Wyrok WSA w Lublinie z dnia 13 listopada 2024 r., sygn. II SA/Lu 516/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk (sprawozdawca) Sędziowie Asesor sądowy Maciej Gapski Sędzia WSA Grzegorz Grymuza Protokolant Referent Kinga Kościejewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2024 r. sprawy ze skarg K. L. oraz J. G. i R. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 7 maja 2024 r., znak: SKO.41/1644/LI/2024 w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargi.

Uzasadnienie

Zaskarżoną do sądu decyzją z 7 maja 2024 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołań Klasztoru K. B., A. S., G. N., A. P., H. K., M. J., R. i J. G., M. B., K. W., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. z 19 lutego 2024 r., stwierdzającą, że decyzja z 1 lutego 2021 r. w przedmiocie warunków zabudowy została wydana z naruszeniem prawa oraz odmawiającą uchylenia tej decyzji.

Decyzja została wydana w następującym stanie sprawy:

Na wniosek H. o. (dalej także jako: Spółka lub inwestor) ostateczną decyzją z 1 lutego 2021 r. Prezydent Miasta Lublin ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku usługowego na budynek mieszkalny wielorodzinny na działce nr [...], położonej przy ul. [...] w L..

W dniu 24 sierpnia 2022 r. Klasztor K. B. wystąpił z wnioskiem o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z 1 lutego 2021 r., powołując się na przesłankę z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. i wywodząc, że Klasztor miał przymiot strony w postępowaniu zakończonym ww. decyzją, ze względu na to, że sąsiaduje bezpośrednio z terenem planowanej inwestycji, która architektonicznie góruje nad Klasztorem, zakłócając ład przestrzenny.

Postanowieniem z 23 września 2022 r. organ I instancji wznowił postępowanie, a następnie decyzją z 26 października 2022 r. odmówił uchylenia decyzji z 1 lutego 2021 r., argumentując w uzasadnieniu, że jakkolwiek działka, na której położony jest Klasztor bezpośrednio sąsiaduje z terenem inwestycji, to jednak Klasztor nie wykazał interesu prawnego, gdyż nie wskazał, aby sporna inwestycja ograniczała lub utrudniała sposób zagospodarowania nieruchomości stanowiącej jego własność.