Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 6 lutego 2025 r., sygn. I SA/Bk 410/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz (spr.), Sędziowie sędzia WSA Marcin Kojło, sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski, Protokolant st. sekretarz sądowy Renata Kryńska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 6 lutego 2025 r. sprawy ze skargi P. spółka jawna na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 18 października 2024 r. nr 2001-IOV-2.4103.20.2024 w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od marca 2020 r. do października 2020 r. oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc marzec, kwiecień, maj i sierpień 2020 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelnik Podlaskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Białymstoku decyzją z 18 marca 2024 r., nr 318000-CKZ-3.1.5001.47.2023.97, dokonał odmiennego aniżeli zadeklarowało P. Spółka jawna (dalej jako: "Spółka") rozliczenia w podatku od towarów i usług za okresy od marca do października 2020 r.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Spółka zawyżyła w deklaracjach dla podatku od towarów i usług podatek naliczony o łączną kwotę 33.453,00 zł, w tym za miesiące: marzec 2020 r. o kwotę 4.517,00 zł; kwiecień 2020 r. o kwotę 5.977,00 zł; maj 2020 r. o kwotę 7.060,00 zł; - sierpień 2020 r. o kwotę 15.899,00 zł. Zawyżenie podatku naliczonego związane było z nieuprawnionym odliczeniem kwot podatku wynikającego z faktur, wystawionych na rzecz Spółki przez S. Sp. z o.o. Naczelnik stwierdził, że faktury te nie odzwierciedlały faktycznego przebiegu zdarzeń gospodarczych, ponieważ postępowanie podatkowe wykazało, że S. nie była faktycznym dostawcą towarów.

Po rozpoznaniu odwołania Spółki, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku decyzją z 18 października 2024 r., nr 2001-IOV-2.4103.20.2024, utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zebrany w sprawie materiał dowodzi, że sporne faktury nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych między kontrahentami wskazanymi na fakturach. Dokonane w sprawie ustalenia prowadzą bowiem do wniosku, że S. nie dokonywała rzeczywistych dostaw na rzecz strony. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika mianowicie, że firma ta nie prowadziła w tym zakresie faktycznej działalności gospodarczej, brała natomiast udział w łańcuchu fikcyjnych transakcji umożliwiających wprowadzanie do obrotu towarów, od których faktycznie nie został odprowadzony w należnej wysokości podatek od towarów i usług, a który to podatek był odliczany przez Spółkę.