Zasada spójności miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego z polityką przestrzenną gminy - Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 października 2024 r., sygn. II SA/Wr 689/23

Prawo własności może być ograniczone przez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego tylko w granicach ustawowo dopuszczalnych i w sposób spójny z kierunkami polityki przestrzennej określonymi w studium, zaś naruszenia przepisów regulujących stosunki cywilnoprawne przez takie akty są niedopuszczalne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Białek (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis Asesor WSA Malwina Jaworska-Wołyniak Protokolant: starszy asystent sędziego Katarzyna Grott-Hampel po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 października 2024 r. sprawy ze skargi D. P. na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia [...] września 2006 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego O. oraz części M. I. stwierdza nieważność § 9 pkt 3 zaskarżonej uchwały w zakresie w jakim przepis ten odnosi się do działki oznaczonej geodezyjnie nr 2/2, AM-5, obręb O.; II. dalej idącą skargę oddala; III. zasądza od Gminy W. na rzecz strony skarżącej kwotę 797 (słownie: siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

D. P. (dalej: skarżący) wniósł skargę na wskazaną w sentencji uchwałę w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu urbanistycznego O. oraz części M. (Dz.U. Województwa Dolnośląskiego z 30 października 2006 r., nr 230, poz. [...] – dalej: planem miejscowy), zarzucając jej naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest:

- art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 oraz art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji w związku z art. 1 ust. 2 pkt 5, art. 1 ust 1, art. 3 pkt 1 i 2 oraz art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipa 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 1999 r., Nr 15, poz. 139 ze zm. – dalej: u.p.z.) oraz art. 140 Kodeksu cywilnego (dalej: k.c.) – poprzez przekroczenie granic władztwa planistycznego, braku uwzględnienia i właściwego wyważenia interesu publicznego i prywatnego poprzez nieuzasadnione zróżnicowanie sytuacji skarżącego oraz działanie bez podstawy prawnej i sprzeczne z prawem uchwalenie planu, którego część graficzna jest sprzeczna z częścią tekstową w zakresie wyznaczonej, nieprzekraczalnej linii zabudowy;