Interpretacja indywidualna z dnia 21 marca 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.30.2025.2.KC
Ustalenie kosztów uzyskania przychodów w przypadku pracy zdalnej.
Interpretacja indywidualna
– stanowisko nieprawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
14 stycznia 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.
Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 lutego 2025 r. (wpływ). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego
Od 1 marca 2022 r. do 30 czerwca 2024 r. była Pani zatrudniona w firmie mającej siedzibę w X. Zatrudniono Panią na podstawie umowy o pracę na pełen etat jako pracownika wykonującego pracę zdalną poza X – jako miejsce pracy zdalnej wyznaczono Pani adres zamieszkania w Y. W umowie zawartej przy zatrudnieniu jako miejsca możliwe do wykonywania pracy wpisano Pani również siedzibę główną w X oraz biuro zamiejscowe w Y. Regularnie była Pani wzywana do siedziby głównej firmy mieszczącej się w X przez cały okres zatrudnienia na pełen etat. Rokrocznie przy przygotowywaniu PIT przez pracodawcę stosowano koszty uzyskania przychodu wynoszące co miesiąc po 250 zł.
Od 1 lipca 2024 r. do chwili obecnej pozostaje Pani w zatrudnieniu w ww. firmie mającej siedzibę w X, ale zatrudnienie zmniejszyło się do pół etatu – 1/2 etatu.
Została Pani jednak zatrudniona dodatkowo na pozostałe pół etatu (1/2 etatu) jako pracownik zdalny w firmie mającej siedzibę w Z. Zatrudnienie również ma miejsce na podstawie umowy o pracę. Miejscowość Z nie jest natomiast wpisana w Pani umowie jako miejsce wykonywania pracy (nadal pozostał tam X oraz Y). Nadal regularnie jest Pani kierowana do pracy w siedzibie głównej w X, czyli poza miejsce Pani zatrudnienia, którym jest adres Pani zamieszkania.
Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego
Wniosek dotyczy lat: 2022, 2023 oraz 2024.
Od 1 marca 2022 r. do 30 czerwca 2024 r. była Pani zatrudniona w firmie, która jest spółką z o.o. na stanowisku (...) na umowę o pracę (firma posiadająca swoją siedzibę w X).
Od 1 lipca 2024 r. jest Pani zatrudniona na pół etatu w firmie, która jest spółką z o.o. na stanowisku (...) (siedziba firmy w X, ta sama w której zatrudniona była Pani od 1 marca 2022 r.) oraz na pozostałe pół etatu w firmie, która jest również spółką z.o.o na takim samym stanowisku, tj. (...) (siedziba w Z) na umowę o pracę (nowy pracodawca od 1 lipca 2024 r.).
W umowie o pracę – w okresie od 1 marca 2022 r. do 30 czerwca 2024 r. – miejsce wykonywania pracy ma Pani wpisane dokładnie „Biuro X, biuro Y oraz adres zamieszkania: A1.
W obu umowach o pracę zawartych począwszy od 1 lipca 2024 r. ma Pani taki sam zapis jak w dotychczasowej umowie, tj. „Biuro X, biuro Y oraz adres zamieszkania: A1”.
Praca zdalna wykonywana w okresach od 1 marca 2022 r. do 30 czerwca 2024 r. oraz od 1 lipca 2024 r. była wykonywana tylko i wyłącznie w miejscu Pani zamieszkania, chyba że na polecenie pracodawcy odbywała Pani podróże służbowe lub była wzywana do stawienia się do pracy w biurze w X.
Praca zdalna z pracodawcą była ustalona od początku trwania zatrudnienia w firmie, tj. od 1 marca 2022 r. z uwagi na fakt, że zamieszkuje Pani w Y, a siedziba firmy jest w X, więc praca codzienna w biurze byłaby bardzo uciążliwa przez dalekie dojazdy.
Pracodawca nie określił z jaką częstotliwością powinna Pani zjawiać się w siedzibie w X – wynikało to z obowiązków, które Pani miała do wykonania na miejscu – było to około raz na 3 tygodnie lub raz na miesiąc, czasami było to częściej, np.: 1 do 2 razy na tydzień.
Dojeżdżając do siedziby firmy w X z Pani miejsca zamieszkania nie była Pani w podróży służbowej, w związku z którą przysługiwały Pani należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Nie przysługiwały Pani za ten czas żadne należności od pracodawcy.
Pani podróże do siedziby firmy w X odbywały się na polecenie pracodawcy w ramach wykonywanych przez Panią zadań służbowych.
W okresie, którego dotyczy wniosek, nie będzie przysługiwał ani nie przysługiwał Pani dotychczas dodatek za rozłąkę.
W okresie, którego dotyczy wniosek, nie będzie przysługiwał ani nie przysługiwał Pani dotychczas zwrot kosztów za dojazdy niezaliczony do przychodów podlegających opodatkowaniu.
Od 1 marca 2022 r. do 30 czerwca 2024 r. siedziba firmy, w której Pani pracuje była w X. Od 1 lipca 2024 r. jest Pani zatrudniona w tej samej firmie co od 1 marca 2022 r. do 30 czerwca 2024 r. tylko został zmniejszony etat z całego do połowy. Od 30 czerwca 2024 r. na pozostałe pół etatu zatrudniona została Pani w firmie, która ma siedzibę w Z.
W każdej z firm składała Pani na początku zatrudnienia PIT-2. Od 1 marca 2022 r. do 30 czerwca 2024 r. oświadczenie, aby zaliczkę na podatek dochodowy pobierano w wysokości 300 zł miesięcznie, a od 1 lipca 2024 r. złożyła Pani dwa PIT-2 (w każdej z firm, aby na zaliczkę pobierano po 150 zł z każdej z firm).
Pytania
1)Czy w przypadku, gdy jako pracownik zdalny zamieszkały w Y, wykonywała Pani czasowo i regularnie pracę poza miejscem Pani zamieszkania, tzn. w siedzibie głównej firmy mieszczącej się w X, to nie powinny przysługiwać Pani podwyższone koszty uzyskania przychodu wynoszące 300 zł/miesiąc?
2)Jakie koszty uzyskania przychodu w rozliczeniu PIT należy przyjąć w przypadku zatrudnienia w firmie mającej siedzibę w Z i X skoro dla obu jest Pani pracownikiem zdalnym, ale regularnie bywa w siedzibie głównej w X, czyli poza miejscem Pani zamieszkania?
Pani stanowisko w sprawie
Pani zdaniem, dlatego że czasowo i regularnie bywają sytuacje, że jest Pani kierowana do pracy poza miejsce Pani zamieszkania należałoby przyjąć koszty uzyskania przychodu dla osób zamiejscowych, czyli 300 zł/miesiąc. W sytuacji, gdy etat pracy został podzielony dla rozliczenia PIT z firmy znajdującej się w Z, koszty powinny być niższe jak dla osób miejscowych, a dla rozliczenia z firmą znajdującą się w X koszty uzyskania przychodu powinny być takie jak dla pracowników dojeżdżających.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 9 ust. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163). Zgodnie z jego treścią:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:
Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Natomiast w świetle art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
Na mocy art. 31 omawianej ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy”', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
W myśl zaś art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
Zgodnie z art. 32 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.:
Zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.
Na mocy art. 32 ust. 7 omawianej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r. :
Jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w art. 22 ust. 2 pkt 3, płatnik oblicza zaliczki, stosując koszty uzyskania przychodów określone w tym przepisie.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Stosownie do art. 22 ust. 2 ww. ustawy:
Koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:
1)wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3000 zł - w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2)nie mogą przekroczyć łącznie 4500 zł za rok podatkowy - w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3)wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600 zł - w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4)nie mogą przekroczyć łącznie 5400 zł za rok podatkowy - w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
Biorąc pod uwagę postanowienia art. 22 ust. 2 ww. ustawy, należy wyróżnić dwie sytuacje: gdy podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy i gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy.
Jeżeli podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy, wówczas ryczałtowe koszty uzyskania przychodów wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 3 000 zł. W przypadku natomiast, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę, koszty uzyskania przychodów wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 3 600 zł.
Jeżeli podatnik uzyskuje przychody od więcej niż jednego zakładu pracy, wówczas koszty uzyskania przychodów nie mogą przekroczyć łącznie 4 500 zł za rok podatkowy. W przypadku natomiast, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę, koszty uzyskania przychodu nie mogą przekroczyć łącznie 5 400 zł za rok podatkowy.
Odnosząc się do Pani wątpliwości, wyjaśniam że ustawą z dnia 1 grudnia 2022 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2023 r. poz. 240) praca zdalna została na stałe wprowadzona do Kodeksu pracy.
Stosownie do art. 6718 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 277):
Praca może być wykonywana całkowicie lub częściowo w miejscu wskazanym przez pracownika i każdorazowo uzgodnionym z pracodawcą, w tym pod adresem zamieszkania pracownika, w szczególności z wykorzystaniem środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość (praca zdalna).
Powyższe oznacza, że praca może być wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy jako praca zdalna albo też tylko częściowo jako praca zdalna. Przy czym miejscem wykonywania pracy zdalnej będzie zawsze miejsce wskazane przez pracownika i zaakceptowane przez pracodawcę.
Zgodnie z art. 6719 § 1 cytowanej ustawy:
Uzgodnienie między stronami umowy o pracę dotyczące wykonywania pracy zdalnej przez pracownika może nastąpić:
1)przy zawieraniu umowy o pracę albo
2)w trakcie zatrudnienia.
Zatem, wykonywanie pracy zdalnej wymaga co do zasady uzgodnienia pomiędzy stronami stosunku pracy. W praktyce zakres takiego uzgodnienia powinien obejmować sam fakt wykonywania pracy zdalnej, ustalenie, czy będzie to praca zdalna częściowa czy też całkowita, jak również miejsce świadczenia pracy zdalnej. Nie wyklucza to możliwości uzgodnienia także innych istotnych dla stron stosunku pracy elementów pracy zdalnej, o ile nie będą one sprzeczne z przepisami Kodeksu pracy.
W myśl art. 6720 § 1 tej ustawy:
Zasady wykonywania pracy zdalnej określa się w porozumieniu zawieranym między pracodawcą i zakładową organizacją związkową, a w przypadku gdy u pracodawcy działa więcej niż jedna zakładowa organizacja związkowa - w porozumieniu między pracodawcą a tymi organizacjami.
Natomiast jak wynika z art. 6720 § 4 Kodeksu pracy:
Jeżeli u danego pracodawcy nie działają zakładowe organizacje związkowe, pracodawca określa zasady wykonywania pracy zdalnej w regulaminie po konsultacji z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u danego pracodawcy.
Stosownie do powyższego, warunki pracy zdalnej mogą być określone w:
1)porozumieniu zawieranym między pracodawcą i zakładową organizacją związkową (zakładowymi organizacjami związkowymi) – wszystkimi, a jeżeli nie jest możliwe uzgodnienie treści porozumienia ze wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi – z reprezentatywnymi w rozumieniu ustawy o związkach zawodowych;
2)regulaminie – jeżeli nie dojdzie do zawarcia porozumienia z zakładową organizacją związkową oraz w przypadku, gdy u pracodawcy nie działa żadna organizacja związkowa.
W przypadku oddelegowania pracownika do pracy zdalnej, zgodnie z art. 6724 § 1 Kodeksu pracy:
Pracodawca jest obowiązany:
1)zapewnić pracownikowi wykonującemu pracę zdalną materiały i narzędzia pracy, w tym urządzenia techniczne, niezbędne do wykonywania pracy zdalnej;
2)zapewnić pracownikowi wykonującemu pracę zdalną instalację, serwis, konserwację narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych, niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej lub pokryć niezbędne koszty związane z instalacją, serwisem, eksploatacją i konserwacją narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych, niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej, a także pokryć koszty energii elektrycznej oraz usług telekomunikacyjnych niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej;
3)pokryć inne koszty niż koszty określone w pkt 2 bezpośrednio związane z wykonywaniem pracy zdalnej, jeżeli zwrot takich kosztów został określony w porozumieniu, o którym mowa w art. 6720 § 1 i 2, regulaminie, o którym mowa w art. 6720 § 3 i 4, poleceniu, o którym mowa w art. 6719 § 3, albo porozumieniu, o którym mowa w art. 6720 § 5 zdanie drugie;
4)zapewnić pracownikowi wykonującemu pracę zdalną szkolenia i pomoc techniczną niezbędne do wykonywania tej pracy.
Jak wynika z art. 6724 § 2 ww. ustawy:
Strony mogą ustalić zasady wykorzystywania przez pracownika wykonującego pracę zdalną materiałów i narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych, niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej, niezapewnionych przez pracodawcę, spełniających wymagania określone w rozdziale IV działu dziesiątego.
Z kolei, w myśl art. 6724 § 3 omawianej ustawy:
W przypadku, o którym mowa w § 2, pracownikowi wykonującemu pracę zdalną przysługuje ekwiwalent pieniężny w wysokości ustalonej z pracodawcą.
W opisie zdarzenia w szczególności wskazała Pani, że od 1 marca 2022 r. do 30 czerwca 2024 r. była Pani zatrudniona na umowę o pracę w firmie, która jest spółką z o.o. z siedzibą w X na stanowisku (...) na umowę o pracę. Od 1 lipca 2024 r. jest Pani nadal zatrudniona w ww. firmie tylko, że na pół etatu oraz na pozostałe pół etatu na tym samym stanowisku na podstawie umowy o pracę w firmie, która jest również spółką z.o.o z siedzibą w Z. W umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy ma Pani wpisane „Biuro X, biuro Y oraz adres zamieszkania: A1. Praca zdalna z pracodawcą była ustalona od początku trwania zatrudnienia w firmie i wykonywana była tylko i wyłącznie w miejscu Pani zamieszkania (czasami odbywała Pani podróże lub była wzywana do stawienia się do pracy w biurze w X). Dojeżdżając do siedziby firmy w X nie była Pani w podróży służbowej, w związku z którą przysługiwały Pani należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W latach 2022-2024 nie przysługiwał Pani dodatek za rozłąkę ani zwrot kosztów za dojazdy.
Wyjaśniam, że w przypadku, gdy pracownik uzyskuje równocześnie przychody z więcej niż jednej umowy o pracę, tj. od więcej niż jednego zakładu pracy, wówczas każdy zakład pracy obliczając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodu uzyskanego z każdego z tych stosunków pracy stosuje miesięczne pracownicze koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynoszące 250 zł lub 300 zł (jeżeli pracownik oświadczy, że jest pracownikiem zamiejscowym). Pracownik w rozliczeniu rocznym uwzględnia z kolei koszty we właściwej wysokości, co oznacza, że uwzględnia je z ograniczeniem kwoty, wskazanej w art. 22 ust. 2 pkt 2 lub pkt 4 ww. ustawy.
Biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, w okresie od 1 marca 2022 r. do 30 czerwca 2024 r. przysługiwały Pani tzw. podwyższone koszty uzyskania przychodów, tj. koszty kwotowe w wysokości 300 zł miesięcznie, określone w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, w sytuacji uzyskiwania przez Panią przychodów z jednego stosunku pracy – w rozliczeniu rocznym za rok 2022 i 2023 – Pani koszty uzyskania przychodów nie mogły przekroczyć kwoty 3 600 zł.
Również od 1 lipca 2024 r. przysługiwały Pani tzw. podwyższone koszty uzyskania przychodów, tj. koszty kwotowe w wysokości 300 zł miesięcznie z każdego stosunku pracy, wskazane w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, w rozliczeniu rocznym za rok 2024 koszty te nie mogą przekroczyć kwoty 5 400 zł.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
POTRZEBUJESZ POMOCY?
