Wyrok WSA w Lublinie z dnia 11 grudnia 2024 r., sygn. I SA/Lu 502/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz, Sędziowie Asesor sądowy Jakub Polanowski (sprawozdawca), Sędzia WSA Grzegorz Wałejko, Protokolant specjalista Marta Wawrzecka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 r. sprawy ze skargi S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie z dnia 5 czerwca 2024 r. nr 0601-IOD-2.4100.81.2024 w przedmiocie odmowy zwrotu zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z 5 czerwca 2024 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie (dalej: Dyrektor, organ odwoławczy, organ), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.; dalej: O.p.), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie (dalej: Naczelnik, organ pierwszej instancji, organ podatkowy) z 6 listopada 2023 r., znak: 0671-SPZ-4.4100.300.2023.17, o odmowie zwrotu na rzecz S. B.V. (dalej: podatnik, strona, spółka, skarżąca) zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w kwocie 380.000 zł, pobranego od dywidend, wypłaconych przez L. Sp. z o.o. (dalej: płatnik).

W uzasadnieniu decyzji Dyrektor wyjaśnił, że strona wnioskiem z 11 stycznia 2023 r. wystąpiła o zwrot nadpłaty zryczałtowanego podatku dochodowego. Organ pierwszej instancji odmówił zwrotu, oceniając że spółka nie jest rzeczywistym właścicielem otrzymanej dywidendy, nie podlega efektywnemu opodatkowaniu, zaś z uwagi na brak uzasadnienia ekonomicznego sposób jej działania jest sztuczny.

Strona, jak wskazał organ, w odwołaniu od decyzji Naczelnika zarzuciła naruszenie:

- art. 22c ust. 1 i ust. 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.; dalej: ustawa o CIT) przez błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że skorzystanie ze zwolnienia określonego w art. 22 ust. 4 ustawy o CIT było jednym z głównych celów dokonania transakcji przez podatnika, a sposób działania był sztuczny, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że zarówno wypłacona dywidenda, jak i struktura, w której funkcjonował podatnik były uzasadnione ekonomicznie, a działający rozsądnie i kierujący się zgodnymi z prawem celami podmiot zastosowałby ten sam sposób działania;