnie i służą realizacji innych zadań z perspektywy działalności Spółki).

W dniu (…) w budynku wybuchł pożar, którego przyczyny nie są znane (postępowanie prokuratorskie jest w toku). W wyniku zdarzenia budynek został w istotnej części całkowicie zniszczony (tj. cała część stanowiąca halę produkcyjną). Z tytułu szkód wynikających z tego zdarzenia Spółce wypłacono odszkodowanie (ostatnia rata została wypłacona …). Odszkodowanie rekompensuje szkody na majątku trwałym oraz utratę zysku.

Część biurowa budynku, która nie została doszczętnie spalona, wymagała poniesienia znacznych nakładów remontowych (naprawa zniszczonych ścian, tynków, instalacji itp.). Obecnie ta część jest użytkowana jako biura i zaplecze socjalne. Choć technicznie cały budynek stanowił jeden obiekt, jego części (hala produkcyjna i pomieszczenia biurowe) miały zupełnie inny charakter i specyfikę użytkowania.

Spółka nie ma możliwości jednoznacznego przypisania określonej części kosztów wytworzenia środka trwałego (budynku) przypadających wyłącznie na spaloną część środka trwałego (halę produkcyjną). Większość kosztów dotyczy bowiem całego obiektu. Ustalenie właściwej części kosztów możliwe jest przez zastosowanie np. klucza powierzchniowego lub opartego o kubaturę budynku. Istnieje też możliwość dokonania na podstawie istniejącej dokumentacji wyceny kosztów przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego powołanego przez Spółkę. W tym kontekście należy wskazać, że Spółka nie jest w stanie jednoznacznie określić czy koszt przeciętny powstania metra kwadratowego powierzchni hali był podobny do kosztu powstania metra biurowej części budynku.

W miejscu całkowicie zniszczonej hali magazynowo-produkcyjnej prowadzona jest budowa nowej hali. Nowa hala produkcyjna, budowana w tym samym miejscu co spalona, będzie wyposażona w bardziej innowacyjną linię produkcyjną niż poprzednia (linia produkcyjna stanowi odrębny środek trwały). Jednocześnie, hala ta będzie odrębnym od pozostałej po pożarze części budynku środkiem trwałym Spółki.

Spółka musi określić sposób uwzględnienia utraty części środka trwałego w wyniku pożaru przy ustalaniu wartości początkowej pozostałej części budynku. Konieczne jest ustalenie prawidłowej wartości środka trwałego na potrzeby dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych oraz korekty dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych dotyczących zniszczonej części budynku. Spółka musi także prawidłowo ustalić wartość kosztu uzyskania przychodów w związku z częściowym zniszczeniem środka trwałego na skutek pożaru (pozostałości spalonej części budynku - tj. hali produkcyjnej - zostały w całości rozebrane i zutylizowane, ponieważ nie nadawały się do użytku).

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko, że trwałe zniszczenie istotnej części budynku (środka trwałego) na skutek pożaru, należy uznać za odłączenie części składowej tego środka trwałego w rozumieniu art. 16g ust. 16 ustawy o CIT?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko, że w celu ustalenia kosztu wytworzenia odłączonej części środka trwałego na potrzeby art. 16g ust. 16 ustawy o CIT, wobec braku jednoznacznych danych i metod określonych w przepisach podatkowych, Spółka może zastosować dowolną metodę, w tym określając ten koszt na podstawie opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego?

3.Czy prawidłowe jest stanowisko, że w celu ustalenia kosztu wytworzenia odłączonej części środka trwałego na potrzeby art. 16g ust. 16 ustawy o CIT, wobec braku jednoznacznych danych i metod określonych w przepisach podatkowych, Spółka może zastosować dowolną metodę, w tym określając ten koszt na podstawie proporcji ustalonej w odniesieniu do powierzchni użytkowej?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zgodnie z art. 16g ust. 16 ustawy o CIT, w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.

Analizowany przepis art. 16g ust. 16 ustawy o CIT, nie definiuje ani pojęcia „część składowa”, ani „część peryferyjna”.

Wobec powyższego, należy odwołać się do definicji zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 47 § 2 powołanej ustawy, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Trwałe, definitywne odłączenie części składowej lub peryferyjnej od środka trwałego będzie zatem skutkowało trwałym uszkodzeniem środka trwałego lub istotną zmianą środka trwałego albo trwałym uszkodzeniem przedmiotu odłączonego lub trwałą istotną zmianą przedmiotu odłączanego. Z powyższego wynika, że z trwałym odłączeniem części składowej nie mamy do czynienia w sytuacji, gdy nastąpi wymiana odłączonej części składowej na inną, natomiast trwałe odłączenie części składowej wystąpi zawsze, gdy przedmiot odłączony zostanie trwale uszkodzony lub zmieni się.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W analizowanym stanie faktycznym ograniczenie to nie ma jednak zastosowania.

W opinii Spółki, zasadne jest zastosowanie przepisu art. 16g ust. 16 ustawy o CIT, dotyczącego odłączenia części składowej.

Nie ma wątpliwości, że część budynku stanowi jego część składową w przedstawionym wyżej rozumieniu. Spalona część budynku została definitywnie unicestwiona, co oznacza, że nie istnieje możliwość jej naprawy lub remontu. W miejsce zniszczonej hali możliwe jest jedynie wybudowanie nowego budynku. Spółka buduje taki budynek i — co istotne — będzie on stanowił nowy środek trwały. Istniejący obecnie środek trwały funkcjonuje natomiast w formie zmienionej w stosunku do formy pierwotnej w stopniu, który można określić niewątpliwie jako istotny (wystarczy wskazać, że powierzchnia użytkowa budynku zmniejszyła się o ponad połowę).

Całkowite zniszczenie części budynku (hali produkcyjnej) jest wynikiem działania siły wyższej, tj. pożaru, i ma charakter trwały.

W przedstawionym stanie faktycznym, nie doszło również do zmiany rodzaju działalności Spółki, co wyklucza zastosowanie ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe w przedstawionym stanie faktycznym trwałe zniszczenie części budynku na skutek działania siły wyższej, tj. pożaru, należy zakwalifikować zgodnie z art. 16g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako odłączenie części składowej środka trwałego.

Ad. 2

Przepis art. 16g ust. 16 ustawy o CIT, określa sposób ustalenia wartości początkowej środka trwałego, który pozostał po trwałym odłączeniu części składowej albo peryferyjnej tego środka. Dla prawidłowego zastosowania art. 16g ust. 16 ustawy o CIT, należy określić następujące wartości i dane:

1.Cenę nabycia lub koszt wytworzenia odłączonej części składowej lub peryferyjnej — jest to początkowa wartość danej części, która została odłączona od środka trwałego.

2.Sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych dotyczących odłączonej części — należy obliczyć łączną wartość odpisów amortyzacyjnych przypadających na odłączoną część w okresie jej użytkowania jako części składowej lub peryferyjnej środka trwałego. Uwzględnia się tu metodę i stawkę amortyzacji stosowaną dla całego środka trwałego.

3.Różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a sumą odpisów amortyzacyjnych — różnica ta określa wartość, o którą należy zmniejszyć wartość początkową środka trwałego.

4.Data trwałego odłączenia części składowej lub peryferyjnej — wartość początkową środka trwałego zmniejsza się od miesiąca następującego po miesiącu odłączenia. W związku z tym należy jednoznacznie ustalić moment, w którym doszło do odłączenia. W analizowanym stanie faktycznym jest to data pożaru, czyli 27 czerwca 2023 r.

W opinii Spółki, brak jest przepisów jednoznacznie określających metodę ustalenia sumy odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów wytworzenia przypadających na odłączoną część środka trwałego. Brak takiej regulacji w ocenie Spółki stanowi istotną trudność w zastosowaniu analizowanej regulacji w przedstawionym stanie faktycznym. Koszty ponoszone przez Spółkę na wytworzenie środka trwałego dotyczyły całego środka, a nie wyłącznie odłączonej części składowej. W ocenie Spółki, istnieją dwa potencjalne podejścia do określenia tych wartości: zastosowanie odpowiednich kluczy alokacyjnych lub sporządzenie wyceny przez rzeczoznawcę majątkowego.

Zgodnie ze stanowiskiem Spółki, dopuszczalnym sposobem ustalenia kosztu wytworzenia odłączonej części składowej środka trwałego jest sporządzenie wyceny przez rzeczoznawcę majątkowego. Taka wycena powinna obejmować określenie kosztu wytworzenia odłączonej części m. in. na podstawie dokumentacji księgowej Spółki, z zastosowaniem obiektywnych metod stosowanych przez rzeczoznawców majątkowych.

Na podstawie wyceny rzeczoznawcy Spółka będzie mogła ustalić sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych dotyczących odłączonej części, stosując proporcję kosztu wytworzenia tej części do całej wartości początkowej środka trwałego.

Sporządzenie wyceny jest metodą, którą Spółka może, ale nie musi zastosować w celu prawidłowej realizacji obowiązków podatkowych.

Stosując powyższą metodę, w celu prawidłowej realizacji obowiązków i zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka powinna:

1.począwszy od 1 lipca 2023 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu odłączenia części składowej środka trwałego pod nazwą „Hala magazynowo-produkcyjna z zapleczem socjalno-biurowym” (nr ewidencyjny …) dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego środka trwałego pomniejszonej o różnicę między kosztem wytworzenia odłączonej części (tj. spalonej części budynku) a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego,

2.w celu zastosowania powyższej regulacji ustalić tę wartość na podstawie opinii biegłego rzeczoznawcy,

3.wartość sumy odpisów amortyzacyjnych przypadających na odłączoną część składową środka trwałego ustalić na podstawie proporcji kosztu wytworzenia części odłączonej do całej wartości początkowej środka trwałego,

4.rozpoznać w dacie pożaru jako jednorazowy koszt uzyskania przychodu ustaloną powyższą metodą różnicę między kosztem wytworzenia odłączonej części (tj. spalonej części budynku) a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych.

Ad. 3

Drugim możliwym podejściem jest zastosowanie klucza powierzchni użytkowej. Klucz powierzchniowy polega na proporcjonalnym podziale kosztów oraz odpisów amortyzacyjnych na podstawie stosunku powierzchni użytkowej odłączonej części do całkowitej powierzchni środka trwałego.

W ocenie Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym nie ma przeciwwskazań do zastosowania klucza powierzchniowego i jest to jedna z możliwych i poprawnych metod.

Stosując powyższą metodę, w celu prawidłowej realizacji obowiązków i zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka powinna:

1.począwszy od 1 lipca 2023 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu odłączenia części składowej środka trwałego pod nazwą „Hala magazynowo-produkcyjna z zapleczem socjalno-biurowym” (nr ewidencyjny …) dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego środka trwałego pomniejszonej o różnicę między kosztem wytworzenia odłączonej części (tj. spalonej części budynku) a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego,

2.w celu zastosowania powyższej regulacji ustalić tę wartość w oparciu o opisaną proporcję, tj. jako 54,04% kosztu wytworzenia (tj. wartości początkowej) środka trwałego przed odłączeniem części składowej,

3.wartość sumy odpisów amortyzacyjnych przypadających na odłączoną część składową środka trwałego ustalić na podstawie opisanej proporcji, tj. jako 54,04% dokonanych odpisów amortyzacyjnych,

4.rozpoznać w dacie pożaru jako jednorazowy koszt uzyskania przychodu ustaloną powyższą metodą różnicę między kosztem wytworzenia odłączonej części (tj. spalonej części budynku) a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej „updop”, „ustawa o CIT”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT

Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią zatem bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a omawianej ustawy podatkowej.

Według art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

Natomiast zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT,

Z kolei w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 16g ust. 4 ustawy o CIT,

Zgodnie z brzmieniem art. 16g ust. 16 ustawy o CIT,

Mając na uwadze powołane przepisy stwierdzić należy, że wartość początkowa środków trwałych, od której naliczane są odpisy amortyzacyjne, może być zmieniona w sytuacji odłączenia części składowych lub peryferyjnych.

W razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „części składowej”.  Wobec powyższego, należy odwołać się do definicji zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 47 § 2 ww. ustawy:

Trwałe, definitywne odłączenie części składowej od środka trwałego będzie zatem skutkowało:

-trwałym uszkodzeniem środka trwałego lub istotną zmianą środka trwałego albo

-trwałym uszkodzeniem przedmiotu odłączonego lub trwałą istotną zmianą przedmiotu odłączanego.

Z powyższego wynika, że z trwałym odłączeniem części składowej nie mamy do czynienia w sytuacji, gdy nastąpi wymiana odłączonej części składowej na inną, natomiast trwałe odłączenie części składowej wystąpi zawsze, gdy przedmiot odłączony zostanie trwale uszkodzony lub zmieni się.

Przepisy podatkowe nie definiują również pojęcia „części peryferyjnej”, która – o ile traktować ją jako przynależność w rozumieniu art. 51 Kodeksu cywilnego – jest rzeczą odrębną od rzeczy głównej, pozostającą z nią w stosunku gospodarczego przyporządkowania, o charakterze pomocniczym.

Zatem, w sytuacji opisanej we wniosku, gdy w wyniku pożaru budynek w części hali produkcyjnej został całkowicie zniszczony, a w jej miejscu zostanie wybudowana nowa hala, która będzie odrębnym od pozostałej po pożarze części budynku środkiem trwałym, to wówczas trwałe, a nie czasowe odłączenie spowoduje, że będzie miał zastosowanie art. 16g ust. 16 updop.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy trwałe zniszczenie istotnej części budynku (środka trwałego) na skutek pożaru, należy uznać za odłączenie części składowej tego środka trwałego w rozumieniu art. 16g ust. 16 updop, uznałem za prawidłowe.

W przypadku trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego, tj. kwotę równą wartości niezamortyzowanej środka trwałego przypadającą na odłączoną część.

Zatem, w celu obniżenia wartości początkowej środka trwałego będącej podstawą dalszych odpisów amortyzacyjnych podatnik powinien:

-po pierwsze - ustalić wartość początkową odłączanego elementu oraz wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych do czasu odłączenia;

-po drugie - obliczyć wartość netto odłączanego elementu poprzez odjęcie od wartości początkowej elementu odłączanego wartości dokonanych odpowiednio w tej części odpisów amortyzacyjnych.

Ustalona w ten sposób wartość netto odłączanego elementu będzie pomniejszała wartość początkową całego środka trwałego.

We wniosku wskazali Państwo, że Koszty ponoszone przez Spółkę na wytworzenie środka trwałego dotyczyły całego środka, a nie wyłącznie odłączonej części składowej.

Państwa zdaniem, dopuszczalnym sposobem ustalenia kosztu wytworzenia odłączonej części składowej środka trwałego jest sporządzenie wyceny przez rzeczoznawcę majątkowego. Taka wycena powinna obejmować określenie kosztu wytworzenia odłączonej części m. in. na podstawie dokumentacji księgowej Spółki, z zastosowaniem obiektywnych metod stosowanych przez rzeczoznawców majątkowych. Na podstawie wyceny rzeczoznawcy Spółka będzie mogła ustalić sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych dotyczących odłączonej części, stosując proporcję kosztu wytworzenia tej części do całej wartości początkowej środka trwałego.

Drugim możliwym podejściem jest zastosowanie klucza powierzchni użytkowej. Klucz powierzchniowy polega na proporcjonalnym podziale kosztów oraz odpisów amortyzacyjnych na podstawie stosunku powierzchni użytkowej odłączonej części do całkowitej powierzchni środka trwałego.

Ustawa o CIT nie zawiera szczególnych regulacji, które określałyby sposób ustalenia wartości początkowej części środka trwałego.

W wielu sytuacjach nie jest możliwe ustalenie dokładnej wartości początkowej odłączanego elementu. Metodą ustalania wartości początkowej składnika majątku po jego odłączeniu, będzie wykorzystanie odrębnej wyceny jego poszczególnych elementów składowych. Jeśli będzie to niemożliwe należy zastosować inne metody pozwalające na najdokładniejsze ustalenie wartości początkowej odłączanej części.

W związku z powyższym, skoro przedstawione przez Państwa metody pozwalają na ustalenie wartości początkowej środka trwałego który pozostał po trwałym odłączeniu, to w ustawie o CIT nie ma przeciwskazań dla stosowania tych metod. W rezultacie winni Państwo skorzystać z metody która pozwala na najdokładniejsze ustalenie wartości początkowej budynku pozostałego po pożarze tj. części biurowej.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy:

-w celu ustalenia kosztu wytworzenia odłączonej części środka trwałego na potrzeby art. 16g ust. 16 updop, wobec braku jednoznacznych danych i metod określonych w przepisach podatkowych, Spółka może zastosować dowolną metodę, w tym określając ten koszt na podstawie opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego,

-w celu ustalenia kosztu wytworzenia odłączonej części środka trwałego na potrzeby art. 16g ust. 16 updop, wobec braku jednoznacznych danych i metod określonych w przepisach podatkowych, Spółka może zastosować dowolną metodę, w tym określając ten koszt na podstawie proporcji ustalonej w odniesieniu do powierzchni użytkowej,

uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.