Interpretacja indywidualna z dnia 3 grudnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-1.4012.719.2024.1.DS

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT opłaty dodatkowej za niedokonanie opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania oraz opłaty dodatkowej za przekroczenie opłaconego czasu parkowania i nieuiszczenia opłaty dodatkowej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Gmina (…) („Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na terenie miasta (…), na podstawie Uchwały nr (…) z 26 kwietnia 2017 r. Rady Miejskiej (…), utworzono strefę płatnego parkowania pojazdów samochodowych na drogach publicznych (dalej: SPP).

Na mocy Uchwały nr (…) Rady Miejskiej w (…), z 26 kwietnia 2017 r. ustalono również:

·opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w SPP oraz opłaty dodatkowe za nieuiszczenie ww. opłat (określone szczegółowo w Załączniku do Uchwały),

·zasady funkcjonowania SPP, zasady parkowania pojazdów samochodowych w SPP oraz sposób pobierania opłat,

·wzór wniosku o wydanie karty abonamentowej N+ dla osób niepełnosprawnych.

Cennik i regulamin dostępny jest m.in. na stronie internetowej Urzędu Miasta i Gminy (…), gdzie dodawane są również informacje, o każdorazowej aktualizacji dokumentu. Cennik widnieje także w SPP, zaraz przy wjeździe do strefy. Ponadto wjazd do SPP oznakowany jest znakiem „D-44” (strefa parkowania), a wyjazd ze strefy znakiem „D-45” (koniec strefy parkowania).

Użytkownicy pojazdów, którzy wjeżdżają na teren SPP i decydują się na odpłatne pozostawienie samochodu, zobowiązują się do ścisłego przestrzegania postanowień regulaminu. Płatne parkowanie obowiązuje w dni robocze (od poniedziałku do piątku) w godzinach 9.00-17.00. Stawki opłat za parkowanie w SPP wynoszą odpowiednio:

·opłata minimalna (...) zł,

·pierwsza godzina (...) zł,

·druga godzina (...) zł,

·trzecia godzina (...) zł,

·za czwartą i każdą następną godzinę (...) zł.

Istnieje również możliwość wykupienia abonamentu miesięcznego, kwartalnego, półrocznego lub rocznego. Cena abonamentu uzależniona jest od czasu jego trwania oraz od faktu, czy nabywca jest osobą zamieszkującą przy ulicy objętej SPP.

Cennik obejmuje również opłaty dodatkowe takie jak:

·opłata w przypadku przekroczenia opłaconego czasu parkowania i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie do 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania – (...) zł,

·opłata w przypadku przekroczenia opłaconego czasu parkowania i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie przekraczającym 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania – (...) zł,

·opłata w przypadku niedokonania opłaty za parkowanie i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie do 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania, w którym nie dokonano opłaty – (...) zł,

·opłata w przypadku niedokonania opłaty za parkowanie i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie przekraczającym 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania, w którym nie dokonano opłaty – (...) zł.

Opłata dodatkowa podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Po wjeździe na SPP lub po upływie ważności dotychczasowego biletu, użytkownik pojazdu jest zobowiązany do wydrukowania biletu opłaty parkingowej i opłacenia go w parkomacie (automacie parkingowym) lub w inny dostępny technicznie mobilny sposób zaproponowany przez zarządcę drogi. Użytkownik SPP ma obowiązek umieszczenia biletu parkingowego, karty abonamentowej, karty parkingowej w miejscu widocznym, za przednią szybą, w sposób umożliwiający ich odczytanie bez jakichkolwiek wątpliwości, co do ich treści i ważności, przy czym karty abonamentowe i parkingowe niezwłocznie po zaparkowaniu pojazdu, a dowód wniesienia opłaty jednorazowej niezwłocznie po wykupieniu w najbliższym automacie parkingowym lub przed utratą ważności poprzedniego biletu. Natomiast opłaty dokonywane w sposób mobilny muszą być wnoszone natychmiast po zaparkowaniu pojazdu przed upływem ważności poprzedniego biletu. Ponadto zasady płatności mobilnych określane są przez operatora usługi.

Pytanie

Czy opłaty dodatkowe za niedokonanie opłaty za parkowanie w SPP oraz opłaty dodatkowe za przekroczenie opłaconego czasu parkowania i nieuiszczenie opłaty dodatkowej, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przedmiotowe opłaty dodatkowe nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

Zgodnie z tym przepisem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast, jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z powyższego przepisu wynika więc, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, iż usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

-w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

-świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz świadczącego usługę, oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Odszkodowanie natomiast, na gruncie przepisów prawa cywilnego uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Dodatkowo, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Zgodnie art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej powołanych przepisów, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Zagadnienie dotyczące kar umownych regulują natomiast przepisy Działu II Kodeksu cywilnego – „Skutki niewykonania zobowiązań”.

Zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (tzw. kara umowna).

Przepis art. 483 Kodeksu cywilnego jest bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa, tzn. kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań niepieniężnych.

Z przytoczonego wyżej przepisu wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008 r., V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny). Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczoną redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej. Kara umowna ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań i kar umownych nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. Ustalanie statusu wypłacanego odszkodowania, jako podlegającego bądź nie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

Tak też jest w przedstawionym stanie faktycznym, nie występuje w tym przypadku bowiem wzajemność pomiędzy świadczeniem usługi polegającej na udostępnianiu miejsc parkingowych, a wynagrodzeniem. Opłata dodatkowa z definicji, ma mieć formę zadośćuczynienia, rekompensaty bądź odszkodowania, gdzie dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody, w tym przypadku zajęcia miejsca postojowego w SPP bez uiszczenia opłaty parkingowej lub też zajmowania tego miejsca po upływie ważności wykupionego biletu.

Mając na uwadze przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że kara umowna w postaci opłat dodatkowych za brak biletu parkingowego lub też za zajmowanie miejsca postojowego po upływie ważności biletu, nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swoistego rodzaju odszkodowanie, rekompensatę, karę umowną określoną zgodnie z regulaminem korzystania z parkingu.

Tym samym nie będzie spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy zapłatą przez korzystającego z SPP określonej kwoty pieniężnej, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że zapłata tej kwoty będzie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, przedmiotowa kara umowna w postaci opłaty dodatkowej nie będzie stanowiła wynagrodzenia za dostawę towaru bądź świadczenie usług, o których mowa w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy i w konsekwencji nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podobne stanowisko wyraził DKIS w interpretacji indywidualnej z 31 maja 2022 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.279.2022.1.ABU, interpretacji indywidualnej z 20 lipca 2022 r., sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.278.2022.1.MJ oraz interpretacji indywidualnej z 5 stycznia 2023 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.812.2022.1.JSZ.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Jak wynika z treści przywołanego przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

·w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

·świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz świadczącego usługę, oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem, w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego.

Na gruncie tego ostatniego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), dalej: Kodeks cywilny, rozróżnia dwa rodzaje szkód: deliktową (wynikającą z czynów niedozwolonych) oraz kontraktową (wynikającą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania umownego).

I tak, stosownie do art. 415 Kodeksu cywilnego:

Natomiast w myśl art. 471 Kodeksu cywilnego:

W świetle wyżej powołanych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Mimo, iż w przedmiotowej sprawie nie wskazują Państwo, że opłata dodatkowa za niedokonanie opłaty za parkowanie w strafie płatnego parkowania oraz opłata dodatkowa za przekroczenie opłaconego czasu prakowania i nieuiszczenie opłaty dodatkowej stanowi karę umowną, to jednak warto zwrócić uwagę na to zagadnienie, które zostało uregulowane w przepisie Działu II Kodeksu cywilnego – „Skutki niewykonania zobowiązań”.

I tak, zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego:

Przepis art. 483 Kodeksu cywilnego jest bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa, tzn. kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań niepieniężnych.

Z cytowanego wyżej art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008 r., sygn. akt V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczoną redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań i kar umownych nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. Ustalanie statusu wypłacanego odszkodowania, jako podlegającego bądź nie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

Z opisu sprawy wynika, że:

-są Państwo zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług,

-na terenie miasta (…), utworzono strefę płatnego parkowania pojazdów samochodowych na drogach publicznych (dalej: SPP),

-ustalono opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w SPP oraz opłaty dodatkowe za nieuiszczenie ww. opłat, zasady funkcjonowania SPP, zasady parkowania pojazdów samochodowych w SPP oraz sposób pobierania opłat oraz wzór wniosku o wydanie karty abonamentowej N+ dla osób niepełnosprawnych,

-cennik i regulamin dostępny jest m.in. na stronie internetowej Państwa urzędu, gdzie dodawane są również informacje, o każdorazowej aktualizacji dokumentu,

-cennik widnieje także w SPP, zaraz przy wjeździe do strefy,

-wjazd do SPP oznakowany jest znakiem „D-44” (strefa parkowania), a wyjazd ze strefy znakiem „D-45” (koniec strefy parkowania),

-użytkownicy pojazdów, którzy wjeżdżają na teren SPP i decydują się na odpłatne pozostawienie samochodu, zobowiązują się do ścisłego przestrzegania postanowień regulaminu,

-płatne parkowanie obowiązuje w dni robocze (od poniedziałku do piątku) w godzinach 9.00-17.00. Stawki opłat za parkowanie w SPP wynoszą odpowiednio:

·opłata minimalna (...) zł,

·pierwsza godzina (...) zł,

·druga godzina (...) zł,

·trzecia godzina (...) zł,

·za czwartą i każdą następną godzinę (...) zł.

-istnieje również możliwość wykupienia abonamentu miesięcznego, kwartalnego, półrocznego lub rocznego,

-cennik obejmuje również opłaty dodatkowe takie jak:

·opłata w przypadku przekroczenia opłaconego czasu parkowania i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie do 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania – (...) zł,

·opłata w przypadku przekroczenia opłaconego czasu parkowania i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie przekraczającym 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania – (...) zł,

·opłata w przypadku niedokonania opłaty za parkowanie i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie do 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania, w którym nie dokonano opłaty – (...) zł,

·opłata w przypadku niedokonania opłaty za parkowanie i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie przekraczającym 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania, w którym nie dokonano opłaty – (...) zł,

-opłata dodatkowa podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,

-po wjeździe na SPP lub po upływie ważności dotychczasowego biletu, użytkownik pojazdu jest zobowiązany do wydrukowania biletu opłaty parkingowej i opłacenia go w parkomacie (automacie parkingowym) lub w inny dostępny technicznie mobilny sposób zaproponowany przez zarządcę drogi,

-użytkownik SPP ma obowiązek umieszczenia biletu parkingowego, karty abonamentowej, karty parkingowej w miejscu widocznym, za przednią szybą, w sposób umożliwiający ich odczytanie bez jakichkolwiek wątpliwości, co do ich treści i ważności, przy czym karty abonamentowe i parkingowe niezwłocznie po zaparkowaniu pojazdu, a dowód wniesienia opłaty jednorazowej niezwłocznie po wykupieniu w najbliższym automacie parkingowym lub przed utratą ważności poprzedniego biletu.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy opłaty dodatkowe za niedokonanie opłaty za parkowanie w SPP oraz opłaty dodatkowe za przekroczenie opłaconego czasu parkowania i nieuiszczenie opłaty dodatkowej, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości należy stwierdzić, że ww.opłata dodatkowa pobierana przez Państwa stanowi w istocie wynagrodzenie za świadczenie usług. Otrzymana przez Państwa ww. dodatkowe opłaty są ściśle związana z korzystaniem z miejsca parkingowego (usługą parkingową) i wiążą się z niewywiązaniem się kierowcy pojazdu z obowiązków przewidzianych w regulaminie podczas korzystania z miejsca parkingowego.

Powyższe zostało potwierdzone w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). 20 stycznia 2022 r. TSUE wydał wyrok w sprawie C-90/20 Apcoa Parking Danmark. W wyroku tym Trybunał orzekł, że:

Uzasadniając swoje stanowisko Trybunał przypomniał, że:

Po przeanalizowaniu sprawy, Trybunał stwierdził, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu, główny warunek dotyczący istnienia świadczeń wzajemnych, wydaje się, że jest spełnionyi wskazał, że:

W odniesieniu do warunku, zgodnie z którym wynagrodzenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy, Trybunał zauważył, że:

W rezultacie Trybunał doszedł do wniosku, że te opłaty kontrolne mają bezpośredni związek z usługą parkingową i w konsekwencji można je uznać za integralną część całkowitej kwoty, którą kierowcy zobowiązali się zapłacić Spółce, decydując się na zaparkowanie swojego pojazdu na jednym z parkingów, którymi Spółka ta zarządza.

Zdaniem Trybunału pobranie opłat dodatkowych nie byłoby możliwe, gdyby wcześniej nie została wykonana usługa udostępnienia miejsca parkingowego, zatem obowiązek zapłaty opłaty kontrolnej za nieprzestrzeganie regulaminu stanowi jeden z warunków skorzystania z usługi. W konsekwencji, TSUE doszedł do przekonania, że opłaty kontrolne oraz opłaty za parkowanie są ze sobą powiązane i łącznie stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług – opodatkowane VAT.

Z powołanego orzeczenia wynika także, że:

Zdaniem Trybunału, wniosku tego nie podważa okoliczność, że kwota opłaty kontrolnej jest z góry określona i pozostaje bez konkretnego gospodarczego związku z wartością świadczonej usługi parkingowej oraz to, że opłata kontrolna za nieprawidłowe parkowanie jest uznawana w prawie krajowym za karę:

Ponadto Trybunał zauważył, że:

Z powyższego wynika, że okoliczność, że opłata kontrolna za nieprawidłowe parkowanie jest uznawana w prawie krajowym za karę, nie ma decydującego znaczenia dla kwalifikacji kwoty określonej z góry w umowie o świadczenie usług.

Przy ocenie skutków podatkowych konkretnej opłaty dodatkowej należy w szczególności zwracać uwagę na fakt, czy usługa została rzeczywiście wykonana czy też nie. Fakt ten ma bowiem istotne znaczenie dla skutków podatkowych pobieranych opłat dodatkowych mających charakter sankcyjny.

Jak podkreślił Trybunał w wyroku C-90/20:

Odnosząc stwierdzenia wynikające z powołanego powyżej orzeczenia TSUE w sprawie C‑90/20 do analizowanej sprawy, zauważyć należy, że jak wynika z przedstawionych przez Państwa informacji, cennik obejmuje również opłaty dodatkowe takie jak:

·opłata w przypadku przekroczenia opłaconego czasu parkowania i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie do 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania – (...) zł,

·opłata w przypadku przekroczenia opłaconego czasu parkowania i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie przekraczającym 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania – (...) zł,

·opłata w przypadku niedokonania opłaty za parkowanie i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie do 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania, w którym nie dokonano opłaty – (...) zł,

·opłata w przypadku niedokonania opłaty za parkowanie i uiszczenie opłaty dodatkowej w terminie przekraczającym 7 dni kalendarzowych od dnia parkowania, w którym nie dokonano opłaty – (...) zł,

Zatem, w rozpatrywanej sprawie istnieje bezpośredni związek pomiędzy nałożeniem opłaty dodatkowej ze skorzystaniem z usługi parkowania (najem miejsca parkingowego).

Te dwa świadczenia – najem miejsca parkingowego oraz nałożenie dodatkowej opłaty – są od siebie wzajemnie zależne, a mianowicie jedno jest dokonywane tylko pod warunkiem dokonania drugiego i odwrotnie. W analizowanej sprawie, nałożenieopłaty dodatkowej możliwe jest jedynie w przypadku nieregulaminowego skorzystania z parkingu (najmu miejsca parkingowego) i odwrotnie – nieregulaminowe skorzystanie z parkingu skutkuje nałożeniem opłaty dodatkowej.

Tym samym spełniona jest przesłanka istnienia związku pomiędzy zapłatą przez korzystającego z parkingu określonej kwoty pieniężnej, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że zapłata tej kwoty będzie stanowiła wynagrodzenie za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowanie

Opłata dodatkowa za niedokonanie opłaty za parkowanie w SPP oraz opłata dodatkowa za przekroczenie opłaconego czasu parkowania i nieuiszczenie opłaty dodatkowej, stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy.

Państwa stanowisko uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Informuję, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczam, że w odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, należy zwrócić uwagę na to, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacjom. Również interpretacje powołane przez Państwa na poparcie własnego stanowiska dotyczą innych sytuacji od przedstawionej we wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).