Postanowienie SN z dnia 20 lutego 2025 r., sygn. IV KK 511/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Stanisław Stankiewicz

w sprawie M. S.
‎skazanego z art. 54 § 1 k.k.s. i in.,
‎po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 lutego 2025 r.

na posiedzeniu bez udziału stron,
‎wniosku obrońcy
‎o wyłączenie sędziego Sądu Najwyższego Adama Rocha od udziału

w sprawie kasacyjnej o sygn. akt IV KK 511/23

na podstawie art. 41 § 1 k.p.k. a contrario w zw. z art. 42 § 1 i 4 k.p.k.

p o s t a n o w i ł:

nie uwzględnić wniosku.

UZASADNIENIE

Do Sądu Najwyższego wpłynęła wniesiona przez obrońcę skazanego M. S. kasacja od wyroku Sądu Okręgowego w Sosnowcu z dnia 3 sierpnia 2023 r., sygn. akt V Ka 127/23, utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Dąbrowie Górniczej z dnia 9 grudnia 2022 r., sygn. akt II K 186/20. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt IV KK 511/23. Obrońca występował z wnioskami o wyłączenie od udziału w sprawie kolejnych sędziów, którym sprawa kasacyjna została przydzielona, a wnioski te zostały uwzględnione. Obecnie przedmiotowa sprawa została przydzielona do referatu sędziego SN Adama Rocha.

W dniu 25 października 2024 r. obrońca M. S. nadesłał stanowisko zatytułowane „Pismo obrońcy”, w którym domagał się wyłączenia sędziego SN Adama Rocha od udziału w sprawie kasacyjnej. Obrońca podniósł m.in., że sędzia Adam Roch: „został powołany w sposób z sprzeczny z art.179 w związku z art. 187 ust. 1 pkt 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”; „powołanie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej nie rozstrzyga o tym, czy osoba powołana jest sędzią”; „w procedurze powołania sędziego inicjujący jest wniosek Krajowej Rady Sądownictwa (art. 179 Konstytucji)”, zaś „Krajowa Rada Sądownictwa w której większości nie mają członkowie wybierani przez sędziów nie jest konstytucyjną Rada Sądownictwa”. Obrońca wskazał także, iż „zachodzą podstawy do zastosowania przepisu art. 41 k.p.k. ze względu na pełnione wcześniej funkcje”, gdyż sędzia SN Adam Roch brał udział w rozpoznawaniu spraw w Izbie Dyscyplinarnej SN, a nadto „nigdy nie był sędzią sądu powszechnego”, zaś jego „aktywność zawodowa nakierowana była na represjonowanie sprawców czynów kwalifikowanych jako przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu i karnoskargowych”, przez co „nie daje minimum gwarancji niezawisłego i bezstronnego rozpatrzenia tego typu sprawy”.