Postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2024 r., sygn. I CSK 2993/24
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Tomasz Szanciło
na posiedzeniu niejawnym 11 grudnia 2024 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa Banku w W.
przeciwko E.S.
o zapłatę,
na skutek skargi kasacyjnej E.S.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z 20 września 2023 r., VII AGa 1531/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. przyznaje r. pr. Ł.O. od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Warszawie kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych), w tym należny podatek VAT, tytułem kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
W związku ze skargą kasacyjną E.S. od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2023 r. Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Tylko na tych przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
W judykaturze wielokrotnie wypowiadano się na temat charakteru skargi kasacyjnej (zob. np. postanowienia SN: z 13 czerwca 2018 r., II CSK 71/18; z 15 kwietnia 2021 r., I CSK 43/21; z 25 sierpnia 2021 r., II CSK 216/21). Wskazano m.in., że skarga kasacyjna została ukształtowana w przepisach kodeksu postępowania cywilnego jako nadzwyczajny środek zaskarżenia, nakierowany na ochronę interesu publicznego przez zapewnienie rozwoju prawa, jednolitości orzecznictwa oraz prawidłowej wykładni, a także w celu usunięcia z obrotu prawnego orzeczeń wydanych w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwych, nie zaś jako ogólnie dostępny środek zaskarżenia orzeczeń umożliwiający rozpoznanie sprawy w kolejnej instancji sądowej.