Interpretacja indywidualna z dnia 27 grudnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL3.4012.645.2024.2.MC

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie:

·ustalenia czy, usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczona przez Finansującego na rzecz Spółki powinna być traktowana jako element kompleksowej usługi leasingu, a tym samym czy podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla usługi leasingu,

·prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie przez Wnioskodawcę usług ubezpieczenia Przedmiotów leasingu od Finansującego.

Uzupełnili go Państwo pismem z 9 grudnia 2024 r. (wpływ 9 grudnia 2024 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka (…) Sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej: Wnioskodawca) jest spółką prawa handlowego, wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod nr KRS: (…), prowadzącą przeważającą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i dzierżawy pojazdów samochodowych (PKD 77.12.Z).

Wnioskodawca jest podmiotem zarejestrowanym jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

W związku z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca, jako korzystający, dnia (…) 2023 roku zawarł zbiorczą umowę leasingu operacyjnego nr (…) (dalej: Umowa) z (…) "A" Sp. z o.o. z siedzibą w (…), jako finansującym, (dalej: Finansujący). Umowa ta nazwana została zbiorczą umową leasingu ze względu na fakt, iż dotyczy ona leasingu dwóch przedmiotów leasingu, o których mowa poniżej.

Przedmiot Umowy

W Umowie Finansujący zobowiązał się do nabycia i wydania Korzystającemu w celu używania w ramach przedsiębiorstwa przedmiotów leasingu, tj. dwóch ciągników siodłowych (…) (dalej: Przedmioty leasingu).

Korzystający zobowiązał się natomiast do terminowego uiszczania ustalonych w Umowie rat i innych opłat leasingowych oraz innych należności przysługujących Finansującemu (§ 2 ust. 1 Umowy).

Integralną część Umowy stanowią Ogólne Warunki Umowy Leasingu (dalej: OWUL), które zawarte zostały w załączniku 1 do Umowy. OWUL potwierdzają, że Wnioskodawca, jako korzystający, zobowiązany jest do uiszczania umówionych opłat leasingowych, w tym miesięcznych rat leasingowych (pkt 1.1. OWUL). W rozdziale 3 OWUL, zatytułowanym „Raty i inne opłaty leasingowe” reguluje się płatność rat leasingowych, opłaty wstępnej oraz kosztów ubezpieczenia.

Raty i inne opłaty leasingowe

Raty leasingowe, zgodnie z Umową, płatne są przez Wnioskodawcę na rzecz Finansującego wraz z należnym podatkiem VAT, w okresach miesięcznych. Wysokość pierwszej raty leasingowej, pozostałych miesięcznych rat leasingowych oraz wartość końcowej raty leasingowej są ustalane w oparciu o wstępną wartość przedmiotu leasingu oraz o stopę procentową bazującą na wskaźniku referencyjnym EURIBOR 1M (§ 2 ust. 2 Umowy).

Umowa stanowi, że raty oraz inne opłaty leasingowe i inne należności Finansującego względem Wnioskodawcy, jako korzystającego, wynikające z Umowy, zostaną powiększone o należny podatek VAT.

Pierwsza rata leasingowa netto, pozostałe miesięczne raty leasingowe netto oraz wartość końcowa netto płatne są w EUR. Natomiast kwoty podatku VAT oraz pozostałe płatności związane z umową płatne są w złotych polskich.

Raty leasingowe mogą być podwyższane lub obniżane przez Finansującego, który oblicza ich wysokość w oparciu o stopę procentową bazującą na wskaźniku referencyjnym obowiązującym w drugim dniu roboczym przed 10-tym dniem miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym przypada termin płatności najbliższej raty leasingowej. Wnioskodawca dokonuje zapłaty kolejnych rat leasingowych na rzecz Finansującego na podstawie faktur VAT wystawianych przez Finansującego. Finansujący informuje Wnioskodawcę o podwyższeniu lub obniżeniu rat leasingowych, wskazując nową wysokość na przypadających do zapłaty fakturach VAT, bez konieczności przekazywania nowego harmonogramu opłat obowiązujących do Umowy (§ 2 ust. 3-4 Umowy).

Zgodnie z Umową, w miesięcznych ratach leasingowych zawarta jest opłata „VIP service premium” w kwocie (…) EUR netto, stanowiąca ryczałtową zapłatę za wszelkie czynności wymienione w cenniku usług dodatkowych (§ 2 ust. 3.1. Umowy).

Opłaty z tytułu ubezpieczenia Przedmiotów leasingu

Jak wyżej wskazano, oprócz rat leasingowych (wśród których Umowa wyszczególnia: pierwszą ratę leasingową, pozostałe raty leasingowe oraz końcową ratę leasingową), Wnioskodawca zobowiązany jest ponosić na rzecz Finansującego także „inne opłaty leasingowe oraz inne należności przysługujące Finansującemu” (§ 2 ust. 1 Umowy).

Do innych opłat lub należności Finansującego zaliczyć należy między innymi opłaty z tytułu ubezpieczenia Przedmiotów leasingu.

Zgodnie z OWUL: „Korzystający zobowiązuje się pokryć koszty pozostające w bezpośrednim lub pośrednim związku z zawartą Umową, powstałe w związku z korzystaniem z przedmiotu leasingu przez Korzystającego, ze szczególnym uwzględnieniem: ubezpieczenia Przedmiotu Leasingu i podatku od środków transportowych w tym kosztów i opłat z tytułu ich finansowania. O ile Umowa tak stanowi, koszty tego typu, zostaną powiększone o należny podatek VAT oraz uwzględnione jako element opłat leasingowych. W innych wypadkach, o ile ww. koszty nie są pokrywane bezpośrednio przez Korzystającego, Finansujący obciąży nimi Korzystającego, powiększając je o koszty administrowania ubezpieczeniami oraz świadczeniami publiczno-prawnymi oraz o należny podatek VAT, a Korzystający zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Finansującego tak wyliczonych kwot w terminie wskazanym na fakturze VAT.” (pkt 3.6. OWUL).

Umowa rozróżnia: ubezpieczenie podstawowe oraz dodatkowe. Przedmiotem niniejszego wniosku pozostaje wyłącznie ubezpieczenie podstawowe.

Ubezpieczenie podstawowe obejmuje ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (OC), Autocasco (AC), kosztów ratownictwa (KR) oraz następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW).

W zakresie ubezpieczenia podstawowego, Umowa stanowi, że co do zasady Finansujący będzie dokonywał na swoją rzecz ubezpieczenia Przedmiotów leasingu przez cały okres obowiązywania Umowy, a Wnioskodawca, jako korzystający, będzie powiadamiany o warunkach zawartego ubezpieczenia i zasadach likwidacji szkody. Wnioskodawca, jako korzystający zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Finansującego „kwoty stanowiącej równowartość poniesionych przez Finansującego wydatków z tego tytułu, powiększonych o koszty finansowania i koszty administrowania ubezpieczeniami ((…) zł od każdego rodzaju ubezpieczenia i każdej fakturowanej składki) oraz podatek od towarów i usług według stawki wykazanej na fakturze VAT.” (§ 2 ust. 5 Umowy).

Powyższa zasada obowiązuje bezwzględnie w pierwszym roku leasingu, tj. Umowa zakłada, że pierwsza (roczna) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do każdego z Przedmiotów leasingu jest bezwzględnie zawierana przez Finansującego. Natomiast, po upływie ważności pierwszej polisy ubezpieczeniowej, Finansujący dopuszcza możliwość ubezpieczenia Przedmiotów leasingu przez Wnioskodawcę, jako korzystającego, na warunkach przedstawionych i zaakceptowanych przez Finansującego.

Korzystający, tj. Wnioskodawca, w takim wypadku zobowiązuje się dostarczać Finansującemu kopie opłaconych polis ubezpieczeniowych nie później niż na 14 dni przed wygaśnięciem dotychczasowej polisy ubezpieczeniowej, oraz każdorazowo na 7 dni przed terminem odnowienia polisy. W przypadku zaniechania wypełnienia tych obowiązków Finansujący może wypowiedzieć Umowę ze skutkiem natychmiastowym lub samodzielnie ubezpieczyć Przedmioty leasingu, obciążając Wnioskodawcę wynikłymi z tego tytułu wydatkami, kosztami finansowania i administrowania ubezpieczeniami, powiększonymi o należny podatek VAT (§ 2 ust. 5 Umowy).

Umowa zakłada, że jeżeli okres jej trwania ulegnie przedłużeniu, a Przedmioty leasingu będą ubezpieczone przez Finansującego, przed upływem okresu ubezpieczenia Finansujący przedstawi Wnioskodawcy ofertę wznowienia polisy na kolejny rok. Wnioskodawca ma jednak możliwość samodzielnego ubezpieczenia Przedmiotów leasingu w okresie przedłużenia, na warunkach zaakceptowanych przez Finansującego.

Podsumowując, Umowa zakłada, że Przedmioty leasingu powinny być objęte ubezpieczeniem przez cały okres trwania Umowy. Przy czym, pierwsza polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do każdego z Przedmiotów leasingu musi być zawarta przez Finansującego, któremu Wnioskodawca zobowiązany jest zwracać koszty ubezpieczenia, powiększone o opłatę za finansowanie i administrowanie ubezpieczeniem, na podstawie faktur wystawianych na niego przez Finansującego.

Natomiast, kolejne polisy mogą być już zawierane przez Wnioskodawcę, ale wyłącznie na warunkach zaakceptowanych przez Finansującego. Przy czym, Wnioskodawca informuje, iż niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie usługi ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczonej przez Finansującego na rzecz Wnioskodawcy. Nie dotyczy on zatem ewentualnego zawarcia w przyszłości przez Wnioskodawcę umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu bezpośrednio z ubezpieczycielem.

Podstawy do rozwiązania Umowy

Podstawą do wypowiedzenia Umowy ze skutkiem natychmiastowym przez Finansującego jest dopuszczenie się przez Wnioskodawcę zwłoki z zapłatą co najmniej jednej miesięcznej raty leasingowej lub opłaty wstępnej oraz niedokonanie zapłaty zaległości w dodatkowym terminie wyznaczonym pisemnie przez Finansującego (pkt 8.1.a OWUL).

Finansujący jest uprawniony do wypowiedzenia Umowy z zachowaniem terminu wynoszącego jeden miesiąc w przypadku, jeżeli Korzystający opóźnia się ze spełnieniem jakiegokolwiek świadczenia innego niż raty leasingowe na rzecz Finansującego albo też na rzecz osoby trzeciej (np. zakład ubezpieczeń), którego spełnienie posiada istotne znaczenie dla kontynuowania Umowy (pkt 8.2. OWUL).

Brak ubezpieczenia po wygaśnięciu pierwszej polisy jest również podstawą rozwiązania Umowy lub zawarcia umowy ubezpieczenia przez Finansującego i obciążenia jego kosztami Wnioskodawcę (§ 2 ust. 5 Umowy).

Polisa ubezpieczeniowa – opłaty, faktury.

Umowa między Finansującym, a Wnioskodawcą zawarta została (…) 2023 roku. Dnia (…) 2023 roku Finansujący, zgodnie z Umową, zawarł pierwsze, roczne umowy ubezpieczenia Przedmiotów leasingu z Towarzystwem Ubezpieczeń (…) SA (ubezpieczenie OC, AC/KR, NNW i ZK). Pismami z dnia (…) 2023 roku, Finansujący przekazał Wnioskodawcy dokumenty stanowiące potwierdzenie zawarcia umów ubezpieczenia. Polisy obowiązują do (…) 2024 roku.

Tym samym, aktualnie obowiązują pierwsze roczne polisy ubezpieczeniowe Przedmiotów leasingu, które zawarte zostały przez Finansującego z wybranym przez niego ubezpieczycielem. Wnioskodawca zaś zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Finansującego kwot stanowiących równowartość poniesionych przez Finansującego wydatków na ubezpieczenie, powiększonych przez Finansującego o należne mu „koszty finansowania i koszty administrowania ubezpieczeniami ((…) zł od każdego rodzaju ubezpieczenia i każdej fakturowanej składki)”.

Zgodnie z pismami z dnia (…) 2023 roku, skierowanymi przez Finansującego do Wnioskodawcy:

·składka za ubezpieczenie każdego z ciągników siodłowych, stanowiących Przedmiot leasingu, płatna jest do TUiR (…) SA przez Finansującego, a następnie, na tej podstawie, Finansujący wystawia na Wnioskodawcę fakturę VAT z podanym numerem konta i terminem płatności;

·składka ubezpieczeniowa każdego z Przedmiotów leasingu wynosi (…) zł i została podzielona na następujące ryzyka: OC (składka: (…)zł), AC/KR (składka: (…)zł), NNW (składka: (…) ZŁ) oraz ZK – Zielona Karta (składka: 0 zł);

·składka płatna jest w ratach – kwartalnie,

·do wskazanych wyżej kwot składki, Finansujący, zgodnie z Umową, może doliczyć dodatkowe koszty administracyjne związane z obsługą każdej umowy ubezpieczenia.

W związku z powyższym, Finansujący wystawia na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT, dokumentujące świadczenie na rzecz Wnioskodawcy usługi opisanej jako „Opłata leasingowa – ubezpieczenie”.

Do dnia złożenia niniejszego wniosku, faktury dokumentujące usługi ubezpieczenia wystawiane były na Wnioskodawcę odrębnie od faktur dotyczących rat leasingowych oraz odrębnie w odniesieniu do każdego z Przedmiotów leasingu. Na otrzymanych dotychczas fakturach znajduje się za każdym razem wyłącznie jedna pozycja - „Opłata leasingowa – ubezpieczenie”.

Faktura wskazuje, której umowy ubezpieczenia oraz której w kolejności raty składki ubezpieczeniowej faktura dotyczy (np. „Faktura do polisy (…) rata (…)”).

Przy czym, na fakturze Finansujący nie wyróżnia jaka część opłaty z tytułu ubezpieczenia stanowi równowartość poniesionych przez Finansującego wydatków z tego tytułu, a jaka stanowi koszty finansowania i administrowania ubezpieczeniami.

Do dnia skierowania do Organu niniejszego wniosku, Wnioskodawca otrzymał od Finansującego faktury dokumentujące trzy kolejne raty kwartalne w odniesieniu do ubezpieczenia każdego z Przedmiotów leasingu. Każda z tych faktur wystawiona została przez Finansującego na kwotę (…) zł netto.

Opodatkowanie VAT ubezpieczenia przedmiotu leasingu

Co istotne, na fakturach dokumentujących usługę ubezpieczenia przedmiotu leasingu, Finansujący każdorazowo wykazał stawkę VAT w wysokości 23%. W konsekwencji, wartość brutto na otrzymanych dotychczas fakturach określona została na (…) zł.

Wnioskodawca skierował do Finansującego pismo z zapytaniem w sprawie prawidłowości zastosowania stawki 23% VAT na fakturach dokumentujących usługę ubezpieczenia. W odpowiedzi na zapytanie Finansujący, w piśmie z dnia (…) 2023 roku wskazał, że w jego ocenie, fakturowana usługa ubezpieczenia jest jedynie elementem złożonej usługi leasingu. Usługi te są w takim stopniu powiązane, że należy traktować je jako stanowiące jedno świadczenie kompleksowe. Usługa leasingu stanowi usługę główną, zaś usługa ubezpieczenia, jako ta pomocnicza względem usługi głównej, powinna być objęta stawką VAT właściwą dla usługi leasingu, tj. 23% VAT.

W związku z powzięciem wątpliwości, co do prawidłowości uznania usługi ubezpieczenia, jako usługi pomocniczej w ramach kompleksowej usługi leasingu, Wnioskodawca zdecydował o skierowaniu zapytania w tej sprawie do niniejszego Organu. Wnioskodawca wskazuje jednocześnie, iż ma on interes prawny w uzyskaniu interpretacji podatkowej dotyczącej opodatkowania VAT nabywanej usługi ubezpieczeniowej (pytanie 1), bowiem kwestia ta ma bezpośredni wpływ na prawo Wnioskodawcy do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej nabycie tej usługi (pytanie 2).

Wnioskodawca informuje, iż dotychczas, ze względu na powzięte wątpliwości, nie dokonywał on odliczenia podatku VAT naliczonego wykazywanego na fakturach dokumentujących usługę ubezpieczenia Przedmiotów leasingu, wystawianych przez Finansującego.

W uzupełnieniu do wniosku udzielili Państwo odpowiedzi na zadane przez Organ pytania:

1.Czy warunkiem zawarcia umowy leasingu jest obowiązek ponoszenia przez Spółkę kosztów przedmiotowego ubezpieczenia?

Odp. Ogólnym warunkiem zawarcia umowy leasingu operacyjnego nr (…) (dalej: Umowa) z (…) "A" Sp. z o.o. z siedzibą w (…), jako finansującym, (dalej: Finansujący) jest obowiązek ponoszenia przez Spółkę kosztów ubezpieczenia dwóch ciągników siodłowych(…) (dalej: Przedmioty leasingu) przez cały okres trwania leasingu. Przy czym, warunkiem zawarcia Umowy jest to, aby na pierwszy rok trwania Umowy polisa ubezpieczeniowa była zawarta przez Finansującego, któremu Wnioskodawca zobowiązany jest zwracać koszty ubezpieczenia, powiększone o opłatę za finansowanie i administrowanie ubezpieczeniem, na podstawie faktur wystawianych na niego przez Finansującego. Zatem warunkiem zawarcia Umowy jest to, aby Spółka w pierwszym roku trwania umowy ponosiła koszty ubezpieczenia leasingu w przedstawiony sposób, tj. niejako za pośrednictwem Finansującego. Od drugiego roku trwania Umowy, warunkiem jest to, aby Spółka nadal ponosiła koszty ubezpieczenia, lecz zyskuje ona wybór. Spółka może:

·pozostać przy polisach ubezpieczeniowych zawieranych przez Finansującego z obowiązkiem zwrotu na rzecz Finansującego kosztów ubezpieczenia powiększonych o opłatę za finansowanie i administrowanie ubezpieczeniem, na podstawie faktur wystawianych na Spółkę przez Finansującego; albo

·zawrzeć samodzielnie polisę ubezpieczeniową, na warunkach zaakceptowanych przez Finansującego i ponosić koszty ubezpieczenia bezpośrednio na rzecz firmy ubezpieczeniowej.

W obu przypadkach, ciągłość ubezpieczenia Przedmiotów leasingu jest warunkiem trwania Umowy. Przy czym, jak już wskazano we wniosku o interpretację, wniosek dotyczy wyłącznie usługi ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczonej przez Finansującego na rzecz Wnioskodawcy, więc nie dotyczy sytuacji, w której Spółka kiedykolwiek zdecydowałaby się zawrzeć samodzielnie polisę ubezpieczeniową.

2.Czy w przypadku gdyby Spółka nie zdecydowała się na pokrycie kosztów ubezpieczenia, umowa leasingu nie doszłaby do skutku?

Odp. Tak, jeżeli Spółka nie zdecydowałaby się na pokrycie kosztów ubezpieczenia zgodnie z Umową i Ogólnymi Warunkami Umowy Leasingu (dalej: OWUL), wówczas Umowa nie doszłaby do skutku. Spóźnianie się lub zaniechanie zapłaty na rzecz Finansującego opłat z tytułu ubezpieczenia Przedmiotów leasingu byłoby także przesłanką do rozwiązania Umowy.

Brak ubezpieczenia po wygaśnięciu pierwszej polisy jest również podstawą rozwiązania Umowy lub zawarcia umowy ubezpieczenia przez Finansującego i obciążenia jego kosztami Wnioskodawcę (§ 2 ust. 5 Umowy).

3.W czyim imieniu i na czyją rzecz zawierana jest umowa ubezpieczenia z firmą ubezpieczeniową przez Finansującego?

Odp. Umowa ubezpieczeniowa zawierana jest przez Finansującego w imieniu i na rzecz Finansującego.

4.Na kogo firma ubezpieczeniowa wystawia polisę i faktury VAT w pierwszym roku umowy leasingowej – na Finansującego czy Korzystającego z przedmiotu leasingu? Należy szczegółowo opisać.

Odp. Polisa wystawiana jest przez firmę ubezpieczeniową na Finansującego. Potwierdzają to otrzymane przez Spółkę od Finansującego dwa egzemplarze „Międzynarodowej karty ubezpieczenia samochodowego” wystawione przez firmę ubezpieczeniową na Finansującego. W kartach tych jako pojazdy objęte ubezpieczeniem wskazane zostały Przedmioty leasingu. Spółka nie ma informacji czy i na kogo wystawiane są faktury VAT przez firmę ubezpieczeniową. Spółka nie otrzymuje żadnych faktur VAT od firmy ubezpieczeniowej, więc nie są one wystawiane na Spółkę. Wnioskodawca domniemywa więc, że firma ubezpieczeniowa wystawia faktury na Finansującego.

Natomiast Finansujący wystawia faktury VAT dotyczące ubezpieczenia na Spółkę, na usługę opisywaną na fakturze jako „Opłata leasingowa – ubezpieczenie”.

5.Czy Spółka wykorzystuje przedmiotowe samochody wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług?

Odp. Tak, Spółka wykorzystuje samochody wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

6.Jaka jest dopuszczalna masa całkowita pojazdów będących przedmiotem wniosku, proszę wskazać czy wynosi ona powyżej czy poniżej 3,5 tony?

Odp. Tak, dopuszczalna masa całkowita pojazdów będących Przedmiotem leasingu (a więc i przedmiotem wniosku) wynosi powyżej 3,5 tony. W przypadku obu pojazdów wynosi ona (…) ton.

7.Czy przedmiotowe pojazdy, to pojazdy, których konstrukcja wyklucza użycie ich do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością jest nieistotne, tzn. czy są to pojazdy, o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1-3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej: ustawą?

Odp. Zgodnie z art. 2 pkt 34 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2024 r, poz. 361 t. j. ze zm., dalej: ustawa o VAT), gdy w ustawie tej mowa jest o pojazdach samochodowych, rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2024 r. poz. 1251 t. j. ze zm., dalej: Prawo o ruchu drogowym) wskazuje, że pojazdem samochodowym jest pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Pojazdy będące Przedmiotem leasingu to ciągniki siodłowe, zaliczane do ciągników samochodowych, o których mowa w art. 2 pkt 42a Prawa o ruchu drogowym. Zgodnie z tym przepisem, ciągnik samochodowy to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy i określenie to obejmuje ciągnik siodłowy i ciągnik balastowy.

Dopuszczalna masa ciągników siodłowych będących Przedmiotem leasingu przekracza 3,5 tony.

W związku z tym, choć pojazdy będące przedmiotem leasingu są pojazdami samochodowymi w rozumieniu Prawa o ruchu drogowym, to nie są pojazdami samochodowymi w rozumieniu ustawy o VAT (skoro ich dopuszczalna masa całkowita przekracza 3,5 tony).

W konsekwencji, do pojazdów będących Przedmiotem leasingu nie ma zastosowania art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, dotyczący ograniczenia kwoty podatku naliczonego, a także art. 86a ust. 4 oraz art. 86a ust. 9 ustawy o VAT, które odnoszą się wyłącznie do pojazdów samochodowych na gruncie VAT. Oznacza to, że pojazdy, będące Przedmiotem leasingu nie mogą być pojazdami o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1-3 ustawy o VAT dlatego, że nie są w ogóle „pojazdami samochodowymi” na gruncie ustawy o VAT.

Natomiast patrząc z perspektywy funkcjonalnej wskazanych przepisów, należy wskazać, że:

·skoro ustawodawca w art. 86a ustawy o VAT wprowadził ograniczenia w prawie do odliczenia VAT dotyczące wyłącznie pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony,

·a jednocześnie wśród tych pojazdów wyróżnił te, których konstrukcja wyklucza użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne i w odniesieniu do tych pojazdów zniósł ograniczenie w prawie do odliczenia VAT;

·to uznać należy, że pojazdy, które w ogóle nie są na gruncie VAT pojazdami samochodowymi (ze względu na dopuszczalną masę całkowitą przekraczającą 3,5 tony) są uznawane za pojazdy, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Dodatkowo, z perspektywy czysto praktycznej, pojazdy będące Przedmiotem leasingu, jako ciągniki siodłowe, przeznaczone do ciągnięcia przyczep, niewątpliwie są pojazdami, których konstrukcja wyklucza użycie ich do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

8.Jeżeli przedmiotowe pojazdy, są pojazdami, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy, to czy spełnienie wymagań określonych w tym przepisie zostało stwierdzone na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz adnotacją w dowodzie rejestracyjnym o spełnieniu tych wymagań (dotyczy pojazdów wymienionych w art. 86a ust. 9 pkt 1-2 ustawy) lub na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym (dotyczy pojazdów wymienionych w art. 86a ust. 9 pkt 3 ustawy)?

Odp. Jak wskazano powyżej, choć pojazdy będące przedmiotem leasingu są pojazdami samochodowymi w rozumieniu Prawa o ruchu drogowym, to nie są pojazdami samochodowymi w rozumieniu ustawy o VAT (ich dopuszczalna masa całkowita przekracza 3,5 tony).

W konsekwencji, do pojazdów będących Przedmiotem leasingu nie ma zastosowania art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, dotyczący ograniczenia kwoty podatku naliczonego. W efekcie, nie ma do nich zastosowania także art. 86a ust. 9 ustawy o VAT, który odnosi się wyłącznie do „pojazdów samochodowych”.

W konsekwencji, pojazdy będące przedmiotem leasingu nie muszą spełniać warunków, o których mowa w art. 86a ust. 10 ustawy o VAT, tj. nie muszą posiadać zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów ani adnotacji w dowodzie rejestracyjnym, a także nie muszą posiadać specjalnych dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Fakt, iż pojazdy będące Przedmiotem leasingu nie są pojazdami samochodowymi na gruncie VAT, potwierdza informacja zawarta w dowodzie rejestracyjnym pojazdów, wskazująca, że dopuszczalna masa całkowita tych pojazdów przekracza 3,5 tony.

9.Czy Spółka wykluczyła możliwość wykorzystania przez Nią przedmiotowych pojazdów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą?

Odp. Spółka faktycznie wykorzystuje pojazdy będące Przedmiotem leasingu wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą.

Po pierwsze, już sama konstrukcja pojazdów jest okolicznością wykluczającą możliwość wykorzystania pojazdów do innych celów, są to bowiem ciągniki siodłowe, tj. pojazdy przeznaczone konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy.

Po drugie, żaden pracownik, zleceniobiorca, współpracownik, członek kadry zarządzającej czy inna osoba, która byłaby zatrudniona w Spółce na innej podstawie, nie ma prawa do wykorzystywania Przedmiotów leasingu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

10.Czy istnieją obiektywne okoliczności potwierdzające brak wykorzystania przedmiotowych pojazdów do użytku prywatnego? Jeśli tak, to prosimy szczegółowo opisać jakie to okoliczności.

Odp. Jak wyżej wskazano, już sama konstrukcja pojazdów jest okolicznością wykluczającą możliwość wykorzystania pojazdów do innych celów, są to bowiem ciągniki siodłowe, tj. pojazdy przeznaczone konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy.

Pojazdy te zwyczajowo nazywane są samochodami ciężarowymi, przy czym ciągnik siodłowy różni się od klasycznej ciężarówki tym, iż w ciężarówce skrzynia ładunkowa jest nierozłączna z kabiną kierowcy, zaś ciągnik siodłowy umożliwia zmianę naczepy. Wykorzystanie ciągnika siodłowego do celów innych niż związanych z działalnością gospodarczą jest w zasadzie wykluczone z samej istoty i konstrukcji tego pojazdu.

Dodatkowo, jak wyżej wskazano, żaden pracownik, zleceniobiorca, współpracownik, członek kadry zarządzającej czy inna osoba, która byłaby zatrudniona w Spółce na innej podstawie, nie ma prawa do wykorzystywania Przedmiotów leasingu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Spółki.

11.We wniosku wskazali Państwo, iż „Usługi te są w takim stopniu powiązane, że należy traktować je jako stanowiące jedno świadczenie kompleksowe. Usługa leasingu stanowi usługę główną, zaś usługa ubezpieczenia, jako ta pomocnicza względem usługi głównej, powinna być objęta stawką VAT właściwą dla usługi leasingu, tj. 23% VAT” – prosimy zatem o wskazanie dlaczego dla tej usługi kompleksowej są wystawiane dwie odrębne faktury?

Odp. Niestety, Spółka nie ma wiedzy, dlaczego Finansujący wystawia odrębne faktury dla usługi leasingu i usługi ubezpieczenia. Okoliczność ta nie została Spółce wyjaśniona przez Finansującego, a jednocześnie Spółka nie ma możliwości wpływania na sposób wystawiania faktur przez Finansującego. Okoliczności wskazują jednak, że przyczyna ma techniczny charakter. Najprawdopodobniej moment wystawienia faktury dotyczącej ubezpieczenia skorelowany jest z momentem poniesienia kosztu ubezpieczenia przez finansującego, natomiast faktury dotyczące opłat leasingowych wystawiane są wg ustalonego harmonogramu, w którym mieszczą się tylko części kapitałowe i odsetkowe opłat leasingowych i w którym nie uwzględnia się kosztów ubezpieczeń.

Pytania

1.Czy, usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczona przez Finansującego na rzecz Spółki powinna być traktowana jako element kompleksowej usługi leasingu, a tym samym czy podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla usługi leasingu? (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku)

2.Czy w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do pomniejszenia VAT należnego o podatek VAT naliczony wykazany na fakturach dokumentujących nabycie przez Wnioskodawcę usług ubezpieczenia Przedmiotów leasingu od Finansującego?

Państwa stanowisko w sprawie

Odpowiedź na pytanie 1 (ostatecznie sformułowana w uzupełnieniu do wniosku):

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczona przez Finansującego na rzecz Spółki powinna być traktowana jako element kompleksowej usługi leasingu, a tym samym powinna podlegać opodatkowaniu według stawki właściwej dla usługi leasingu.

Innymi słowy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że usługa leasingu i usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczone przez Finansującego na rzecz Wnioskodawcy tworzą jedno świadczenie kompleksowe na gruncie podatku VAT, w którym usługa leasingu powinna być traktowana jako świadczenie główne, zaś usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczona przez Finansującego na rzecz Wnioskodawcy jako świadczenie pomocnicze. W efekcie, usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczona przez Finansującego podlegać powinna opodatkowaniu według stawki właściwej dla usługi leasingu.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zwalnia się od VAT usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania świadczenia, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy o VAT, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej. Nadto, do podstawy opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy o VAT zaliczamy również m.in. koszty dodatkowe takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia.

Zwrócić należy uwagę, że zasadniczo każde świadczenie dla celów opodatkowania VAT powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Wskazać należy, że zarówno w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), jak i sądów krajowych, wskazuje się na konieczność traktowania dla celów podatkowych złożonego działania podatnika jako jednolitej całości, bez sztucznego dzielenia świadczenia dla celów podatkowych. Oznacza to, że jeżeli podatnik wykonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i świadczenia te są ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia – dla celów VAT – stanowią jedną dostawę towaru lub usługę. Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Tak np. NSA w wyroku z dnia 23 listopada 2017 roku, sygn. I FSK 291/16 oraz TSUE w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., sygn. C-349/96.

Z perspektywy właściwego zaklasyfikowania usługi ubezpieczenia przedmiotu leasingu, tj. jako samodzielnej usługi, bądź usługi pomocniczej dla świadczenia kompleksowego, kluczowe znaczenie ma oczywiście wyrok TSUE z dnia 17 stycznia 2023 roku w sprawie BGŻ Leasing Sp. z o.o., sygn. C- 224/11. W wyroku tym, TSUE stwierdził w pierwszej kolejności, że usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu co do zasady stanowią usługi odrębne i niezależne. Choć bowiem usługi te dotyczą tej samej rzeczy, to ich wykorzystanie przez korzystającego oraz funkcje, które realizują są co do zasady odmienne.

Jednakże jednocześnie, TSUE zastrzegł, iż usługa leasingu oraz świadczenie ubezpieczenia związanego z jej przedmiotem mogą być uznawane za tak ściśle związane, że tworzą jedną usługę, gdy stanowią jedną czynność. Jeżeli taki ścisły związek istnieje, nie można dokonywać sztucznego rozdziału jednej czynności gospodarczej, co mogłoby pogarszać funkcjonalność podatku VAT (pkt 39 uzasadnienia wyroku).

TSUE zwraca w tym kontekście uwagę na to, iż w każdym przypadku zbadać należy, czy istnieją przyczyny prowadzące do uznania, że dane elementy (tu: umowa leasingu oraz ubezpieczenie przedmiotu leasingu) stanowią jedną czynność. Świadczenie uznać należy za dodatkowe w stosunku do świadczenia głównego w szczególności, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego.

We wskazanym wyroku, TSUE podnosi, iż za odrębnością świadczeń leasingu i ubezpieczenia przemawiać może chociażby okoliczność, iż leasingobiorca dysponuje swobodą ubezpieczenia tego towaru w wybranym przez niego zakładzie ubezpieczeń.

TSUE przywołuje także, iż sposoby fakturowania i taryfikacji mogą dostarczać wskazówek w odniesieniu do jednolitego charakteru świadczenia (por. postanowienie TSUE z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. C-117/11).

W efekcie, rozstrzygnięcie podejmowane w zakresie ustalenia, czy usługa leasingu oraz ubezpieczenia są w takim stopniu powiązane ze sobą, że należy je traktować jako stanowiące jedną usługę, czy też przeciwnie, wymaga każdorazowo szczegółowej i obiektywnej analizy stanu faktycznego konkretnej sprawy.

W wyroku w sprawie o sygn. C-224/11, o którym mowa powyżej, TSUE sformułował następujące kryteria, na podstawie których należy oceniać, czy ubezpieczenie stanowi element świadczenia kompleksowego:

1.okoliczność, że ubezpieczenie obejmujące przedmiot leasingu jest wymagane przez leasingodawcę, nie oznacza, że ubezpieczenie jest świadczeniem odrębnym, jeśli leasingobiorca dysponuje swobodą ubezpieczenia przedmiotu leasingu w wybranym przez niego zakładzie ubezpieczeń (pkt 42 i 43 uzasadnienia wyroku);

2.za istnieniem jednolitego świadczenia przemawia również to, że brak płatności za dany element tego świadczenia może spowodować wypowiedzenie umowy na świadczenie główne (punkty 46 i 47 uzasadnienia wyroku);

3.istnienie odrębnych świadczeń ma miejsce wtedy, gdy leasingodawca przenosi na leasingobiorcę dokładny koszt ubezpieczenia (pkt 68 uzasadnienia wyroku);

4.oddzielne fakturowanie, jak również odrębna taryfikacja świadczeń przemawiają za istnieniem niezależnych świadczeń, jednakże nie przybierają przy tym rozstrzygającego znaczenia (pkt 44 uzasadnienia wyroku).

Przenosząc powyższe kryteria na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, po pierwsze, iż ubezpieczenie obejmujące Przedmioty leasingu jest wymagane przez Finansującego. Jednocześnie, w pierwszym roku obowiązywania Umowy, Wnioskodawca nie dysponuje swobodą w samodzielnym wyborze ubezpieczenia Przedmiotów leasingu. Zgodnie z Umową, Finansujący dokonuje na swoją rzecz ubezpieczenia Przedmiotów leasingu przez cały okres obowiązywania Umowy, a Wnioskodawca jest następnie informowany o warunkach zawartego ubezpieczenia i zasadach likwidacji szkody.

Wprawdzie, po upływie ważności pierwszej polisy ubezpieczeniowej Finansujący dopuszcza możliwość ubezpieczenia Przedmiotów leasingu przez Wnioskodawcę, lecz tylko na warunkach przedstawionych i zaakceptowanych przez Finansującego.

Oznacza to, że aktualnie, tj. w pierwszym roku obowiązywania Umowy, Wnioskodawca związany jest wyborem ubezpieczyciela i oferty ubezpieczenia dokonanym przez Finansującego. Ubezpieczenie zatem nie tylko jest wymagane przez Finansującego, lecz także do Finansującego należy swoboda ubezpieczenia przedmiotu leasingu w wybranym przez niego zakładzie ubezpieczeń.

W kolejnych latach, Finansujący może dopuścić zawarcie przez Korzystającego umowy ubezpieczenia Przedmiotów leasingu, na warunkach zaakceptowanych przez Finansującego. Jeżeli jednak do tego nie dojdzie, ponownie Wnioskodawca związany będzie wyborem Finansującego w zakresie ubezpieczenia.

Po drugie, należy zauważyć, iż zgodnie z OWUL, Finansujący jest uprawniony do wypowiedzenia Umowy z zachowaniem terminu wynoszącego jeden miesiąc w przypadku, jeżeli Korzystający opóźnia się ze spełnieniem jakiegokolwiek świadczenia innego niż raty leasingowe na rzecz Finansującego albo też na rzecz osoby trzeciej (np. zakładu ubezpieczeń), którego spełnienie posiada istotne znaczenie dla kontynuowania Umowy (ust. 8.2. OWUL).

Zatem zaleganie przez Wnioskodawcę z zapłatą opłat leasingowych z tytułu ubezpieczenia uprawnia Finansującego do wypowiedzenia Umowy i zakończenia leasingu. Również brak ubezpieczenia (co dotyczy okresów po wygaśnięciu pierwszej polisy) jest podstawą rozwiązania Umowy lub zawarcia umowy ubezpieczenia przez Finansującego i obciążenia jego kosztami Wnioskodawcę.

Powyższe okoliczności przemawiają istotnie za tym, iż usługa leasingu oraz usługa ubezpieczenia, są ze sobą ściśle związane w takim stopniu, że należy traktować je jako jedno świadczenie. Ubezpieczenie Przedmiotów leasingu i wywiązywanie się przez Wnioskodawcę z obowiązków związanych z ubezpieczeniem Przedmiotów leasingu (przede wszystkim uiszczanie opłat z tego tytułu) stanowi warunek obowiązywania Umowy leasingu. Jednocześnie, Wnioskodawca nie dysponuje aktualnie swobodą wyboru ubezpieczyciela i warunków ubezpieczenia w pierwszym roku obowiązywania Umowy. Późniejsza możliwość samodzielnego ubezpieczenia Przedmiotów Leasingu przez Wnioskodawcę nie powinna wpływać na odmienną ocenę stanu faktycznego.

Po trzecie, istnienie odrębnych świadczeń ma miejsce wtedy, gdy leasingodawca przenosi na leasingobiorcę dokładny koszt ubezpieczenia.

Należy zauważyć, że Finansujący nie przenosi na Wnioskodawcę dokładnego kosztu ubezpieczenia, bowiem zgodnie z Umową, Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Finansującego kwoty stanowiącej równowartość poniesionych przez Finansującego wydatków z tytułu ubezpieczenia, „powiększonych o koszty finansowania i koszty administrowania ubezpieczeniami ((…) zł netto od każdego rodzaju ubezpieczenia i każdej fakturowanej składki) oraz podatek od towarów i usług według stawki wykazanej na fakturze VAT”.

W konsekwencji, nie można uznać, aby Finansujący przenosił na Wnioskodawcę dokładny koszt ubezpieczenia. Zgodnie z Umową, Finansujący ma uprawnienie, aby do kosztów ubezpieczenia doliczać koszty świadczenia przez niego usługi finansowania i administrowania ubezpieczeniami w wysokości (…) zł od każdego ubezpieczenia i każdej składki.

Jak wyżej wspomniano, TSUE wskazuje, że za istnieniem niezależnych świadczeń przemawiają oddzielne fakturowanie, jak również odrębna taryfikacja świadczeń. Jednakże zaznacza się, że okoliczności te nie mają zawsze rozstrzygającego znaczenia.

Do dnia złożenia niniejszego wniosku, faktury dokumentujące usługi ubezpieczenia wystawiane były na Wnioskodawcę odrębnie od faktur dotyczących rat leasingowych oraz odrębnie w odniesieniu do każdego z Przedmiotów leasingu. Na otrzymanych dotychczas fakturach dokumentujących usługę ubezpieczenia, znajduje się wyłącznie jedna pozycja – „Opłata leasingowa – ubezpieczenie”.

Na fakturze oznaczone jest, której umowy ubezpieczenia oraz której w kolejności raty składki ubezpieczeniowej faktura dotyczy (np. „Faktura do polisy (…) rata (…)”).

Do dnia skierowania do Organu niniejszego wniosku, Wnioskodawca otrzymał od Finansującego faktury dokumentujące trzy kolejne raty kwartalne w odniesieniu do ubezpieczenia każdego z Przedmiotów leasingu. Każda z tych faktur wystawiona została na taką samą kwotę – (…) zł netto.

Zdaniem Wnioskodawcy, udokumentowanie elementów świadczenia złożonego w poszczególnych pozycjach na fakturze czy nawet na oddzielnych fakturach jest czynnością czysto techniczną mającą głównie znaczenie informacyjne dla Wnioskodawcy i Finansującego. Czynność ta odbywa się bez ingerencji w zasady opodatkowania kompleksowego świadczenia usługi leasingu, a wyodrębnienie poszczególnych świadczeń ma znaczenie organizacyjne i informacyjne dla stron transakcji.

Przykładowo, na tej podstawie, Finansujący może określić, czy zwłoka z zapłatą należności przez Wnioskodawcę dotyczy płatnej miesięcznie raty leasingowej (podstawa do natychmiastowego rozwiązania Umowy) czy też płatnej kwartalnie opłaty za ubezpieczenie (podstawa do rozwiązania Umowy za miesięcznym terminem wypowiedzenia).

W ocenie Wnioskodawcy, wyodrębnienie poszczególnych elementów świadczenia na fakturze nie skutkuje zmianą ich kwalifikacji, np. uznaniem ich za odrębne świadczenia. Ocena czy dane świadczenie jest świadczeniem kompleksowym powinna zostać dokonana przez pryzmat charakteru danego świadczenia oraz wytycznych wypracowanych w orzecznictwie, a nie przez pryzmat opisu świadczenia znajdującego się na fakturze lub wykazania elementów składowych świadczenia na odrębnych fakturach.

Przeszkodą do uznania, iż usługa leasingu i ubezpieczenia stanowią świadczenie kompleksowe nie może być, w ocenie Wnioskodawcy, także to, że koszt ubezpieczenia nie stanowi elementu kalkulacyjnego raty leasingowej.

Umowa w sposób odrębny reguluje sposób kalkulacji rat leasingowych oraz opłat z tytułu ubezpieczenia. Raty leasingowe kalkulowane są w oparciu o wstępną wartość przedmiotu leasingu oraz o stopę procentową bazującą na wskaźniku referencyjnym EURIBOR 1M. Pierwsza rata leasingowa netto, pozostałe miesięczne raty leasingowe netto oraz wartość końcowa netto płatne są w EUR. Natomiast kwoty podatku VAT oraz pozostałe płatności związane z umową płatne są w złotych polskich.

Jeżeli chodzi o należności z tytułu ubezpieczenia, składka za ubezpieczenie każdego z Przedmiotów leasingu, płatna jest do ubezpieczyciela przez Finansującego, a następnie, na tej podstawie, Finansujący wystawia na Wnioskodawcę fakturę VAT z podanym numerem konta i terminem płatności. Składka ubezpieczeniowa każdego z Przedmiotów leasingu wynosi (…) zł i została podzielona na następujące ryzyka: OC (składka: (…) zł), AC/KR (składka: (…) zł), NNW (składka: (…) ZŁ) oraz ZK – Zielona Karta (składka: 0 zł). Przy czym składka ta płatna jest w ratach – kwartalnie. Do wskazanych wyżej kwot składki, Finansujący, zgodnie z Umową, może doliczyć dodatkowe koszty administracyjne związane z obsługą każdej umowy ubezpieczenia.

Sposób kalkulacji rat leasingowych i opłat z tytułu ubezpieczenia opisany został szczegółowo w stanie faktycznym niniejszego wniosku.

W ocenie Wnioskodawcy, okoliczność odrębnej taryfikacji świadczeń leasingu i ubezpieczenia nie wpływa na niepodważalny funkcjonalny związek między leasingiem, a ubezpieczeniem jego przedmiotu. Okoliczność ta nie może w efekcie świadczyć o konieczności uznania ubezpieczenia za odrębną usługę na gruncie ustawy o VAT.

Jednocześnie, należy uznać, że w ramach świadczenia kompleksowego, to usługa leasingu powinna być traktowana jako usługa główna. To usługa leasingu prezentuje dla Spółki wyższą wartość pod względem gospodarczym i jest głównym celem nabycia świadczenia. Usługa ubezpieczenia służy skorzystaniu w najlepszy sposób z usługi leasingu i nie stanowi celu samego w sobie z perspektywy klienta, czyli Wnioskodawcy. W efekcie, całe świadczenie kompleksowe, obejmujące zarówno usługę leasingu, jak i usługę ubezpieczenia, powinno być opodatkowane według stawki właściwej dla usługi leasingu.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie, usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczona przez Finansującego na rzecz Spółki powinna być traktowana jako element kompleksowej usługi leasingu, a tym samym podlegać opodatkowaniu według stawki właściwej dla usługi leasingu.

W zakresie pytania nr 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do pomniejszenia VAT należnego o podatek VAT naliczony wykazany na fakturach dokumentujących nabycie przez Wnioskodawcę usług ubezpieczenia Przedmiotów leasingu od Finansującego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikająca z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT).

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy (art. 86 ust. 10 ustawy o VAT). Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku kwot podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę (art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT).

W art. 88 ustawy o VAT ustawodawca enumeratywnie wymienił przypadki, w których nabyte towary lub usługi albo otrzymane przez podatnika faktury nie uprawniają podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego, zwrotu różnicy podatku lub zwrotu różnicy podatku naliczonego.

Z powyżej przytoczonych przepisów wynika jednoznacznie, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie wówczas, gdy spełnione zostaną warunki odliczenia przewidziane w ustawie o VAT. W konsekwencji, odliczenia tego dokonać może wyłącznie podatnik podatku od towarów i usług, tylko wówczas, jeśli towary u usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

W konsekwencji stwierdzić należy brak możliwości dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami lub usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych tj. są wykorzystywane do czynności zwolnionych z podatku lub niepodlegających temu podatkowi. Jednocześnie ocena, czy intencją określonej czynności niosącej skutki podatkowe było wykonywanie czynności opodatkowanych, winna być przeprowadzana ad casum.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Dodatkowo, zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96 ustawy o VAT, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 ustawy o VAT.

Zatem, rozpatrując kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć kwestię, czy Wnioskodawca spełnia przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Następnie, ustalić należy, czy usługi świadczone na rzecz Wnioskodawcy są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych. Dodatkowo zaś zweryfikować należy, czy transakcje dokumentowane fakturą podlegają opodatkowaniu VAT i nie korzystają ze zwolnienia ze wskazanego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnia on wszelkie wyżej wskazane przesłanki uprawniające go do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabywaną przez Wnioskodawcę kompleksową usługę leasingu Przedmiotów leasingu, w skład której wchodzi także usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu, jako świadczenie pomocnicze względem świadczenia głównego.

Po pierwsze, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, zaś Przedmioty leasingu, z których Wnioskodawca korzysta na podstawie Umowy, są przez Wnioskodawcę wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tj. są one wydzierżawiane przez Wnioskodawcę na rzecz innych podmiotów. Wynajem i dzierżawa pojazdów stanowi przedmiot podstawowej działalności Wnioskodawcy i usługi świadczone w tym zakresie przez Wnioskodawcę podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie, w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdzie również zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT. Transakcje dokumentowane fakturami, których dotyczy niniejszy wniosek nie stanowią czynności wyłączonych czy zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT. W szczególności nie znajdzie w niniejszym stanie faktycznym zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwolnione z podatku VAT są usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Jak wcześniej wykazano w odpowiedzi na pytanie 1, usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu jest jedynie elementem kompleksowej usługi leasingu. W przypadku, gdy mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, skutki w VAT określamy na zasadach właściwych dla świadczenia głównego. Zatem całe świadczenie złożone opodatkowane jest tak, jak świadczenie główne.

Świadczeniem głównym w stanie faktycznym, którego dotyczy niniejszy wniosek, jest usługa leasingu Przedmiotów leasingu. Usługa leasingu podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej 23% VAT. Usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu, jako świadczenie pomocnicze, niestanowiące celu samego w sobie, opodatkowane powinno być zatem stawką właściwą dla usługi leasingu, tj. stawką 23%. W konsekwencji, nabywane przez Wnioskodawcę usługi ubezpieczenia Przedmiotów leasingu nie mogą korzystać ze zwolnienia z VAT, w tym także ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Zatem w związku z faktem, iż Wnioskodawca w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku spełnia wszystkie przesłanki uregulowane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, a jednocześnie nie zachodzą w odniesieniu do niego jakiekolwiek przesłanki negatywne określone w art. 88 ustawy o VAT, należy uznać prawo Wnioskodawcy do pomniejszenia podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony, wynikający z faktur wystawianych na rzecz Wnioskodawcy dotyczących usług ubezpieczenia Przedmiotów leasingu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

W oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy:

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy:

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy:

Przy czym stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy:

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy:

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, iż Państwa Spółka jest podmiotem zarejestrowanym jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. W związku z prowadzoną działalnością, zawarli Państwo zbiorczą umowę leasingu operacyjnego dwóch ciągników siodłowych (…). Integralną część Umowy stanowią Ogólne Warunki Umowy Leasingu, które potwierdzają, że Spółka, jako korzystający, zobowiązany jest do uiszczania umówionych opłat leasingowych, w tym miesięcznych rat leasingowych. Zatem warunkiem zawarcia Umowy jest to, aby Spółka w pierwszym roku trwania umowy ponosiła koszty ubezpieczenia leasingu w przedstawiony sposób, tj. niejako za pośrednictwem Finansującego. Jeżeli Spółka nie zdecydowałaby się na pokrycie kosztów ubezpieczenia zgodnie z Umową i Ogólnymi Warunkami Umowy Leasingu, wówczas Umowa nie doszłaby do skutku. Spóźnianie się lub zaniechanie zapłaty na rzecz Finansującego opłat z tytułu ubezpieczenia Przedmiotów leasingu byłoby także przesłanką do rozwiązania Umowy. Brak ubezpieczenia po wygaśnięciu pierwszej polisy jest również podstawą rozwiązania Umowy lub zawarcia umowy ubezpieczenia przez Finansującego i obciążenia jego kosztami Wnioskodawcę. Umowa ubezpieczeniowa zawierana jest przez Finansującego w imieniu i na rzecz Finansującego. Raty leasingowe, zgodnie z Umową, płatne są przez Państwa na rzecz Finansującego wraz z należnym podatkiem VAT, w okresach miesięcznych. Umowa stanowi, że raty oraz inne opłaty leasingowe i inne należności Finansującego względem Spółki, jako korzystającego, wynikające z Umowy, zostaną powiększone o należny podatek VAT. Jak wyżej wskazano, oprócz rat leasingowych zobowiązani są Państwo ponosić na rzecz Finansującego także „inne opłaty leasingowe oraz inne należności przysługujące Finansującemu”. Do innych opłat lub należności Finansującego zaliczyć należy między innymi opłaty z tytułu ubezpieczenia Przedmiotów leasingu. W zakresie ubezpieczenia podstawowego, Umowa stanowi, że co do zasady Finansujący będzie dokonywał na swoją rzecz ubezpieczenia Przedmiotów leasingu przez cały okres obowiązywania Umowy, a Państwo, jako korzystający, będą powiadamiani o warunkach zawartego ubezpieczenia i zasadach likwidacji szkody. Jako korzystający zobowiązani są Państwo do zapłaty na rzecz Finansującego „kwoty stanowiącej równowartość poniesionych przez Finansującego wydatków z tego tytułu, powiększonych o koszty finansowania i koszty administrowania ubezpieczeniami ((…) zł od każdego rodzaju ubezpieczenia i każdej fakturowanej składki) oraz podatek od towarów i usług według stawki wykazanej na fakturze VAT. Faktura wskazuje, której umowy ubezpieczenia oraz której w kolejności raty składki ubezpieczeniowej faktura dotyczy. Przy czym, na fakturze Finansujący nie wyróżnia jaka część opłaty z tytułu ubezpieczenia stanowi równowartość poniesionych przez Finansującego wydatków z tego tytułu, a jaka stanowi koszty finansowania i administrowania ubezpieczeniami. Na fakturach dokumentujących usługę ubezpieczenia przedmiotu leasingu, Finansujący każdorazowo wykazał stawkę VAT w wysokości 23%. W Państwa ocenie, fakturowana usługa ubezpieczenia jest jedynie elementem złożonej usługi leasingu. Usługi te są w takim stopniu powiązane, że należy traktować je jako stanowiące jedno świadczenie kompleksowe. Usługa leasingu stanowi usługę główną, zaś usługa ubezpieczenia, jako ta pomocnicza względem usługi głównej, powinna być objęta stawką VAT właściwą dla usługi leasingu, tj. 23% VAT.

Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą ustalenia czy, usługa ubezpieczenia Przedmiotów leasingu świadczona przez Finansującego na rzecz Spółki powinna być traktowana jako element kompleksowej usługi leasingu, a tym samym czy podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla usługi leasingu.

W tym miejscu należy wskazać, że jak stanowi art. 709¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1061 ze zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny:

Zgodnie z art. 709⁶ Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 805 § 1 Kodeksu cywilnego:

Na podstawie art. 808 § 1 Kodeksu cywilnego:

Wskazać należy, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), powinna składać się z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

W konsekwencji, świadczenie złożone ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru, ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości UE, w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy 112 VAT. W szczególności w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, Trybunał uznał, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne. Jeżeli jednak dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. Pogląd ten znajduje również potwierdzenie w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC), czy też w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV.

Należy zauważyć, że problem analizowany w niniejszej sprawie, był przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11 BGŻ Leasing Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie. W orzeczeniu tym Trybunał odniósł się do możliwości traktowania usługi ubezpieczenia przedmiotu leasingu jako odrębnego świadczenia od usługi leasingu. W ocenie TSUE, usługę ubezpieczenia przedmiotu leasingu oraz usługę leasingu można traktować w niektórych przypadkach jako usługi odrębne. Jednakże, aby zastosowanie zwolnienia mogło mieć zastosowanie muszą być spełnione określone przesłanki:

·obciążanie leasingobiorcy dokładnym kosztem tego ubezpieczenia (pkt 62, 68, 69, 70 uzasadnienia wyroku),

·swoboda wyboru zakładu ubezpieczeń przez leasingobiorcę (punkt 43 uzasadnienia wyroku),

·oddzielne fakturowanie usługi leasingowej i usługi ubezpieczeniowej (punkt 44 uzasadnienia wyroku),

·postanowienia umowne (punkt 47 uzasadnienia wyroku).

Odnosząc powyższe do przedstawionych okoliczności sprawy, stwierdzić należy, że w opisanym modelu umowy leasingu wraz z ubezpieczeniem przedmiotów leasingu, mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym usługi, bowiem nie zostały spełnione przesłanki wynikające z ww. wyroku TSUE.

W przedmiotowej sprawie, jak wskazali Państwo, pierwsza polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do każdego z Przedmiotów leasingu musi być zawarta przez Finansującego, któremu Wnioskodawca zobowiązany jest zwracać koszty ubezpieczenia, powiększone o opłatę za finansowanie i administrowanie ubezpieczeniem, na podstawie faktur wystawianych na niego przez Finansującego. Jeżeli Państwa Spółka nie zdecydowałaby się na pokrycie kosztów ubezpieczenia zgodnie z Umową i Ogólnymi Warunkami Umowy Leasingu, wówczas Umowa nie doszłaby do skutku. Spóźnianie się lub zaniechanie zapłaty na rzecz Finansującego opłat z tytułu ubezpieczenia Przedmiotów leasingu byłoby także przesłanką do rozwiązania Umowy. Umowa ubezpieczeniowa zawierana jest przez Finansującego w imieniu i na rzecz Finansującego. Ponadto, jak wynika z opisu sprawy, jesteście Państwo zobowiązani do zapłaty na rzecz Finansującego kwot stanowiących równowartość poniesionych przez Finansującego wydatków na ubezpieczenie, powiększonych przez Finansującego o należne mu „koszty finansowania i koszty administrowania ubezpieczeniami ((…) zł od każdego rodzaju ubezpieczenia i każdej fakturowanej składki)”.

Zatem, z uwagi na powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że w opisanym modelu usługi leasingu wraz z ubezpieczeniem Przedmiotów umowy leasingowej mamy do czynienia z kompleksową usługą, w przypadku której ubezpieczenie stanowi jej element kalkulacyjny, opodatkowaną jednolitą stawką podatku.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 uznano za prawidłowe.

Kolejna Państwa wątpliwość dotyczyprawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie przez Wnioskodawcę usług ubezpieczenia Przedmiotów leasingu od Finansującego.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, w świetle którego:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z kolei, kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy:

Artykuł 2 pkt 34 ustawy stanowi, że:

Stosownie do zapisu art. 86a ust. 2 ustawy:

Stosownie do art. 86a ust. 12 ustawy:

W powołanych przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Przepis ust. 1 tego artykułu wprowadza ogólną zasadę, zgodnie z którą od wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja art. 86a ustawy oznacza, że w sytuacji, gdy znajduje zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w jego ust. 1, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajduje zastosowania, wówczas stosuje się ogólne uregulowania dotyczące odliczania podatku, zawarte w art. 86 ustawy.

Zasady dotyczące dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zawarte są w Dziale XI rozdziale 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 106e ust. 1 ustawy:

W tym miejscu na marginesie zaznacza się, że koszt ubezpieczenia pojazdów, będących przedmiotem umowy leasingu, nie może być przedmiotem odrębnego fakturowania, bowiem stanowi on element cenotwórczy usługi leasingu. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z usługą leasingu, w skład której wchodzi ubezpieczenie. Nie można sztucznie dzielić jednej kompleksowej usługi na dwa odrębne świadczenia. Wobec powyższego, przedmiotem opodatkowania jest skonkretyzowana usługa, nie zaś zbiór wyodrębnionych w jej ramach usług. Kwota ubezpieczenia pojazdu stanowić będzie część składową czynszu leasingowego, pozostając w bezpośrednim związku ze świadczoną usługą leasingu.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, iż koszty ubezpieczenia, powinny być elementem podstawy opodatkowania usługi leasingu samochodów niezależnie od tego, czy strony w umowie postanowiły, że ubezpieczenie będzie stanowiło element kalkulacyjny usługi leasingu, czy też umowa stron wyodrębnia ubezpieczenie i przewiduje odrębne fakturowanie.

Faktura VAT jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Przy ocenie zdarzenia gospodarczego nie można jednak pominąć okoliczności towarzyszących transakcji, wskazujących na rzeczywisty charakter podmiotu dokonującego zakupu. Faktury VAT są dokumentem o charakterze sformalizowanym.

Co do zasady zatem, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. A contrario nie będzie można uznać za prawidłową faktury, gdy sprzecznie z jej treścią wykazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało, bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Elementy formalne faktury VAT wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku. W sytuacji gdy odzwierciedla prawdziwe zdarzenia gospodarcze i jednocześnie błędy na niej pozostają bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego, to faktury takie nie pozbawiają podatnika prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z nich wynikającej.

Zatem o prawidłowości faktur VAT otrzymywanych przez Państwa powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje gospodarcze.

Z przytoczonych wyżej regulacji prawnych wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury VAT uzależnione jest nie tylko od spełnienia warunków wynikających z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, ale również od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis art. 88 ustawy enumeratywnie określa listę przypadków, w których podatnik został pozbawiony prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, jednakże nie wymienia opisanych we wniosku nieprawidłowości, jako przesłanki negatywne powodujące utratę prawa do odliczenia podatku naliczonego (oczywiście w sytuacji gdy faktura odzwierciedla prawdziwe zdarzenie gospodarcze). Należy również podkreślić, że wszelkie ustalenia co do przebiegu i dokumentowania transakcji powinny być przedmiotem uzgodnień pomiędzy stronami tej transakcji w celu uniknięcia nieprawidłowości, w rozliczaniu podatku VAT zarówno przez Finansującego, jak i przez Państwa.

Należy również zwrócić uwagę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s. 1, ze zm.). Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa – stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy – konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Konieczność posiadania faktury w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego potwierdzają wyroki TSUE. Przykładowo w wyroku z 14 lipca 1988 r. w sprawie C-123/87, (Jeunehomme) TSUE wskazał, że artykuły 18 ust. 1 lit. a), 22 ust. 3 lit. a) i (b) oraz 22 ust. 8 VI Dyrektywy zezwalają Państwom Członkowskim na wprowadzenie wymogu, zgodnie z którym prawo do odliczenia VAT uzależnione jest od posiadania faktury, która, oprócz spełnienia minimalnych warunków wymienionych w VI Dyrektywie, musi zawierać określone dane niezbędne do tego, by zapewnić stosowanie VAT i umożliwić organom skarbowym sprawowanie nadzoru. Liczba tych danych ani ich rodzaj nie może uniemożliwiać lub nadmiernie utrudniać korzystanie z prawa do odliczenia. Również w orzeczeniu z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-152/02 (Terra Baubedarf-Handel GmbH), Trybunał orzekł, że art. 17 ust. 2 lit. a) i pierwszy akapit art. 18 ust. 2 VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że prawo do odliczenia przysługuje w okresie rozliczeniowym, w którym są spełnione dwa warunki wymagane przez te przepisy, tj. towary powinny być dostarczone lub usługi wykonane, a podatnik powinien być w posiadaniu faktury lub innego dokumentu, który według kryteriów danego państwa członkowskiego jest uznawany za odpowiednik faktury.

Zatem, podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Tym samym faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie ilości danego towaru lub usługi. Niezgodność któregokolwiek z tych aspektów eliminuje możliwość odliczenia podatku naliczonego, zawartego w fakturze, która nie odzwierciedla rzeczywistego zdarzenia gospodarczego.

Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financiën, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem, sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem a także powstała podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że zasada neutralności jest jedną z podstawowych zasad konstrukcyjnych podatku VAT. Przejawia się ona w możliwości obniżenia podatku należnego od sprzedaży towarów i usług o podatek naliczony przy zakupach oraz możliwości uzyskania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się między innymi dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych, zapewniających taki stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika nie będzie stanowić dla niego ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją opodatkowaną działalnością. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie prawa wspólnotowego, jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako przywilej. Jeżeli w prawie wspólnotowym nie ma regulacji, która pozwoliłaby na ograniczenia prawa podatników do odliczenia, to prawo do odliczenia powinno być respektowane.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik – aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego – nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Przy czym należy podkreślić, że faktura stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego, bowiem z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z faktury.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Ustawodawca przewidział również sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, które zostały wskazane w art. 88 ustawy.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu, jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, odliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny.

W omawianej sprawie warunki uprawniające do odliczenia będą spełnione, gdyż jak wskazali Państwo w opisie sprawy, Państwa Spółka jest podmiotem zarejestrowanym jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Spółka wykorzystuje samochody (będące przedmiotem leasingu) wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Dopuszczalna masa całkowita pojazdów będących Przedmiotem leasingu (a więc i przedmiotem wniosku) wynosi powyżej 3,5 tony. W przypadku obu pojazdów wynosi ona (…) ton. Pojazdy będące Przedmiotem leasingu to ciągniki siodłowe, zaliczane do ciągników samochodowych, o których mowa w art. 2 pkt 42a Prawa o ruchu drogowym. Zgodnie z tym przepisem, ciągnik samochodowy to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy i określenie to obejmuje ciągnik siodłowy i ciągnik balastowy. W związku z tym, choć pojazdy będące przedmiotem leasingu są pojazdami samochodowymi w rozumieniu Prawa o ruchu drogowym, to nie są pojazdami samochodowymi w rozumieniu ustawy o VAT (skoro ich dopuszczalna masa całkowita przekracza 3,5 tony). Dodatkowo, z perspektywy czysto praktycznej, pojazdy będące Przedmiotem leasingu, jako ciągniki siodłowe, przeznaczone do ciągnięcia przyczep, niewątpliwie są pojazdami, których konstrukcja wyklucza użycie ich do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Fakt, iż pojazdy będące Przedmiotem leasingu nie są pojazdami samochodowymi na gruncie VAT, potwierdza informacja zawarta w dowodzie rejestracyjnym pojazdów, wskazująca, że dopuszczalna masa całkowita tych pojazdów przekracza 3,5 tony. Państwa Spółka wykorzystuje pojazdy będące Przedmiotem leasingu wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą. Sama konstrukcja pojazdów jest okolicznością wykluczającą możliwość wykorzystania pojazdów do innych celów, są to bowiem ciągniki siodłowe, tj. pojazdy przeznaczone konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy. Żaden pracownik, zleceniobiorca, współpracownik, członek kadry zarządzającej czy inna osoba, która byłaby zatrudniona w Spółce na innej podstawie, nie ma prawa do wykorzystywania Przedmiotów leasingu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Powołane wyżej przepisy art. 86a ustawy, ograniczające prawo do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w odniesieniu do opisanego we wniosku Przedmiotu leasingu nie będą miały zastosowania, bowiem nabyte pojazdy posiadają dopuszczalną masę całkowitą powyżej 3,5 tony. Jak Państwo wskazali w przypadku obu pojazdów wynosi ona (…) ton.

Jak wyżej wskazano, usługi leasingu wraz z ubezpieczeniem Przedmiotów umowy leasingowej są kompleksową usługą, w przypadku której ubezpieczenie stanowi jej element kalkulacyjny, opodatkowaną jednolitą stawką podatku a przedmioty tejże umowy są wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W związku z powyższym, ze względu na spełnienie podstawowej pozytywnej przesłanki, warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, Państwa Spółka ma – na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy – prawo do odliczenia podatku VAT.

Zatem,jeżeli faktura odzwierciedla prawdziwe zdarzenie gospodarcze, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, przysługuje Państwu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie przez Państwa usług ubezpieczenia Przedmiotów leasingu od Finansującego. Przy czym pamiętać należy, że podstawowym warunkiem odliczenia jest związek dokonanego nabycia towaru z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jednak należy mieć na uwadze, że koszt ubezpieczenia pojazdów, będących przedmiotem umowy leasingu, nie może być przedmiotem odrębnego fakturowania, bowiem stanowi on element cenotwórczy usługi leasingu.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (pytań). Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. W szczególności w interpretacji nie rozstrzygano skutków podatkowych ewentualnego zawarcia w przyszłości przez Państwa umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu bezpośrednio z ubezpieczycielem.

Mając na uwadze, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Państwa spółkę to zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla Finansującego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego. Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność i nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnegow (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).