Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 16 października 2024 r., sygn. I SA/Ol 287/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Jolanta Strumiłło Sędziowie sędzia WSA Anna Janowska sędzia WSA Przemysław Krzykowski (sprawozdawca) Protokolant sekretarz sądowy Weronika Ćwiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2024 r. sprawy ze skargi A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. na decyzję Dyrektora Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Olsztynie z dnia 4 czerwca 2024 r., nr 129/OR14/2024 w przedmiocie odmowy przyznania płatności w ramach systemu wsparcia bezpośredniego na rok 2022 oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z 4 czerwca 2024 r. Dyrektor Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Olsztynie (dalej Dyrektor ARiMR, organ odwoławczy) po rozpatrzeniu odwołania producenta rolnego - A. Sp. z o.o. ( dalej Spółka, strona, producent rolny, skarżąca) utrzymał w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w E. (dalej Kierownik BP, organ I instancji) z dnia 30 czerwca 2023 r. w sprawie odmowy przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2022. Z akt sprawy oraz uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Kierownik BP decyzją z dnia 30 czerwca 2023 r. odmówił producentowi rolnemu przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2022 o które ubiegał się we wniosku o przyznanie płatności na rok 2022 (dalej jako wniosek), powołując się na art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE. EURATOM) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U.UE.L. 1995.312.1) — dalej jako rozporządzenie nr 2988/95) oraz art. 60 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78. (WE) nr 165 94. (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814 2000. (WE) nr 1290 2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz. U. UE. L. z 2013 r. Nr 347. str. 549 ze zm.) - dalej jako rozporządzenie nr 1306/2013). Organ uznał, że w niniejszej sprawie zostały sztucznie stworzone warunki do otrzymania korzyści niezgodnych z celami pomocy finansowej przyznawanej w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, a strona nie prowadzi odrębnego gospodarstwa rolnego, które jest przez nią samodzielnie zarządzane. Po rozpatrzeniu odwołania, zaskarżoną decyzją Dyrektor ARiMR utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wskazał, że w dniu 31 maja 2022 r. do Biura Powiatowego ARiMR w E. wpłynął wniosek, w którym skarżąca ubiegała się m.in. o przyznanie: jednolitej płatności obszarowej (JPO), płatności za zazielenienie oraz płatności dodatkowej (redystrybucyjnej) do powierzchni działek rolnych wynoszącej 153.26 ha, w tym do uzupełniającej płatności podstawowej do powierzchni 103.93 ha. Ponadto skarżąca zadeklarowała powierzchnię gruntów rolnych 33.00 ha do płatności do powierzchni upraw roślin strączkowych na ziarno. Następnie, w dniu 3 czerwca 2022 r. do BP ARiMR wpłynęła zmiana do ww. wniosku, w której zwiększono deklarowaną powierzchnię użytków rolnych do uzupełniającej płatności podstawowej wynoszącą po zmianie 153,26 ha. W kolejnej zmianie do wniosku, wycofano deklarowaną w pierwotnym wniosku działkę ewidencyjną o numerze [...] o powierzchni 2.06 ha. W efekcie deklaracja w zakresie: jednolitej płatności obszarowej (JPO). płatności za zazielenienie, płatności dodatkowej (redystrybucyjnej) oraz uzupełniającej płatności podstawowej wyniosła 151.20 ha. W dniu 3 października 2022 r. Kierownik BP wystosował do strony wezwanie nr 0251-00000051018/22 do złożenia wyjaśnień lub dokumentów w związku z niespełnieniem warunku, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz. U. UE. L. z 2013 r. Nr 347. str. 608 ze zm. — dalej jako rozporządzenie nr 1307/2013). W treści wezwania wskazano, że wnioskodawca nie był w tamtym czasie rolnikiem, w myśl definicji zawartej w ww. przepisie prawny rozporządzenia nr 1307/2013. Zgodnie z danymi pochodzącymi z Ewidencji Producentów, skarżąca była wówczas zarejestrowana jako "potencjalny beneficjent", a w związku z tym nie była uprawniona do otrzymania wnioskowanych płatności. W toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego, w dniu 3 października 2022 r. Kierownik BP skierował do strony również wezwanie nr 0251-00000051048/22 do złożenia wyjaśnień w związku z wystąpieniem podejrzenia stworzenia sztucznych warunków, w celu otrzymania wnioskowanych płatności. Skarżąca została zobowiązana do przedstawienia dokumentów mających świadczyć o prowadzeniu działalności rolniczej niezależnie, we własnym imieniu i na własną rzecz. Skarżąca, w dniu 13 października 2022 r. udzieliła odpowiedzi na powyżej wskazane wezwanie i dodała dokumenty uzupełniające w postaci załączników niemerytorycznych szczegółowo wymienionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. W wykonaniu kolejnego wezwania, skarżąca w dniu 9 czerwca 2023 r. złożyła skan wniosku o wpis do ewidencji producentów, mającego na celu korektę danych strony. W części III. PRODUCENT, punkcie 02. Rodzaj producenta skarżąca określiła wnioskujący podmiot jako "producenta rolnego". Wraz z przedmiotowym wnioskiem o wpis do ewidencji producentów skarżąca złożyła informację odpowiadającą odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (dalej KRS). W toku postępowania, organ odwoławczy postanowieniem z dnia 28 marca 2024 r. dopuścił na okoliczność prowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie dowód z dokumentów znajdujących się w aktach spraw dotyczących odwołań strony od decyzji Kierownika BP: - z dnia 30 czerwca 2023 r. w sprawie odmowy przyznania płatności rolno- środowiskowo-klimatycznej (PROW 2014-2020) na rok 2022, - z dnia 5 lipca 2023 r. o odmowie przyznania pomocy na rok 2022, - z dnia 19 grudnia 2023 r. o odmowie przyznania pomocy na rok 2023, - z dnia 19 grudnia 2023 r. o odmowie przyznania pomocy na rok 2023. Odnosząc się do sprawy odwołania od decyzji z dnia 5 lipca 2023 r. o odmowie przyznania pomocy na rok 2022, organ odwoławczy zwrócił uwagę, że przedłożone wraz z wnioskiem o przyznanie dopłaty z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifikowany mającej charakter pomocy de minimis w rolnictwie z dnia 22 czerwca 2022 r. faktury nr [...] oraz [...] znacząco różnią się od ich wersji przedłożonych do rozpatrywanej sprawy. Przede wszystkim w każdej z faktur podany został inny adres e-mail wystawcy. Dodatkowo faktury przedłożone do niniejszej sprawy są wersjami faktur, które nie zostały opłacone oraz nie widnieją na nich podpisy - ani wystawcy, ani odbiorcy. W konsekwencji, organ odmówił ich wiarygodności. W uzasadnieniu decyzji organ wymienił szczegółowo dokumenty dołączone do poszczególnych spraw dotyczących odmowy przyznania ww. pomocy (str. 13-18 uzasadnienia zaskarżonej decyzji). Odnosząc się do przedłożonych dowodów organ wskazał warunki do przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2022, określone w przepisach prawnych ustawy obszarowej oraz wynikających z ich treści aktów prawa krajowego oraz unijnego. Wyjaśnił, że przypadki w których może zachodzić podejrzenie stworzenia sztucznych warunków dla uzyskania pomocy, to sztuczny podział gospodarstw/podmiotu w celu uniknięcia ograniczeń, w szczególności poprzez: - tworzenie wielu spółek powiązanych ze sobą osobowo i kapitałowo dla uzyskania płatności w odniesieniu do gruntów; które faktycznie są w posiadaniu jednego podmiotu lub są przedmiotem współposiadania, - występowanie oddzielnie o przyznanie płatności przez podmioty będące faktycznie współposiadaczami gruntów., - podmioty posiadają ten sam adres siedziby/zamieszkania, - podmioty, które reprezentuje ta sama osoba uprawniona do reprezentacji (np.: członek zarządu spółki, prokurent, wspólnik) lub ten sam pełnomocnik. Sztuczny podział gospodarstw może występować m.in. wtedy, gdy podmioty reprezentuje ta sama osoba uprawiona do reprezentacji (np.: członek zarządu spółki, prokurent, wspólnik) lub ten sam pełnomocnik, podmioty posługujące się tym samym numerem rachunku bankowego, lub podmioty posiadające ten sam adres siedziby/zamieszkania. Zdaniem organu odwoławczego, w niniejszej sprawie doszło do stworzenia sztucznych warunków celem uzyskania większych płatności. Wskazał, że producent pierwszy wniosek o wpis do ewidencji producentów złożył w dniu 3 października 2011 r. zaznaczając w sekcji III. PRODUCENT, w punkcie 2. Rodzaj producenta – "potencjalny beneficjent". Wnioskująca o wpis spółka posiadała siedzibę w miejscowości M., a jako osobę uprawnioną do jej reprezentacji wskazano Prezesa Zarządu K. J.. Jako adres korespondencyjny podmiot wskazał ul. [...], O. Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w B., po uwzględnieniu złożonych przez, stronę wyjaśnień, nadal jej na podstawie zaświadczenia z dnia 5 marca 2012 r. numer identyfikacyjny. Następnie, w dniu 21 maja 2020 r. do BP ARiMR wpłynął wniosek o wpis do ewidencji producentów z zaznaczonym celem - zmiana danych. Zgodnie z ww. wnioskiem strona wyraziła wolę zmiany siedziby na Z. [...], P., jak również osobę uprawnioną do reprezentacji podmiotu na obecnego Prezesa Zarządu strony - B. H.. Ponadto strona wskazała w ww. wniosku numer rachunku bankowego, który był już przypisany do innego podmiotu, tj. producenta rolnego O. Sp. z o.o. (dalej Ośrodek) o nadanym numerze identyfikacyjnym [...]. Skarżąca w niniejszym wniosku wskazała również numer telefonu do kontaktu, który według danych zawartych w Zintegrowanym Systemie Zarządzania i Kontroli (ZSZiK) pokrywa się z danymi teleadresowymi następujących producentów rolnych: Ośrodka, P. H. oraz P. H.1. Odpowiadając na wezwanie Kierownika BP w dniu 4 czerwca 2020 r. do BP ARiMR wpłynęła pisemna odpowiedź producenta, która wskazywała na omyłkowe wpisanie niewłaściwego numeru rachunku bankowego. Strona podkreśliła, że dokonała korekty w złożonym wraz z niniejszym pismem formularzem wniosku o wpis do ewidencji producentów z zaznaczonym celem - zmiana danych. W ww. wniosku z dnia 3 czerwca 2020 r. producent dokonał korekty numeru rachunku bankowego, jak również danych teleadresowych zmieniając numer telefonu. W dalszym ciągu wniosek opiewał na "potencjalnego beneficjenta". Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że numer telefonu wskazany we wniosku z dnia 21 maja 2020 r. jest tożsamy z danymi widniejącymi na fakturach VAT, które zostały wystawione skarżącej przez Gospodarstwo Rolne P. H.1, potwierdzające sprzedaż materiału siewnego. Ponadto przedmiotowy numer telefonu widnieje także na pierwszej stronie planu działalności rolnośrodowiskowej, który ukazuje realizowane przez stronę zobowiązanie rolno-środowiskowo-klimatyczne. Przypisanie jednego numeru telefonu wielu pozornie odrębnym beneficjentom wskazuje, że osoba ta może faktycznie odpowiadać za wszystkie wnioski złożone w ramach działań prowadzonych przez organy ARiMR. Jednocześnie, wskazanie w Ewidencji Producentów numeru telefonu osoby, która nie jest ustanowiona pełnomocnikiem tychże podmiotów, uniemożliwia organowi kontakt w wprowadzonych sprawach. Nawiązując w do wyjaśnień strony zawartych w odwołaniu, iż podany numer telefonu jest numerem ogólnym, obsługiwanym przez sekretariat organ za mało prawdopodobną uznał sytuację, że takie miejsce obsługiwane jest przez wszystkie podmioty oraz osoby fizycznie jednocześnie. Ponadto organ zwrócił uwagę, że w zmianie do wniosku z dnia 3 czerwca 2020 r., strona dokonując zmiany danych teleadresowych podała nowy numer telefonu do kontaktu, który figuruje przy producencie rolnym L. H. Organ odwoławczy zwrócił również uwagę, że skarżąca posiada nie tylko tożsame dane teleadresowe, ale przede wszystkim tożsamy adres siedziby (tj. Z. [...], [...]) dla kilku podmiotów powiązanych osobowo oraz kapitałowo tj. P.1., P. i L. H. Podkreślił przy tym, że podmiot P. Sp. z o.o. którego udziałowcem i Prezesem Zarządu jest P. H., posiada tożsamą siedzibę z powyżej wskazanymi osobami fizycznymi oraz Spółką. Podmiot ten, posiada nadany numer identyfikacyjny lecz nie składał wniosków o przyznanie płatności. Jak wynika z bazy danych KRS, jej przedmiot działalności przeważającej został określony na wytwarzanie energii elektrycznej. Organ zaznaczył, że Ośrodek ma swoją siedzibę pod adresem Z. [...]. Powyższe adresy są położone obok siebie, zaś budynki stanowią jeden kompleks, położony na kilku działkach ewidencyjnych. Z danych KRS ustalono, że Spółka uzyskała wpis do rejestru w dniu 21 stycznia 2012 r. Pierwszym właścicielem był K. J.. W dniu 18 października 2013 r., właściciel został zastąpiony przez P. H., posiadającego 95% udziałów w Spółce, który ustanowił następnie Prezesem Zarządu swoją matkę B. H.. Jako osoba fizyczna P. H. prowadzi gospodarstwo rolne i składa wnioski o przyznanie płatności. Ponadto wpisem z dnia 18 października 2013 r. prokurę powierzono ojcu P. H. oraz małżonkowi Prezesa Zarządu – P. H.1, który obejmował tą funkcję do dnia 17 lutego 2021 r. Jako przedmiot przeważającej działalności spółki wskazano działalność usługową wspomagającą produkcję roślinną. Uwzględniając profil działalności Spółki, organ podkreślił, że skarżąca nie posiada siedziby stada, nie zarejestrowała ani jednej sztuki zwierzęcia w systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt. W kontekście braku jakiejkolwiek produkcji zwierzęcej, wątpliwości organu budzi kwestia potrzeby wydzierżawienia budynków i urządzeń wymienionych szczegółowo w załączniku nr 2 i § 1 umowy poddzierżawy z dnia 5 lipca 2021 r.. takich m.in. jak: kuźnia, obora, stajnia – cielętnik, chlewnia, tuczamia, ubojnia. Wydzierżawione budynki i inne ruchomości położone są ok. 600 km od siedziby Spółki. Na dzień wydania decyzji zarejestrowane w ARiMR są siedziby stad takich producentów jak: P.1., P. i L. H. oraz Ośrodek, zlokalizowane na działce ewidencyjnej nr [...] woj. l.. Dyrektor ARiMR nie podważa możliwości technicznych, które występują w dzisiejszych czasach w zakresie produkcji rolniczej. Jednakże według oceny organu II instancji wyjaśnienia strony dowodzą, iż uczestniczy ona w kreowaniu pewnej koncepcji samodzielnego prowadzenia gospodarstwa rolnego. Skarżąca dzierżawi grunty ok. 600 km od swojej siedziby, co wymaga dokonania wielu czynności, aby te grunty uprawiać, np. przewożenia sprzętu i pracowników - co generuje wiele dodatkowych kosztów w porównaniu do gospodarowania na gruntach położonych bliżej siedziby producenta. Grunty te są dzierżawione w całości od Ośrodka, zarządzanego przez osobę fizyczną powiązaną ze skarżącą, tj. przez P. H.1 (ojca P. H., męża Prezesa Zarządu strony oraz jej byłego prokurenta). Zgodnie z przedłożonymi przez stronę fakturami, spółka P. H.1 wynajmuje także dla skarżącej sprzęt i maszyny rolnicze, a ponadto świadczy usługi takie jak np. wysiew nawozów czy rozrzucenie obornika. Brak jest natomiast w aktach sprawy dowodów wskazujących, iż skarżąca korzysta z barterowej pomocy sąsiadów. Organ zwrócił uwagę, że z dokumentacji dotyczącej wykonywania przez Ośrodek zabiegów agrotechnicznych dla skarżącej wynika, iż zgodnie z fakturą nr [...] z dnia 23 czerwca 2023 r. wykonano usługę rozrzutnikiem obornika. Zgodnie z przywołana fakturą usługę tą wykonano w dniu 1 czerwca 2023 r. Tymczasem, jak ustalono na podstawie rejestru zabiegów agrotechnicznych żadna z działek deklarowanych przez stronę nie podlegała nawożeniu obornikiem. Ponadto stwierdzono, iż spółka dokonywała nawożenia wykonywanego podczas siewu nasion w przeważającej większości w kwietniu 2023 r. Podobna sytuacja odnosi się do faktury nr [...] z dnia 23 czerwca 2023 r. dotyczącej usługi wysiewu nawozów, który został zrealizowany w dniu wystawienia faktury. W czerwcu skarżąca nie dokonywała nawożenia swoich gruntów rolnych. Skarżąca przedstawiła szereg faktur na zakup nawozów w latach 2021-2023, a ponadto przedłożyła raporty ich zakupów, pochodzące z własnej ewidencji, jednakże z Planu nawozowego wynika, że strona na uprawianych gruntach zastosowała jedynie 4 produkty, tj. YARAMILA NK, Saletra amonowa 34. NP(s) 10-35(7) oraz siarczan amonu Macro. Wątpliwości organu odwoławczego wzbudziła przy tym ilość zakupionych nawozów, w stosunku do ich rzeczywistego zużycia na gruntach rolnych, gdyż skarżąca wnioski o płatność składa od kampanii 2022, zaś grunty dzierżawi od 5 lipca 2021 r.. W rezultacie organ II instancji odmówił wiarygodności powyższym dowodom. Odnosząc się do pozostałych faktur, które opiewają na usługi wynajmu ciągnika, organ odwoławczy nie był w stanie zweryfikować jakich zbiegów dotyczył ten wynajem. W ocenie organu odwoławczego, skarżąca pomimo prowadzenia działalności w ramach dystrybucji i sprzedaży materiału siewnego uczestniczyła w kreowaniu sztucznych warunków. Organ nie podważa potrzeby prowadzenia takiego podmiotu, jednakże nie można logicznie uzasadnić prowadzenia przez skarżącą samodzielnej produkcji rolnej. Nie ma też znaczenia moment jej powstania i działania jako podmiot gospodarczy. Odnosząc się z kolei do należącej do P. H.1. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością O., organ wskazał iż samodzielnie własność tego podmiotu objął on wpisem do KRS z dnia 18 maja 2016, zaznaczając iż od 6 lipca 2007 r. był jej prokurentem, a od dnia 28 lutego 2008 r. wchodził w skład zarządu podmiotu. Pierwotnie spółka nosiła nazwę O.1. Sp. z o.o. w T.. Pod obecną nazwą podmiot funkcjonuje od dnia 29 października 2018 r. W dniu 13 czerwca 2016 r. do objęcia nad nią nadzoru wyznaczeni zostali członkowie jego rodziny: L. H., P. H. (który posiada 95% udziałów spółki) oraz B. H. (Prezes Zarządu skarżącej). Piastowali oni tę funkcję do dnia 29 października 2018 r. Prokurę powierzono P. H.1, który obejmował tą funkcję od 17 lutego 2021 r. W rezultacie skarżąca jest kolejną spółką, w działanie której zaangażowane są te same osoby, które następnie zaangażowane były w strukturę podmiotu Ośrodek. Tym samym obie spółki, pod przewodnictwem niemal tych samych osób fizycznych, będących producentami rolnymi, swoje funkcjonowanie na rynku oparły na podobnych rodzajach działalności. Jako przedmiot przeważającej działalności Ośrodka wskazano uprawę zbóż, roślin strączkowych i roślin oleistych na nasiona, z wyłączeniem ryżu. Przedstawiając w uzasadnieniu decyzji na str. 32-32 chronologię deklaracji działek ewidencyjnych przez skarżącą oraz inne podmioty, organ odwoławczy zauważył, że wskazane działki ewidencyjne skarżąca poddzierżawiła od podmiotu Ośrodek, zgodnie z umową poddzierżawy na czas oznaczony z dnia 5 lipca 2021 r. i nie przedstawiła dowodów na posiadanie innych nieruchomości rolnych. Analizując kwestie dotyczące położenia wskazanych działek ewidencyjnych, a także rodzaju uprawy organ stwierdził, że na sąsiadujących ze sobą działkach (nr: [...]. [...], [...], [...]) zadeklarowanych w 2022 r. przez Ośrodek występuje ten sam rodzaj uprawy m.in.: pszenica ozima, kukurydza czy rzepak ozimy. Umowa poddzierżawy dotyczyła również nieruchomości rolnych oznaczonych numerami: [...], [...]. [...] - dla których Ośrodek zawarł umowę dzierżawy w dniu 14 czerwca 2021 r. na czas oznaczony, począwszy od dnia 14 czerwca 2021 r. do 31 grudnia 2024 r. Skarżąca we wniosku z dnia 31 maja 2022 r. i w zmianie do wniosku z dnia 3 czerwca 2022 r. zadeklarowała również, działkę ewidencyjną nr [...], położoną w woj. l., która została wydzierżawiona przez Ośrodek na czas określony, tj. od 14 czerwca 2021 r. do dnia 31 października 2021 r. Skarżącą nie była zatem posiadaczem ww. działki. Analizując przedstawioną w uzasadnieniu decyzji tabelę, organ odwoławczy zwrócił uwagę, że wszystkie deklarowane przez skarżącą działki ewidencyjne były deklarowane wcześniej przez jeden z zaangażowanych podmiotów, w takiej samej lub zbliżonej powierzchni, o identycznym profilu upraw co działki sąsiadujące, czyli położonej w tzw. kompleksie. Racjonalnym wytłumaczeniem deklarowania przez 2 teoretycznie odrębne podmioty, działek położonych w tej samej miejscowości, z deklaracją tej samej uprawy była maksymalizacja dofinansowania. W ocenie organu, podmioty objęte przedmiotową sprawą były ze sobą ściśle powiązanie nie tylko zarządczo, ale i ekonomiczno- technicznie. Udziałowcami wymienionych podmiotów są osoby fizyczne powiązane rodzinnie i prowadzące swoje własne gospodarstwa rolne. W ocenie organu odwoławczego, skarżącą i Ośrodek znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie w tzw. kompleksach, celowo wyodrębniły działki sąsiadujące ze sobą, aby prowadząc podobne uprawy jako dwa podmioty maksymalizować otrzymywane płatności, gdyż równie dobrze uprawiać i zgłaszać je do płatności mógł jeden podmiot. Z przeprowadzonej przez Kierownika BP symulacji przewidywanej płatności dodatkowej z wniosków o przyznanie płatności przez, skarżącą i P. H. wynikało uzyskanie nienależnych (zawyżonych) płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego w kwocie o 5 295,78 zł wyższej niż w sytuacji, gdyby wnioskodawcą był tylko jeden podmiot. Tożsama sytuacja wystąpiłaby w przypadku złożenia osobnego wniosku o przyznanie płatności przez stronę i Ośrodek. Odnosząc się do listy środków trwałych używanych do produkcji rolnej w Spółce, z dnia 13 października 2022 r., organ zauważył, że operatorem drukującym zestawienie był P. H.1. Skarżąca przedstawiła drugi raport, dotyczący tych samych środków trwałych, z dnia 16 października 2023 r. opatrzony już podpisem B. H.. Na liście nie występują żadne maszyny umożliwiające zbiór płodów rolnych, a skarżąca nie przedstawiła jakichkolwiek dokumentów poświadczających np. wynajem takich maszyn czy zakupu usługi rolniczej z wykorzystaniem kombajnu do m.in. zbioru kukurydzy czy rzepaku. Udostępnione zaś do wglądu dowody rejestracyjne pojazdów nie stanowią bezpośredniego potwierdzenia prowadzenia samodzielnej działalności rolniczej, gdyż obowiązek ich rejestracji wynika z innych przepisów prawa krajowego, związanych z nabyciem własności pojazdu/maszyny/urządzenia. Podobnie fakt zakupu polis ubezpieczeniowych obejmujących przedmiotowe pojazdy i maszyny. Organ dokonał przy tym analizy polis ubezpieczeniowych wskazując na znajdujące się w nich nieścisłości co wskazywałoby na zagubienie się osób fizycznych tworzących spółki, a jednocześnie prowadzących własne gospodarstwa rolne. Odnosząc się do złożonej przez skarżącą dokumentacji mającej świadczyć o prowadzeniu przez nią działalności rolniczej organ odwoławczy uznał za bezzasadne stworzenie przez rodzinę H. dwóch odrębnych spółek, które zajmują się rolnictwem, a które uprawiają położone w sąsiedztwie grunty rolne odlegle od siedzib spółek o ok. 600 km. Ponadto, niezrozumiałym dla organu odwoławczego jest fakt wystąpienia przez podmiot P. Sp. z o.o., który został powołany do życia przez P. H.. o wpis do Ewidencji Producentów jako producent rolny, w sytuacji gdy spółka ta nie zajmuje się rolnictwem. Przy znacznej zbieżności adresów siedzib gospodarstw rolnych spółek oraz osób fizycznych nie można wskazać odrębności organizacyjnej, gdyż każdy z nich dysponuje swoim majątkiem, a niezbędne jest odrębne miejsce przechowywania składników majątków każdego z podmiotów. W ocenie Dyrektora ARiMR, powołanie do życia dwóch spółek wraz z deklaracją spornych działek ewidencyjnych naprzemiennie przez te podmioty miało na celu pobieranie zwiększonych dopłat do gruntów rolnych poprzez sztuczny podział gospodarstwa rolnego stwarzający pozory prowadzenia działalności rolniczej przez kilka podmiotów na gruntach, które w rzeczywistości mogłyby tworzyć jedno gospodarstwo rolne. Organ odwoławczy nie uwzględnił zarzutów odwołania uznając, że utworzenie skarżącej oraz Ośrodka w podobnym czasie miało jedyny cel - ominięcie regulacji przewidujących modulację w płatności ze względu na wielkość obszaru gospodarstwa. Rozdzielenie działek ewidencyjnych na większą liczbę osób lub spółek deklarujących je do płatności wpływa pozytywnie na zwiększenie uzyskanych płatności nie tylko obszarowych, ale także dotyczących zobowiązań wieloletnich. W ocenie organu odwoławczego, skarżąca nie jest decydentem, jeśli chodzi o zarządzanie działaniami jednego z podmiotów uczestniczących w symulacji, dążącej do maksymalizacji pobieranych płatności. Jej działania miały natomiast na celu obejście prawa. W ocenie organu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie występują wzajemne powiązania pomiędzy producentami, którzy w kontekście uzyskiwanych dochodów, ubiegania się o te same płatności, posiadania tego samego adresu oraz gruntów położonych sąsiadująco, wskazują że spółki, jak i wymienieni producenci w istocie stanowią jeden podmiot sztucznie rozdrobniony. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skarżąca reprezentowana przez radcę prawnego, zarzuciła: 1. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wydane rozstrzygnięcie, tj.: - art. 8 i art. 11 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2024 r. poz. 572) - dalej kpa - poprzez nieprzyczynienie się przez organ do starannego i zgodnego z przepisami prawa prowadzenia postępowania mającego zagwarantować równość wobec prawa oraz podważenie zasady dotyczącej pogłębiania zaufania obywatela do organów państwa, w szczególności poprzez przeprowadzenie wybiórczej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i podnoszonych przez stronę w toku postępowania wyjaśniającego okoliczności (w tym ich błędnej interpretacji), a w szczególności pominięcie wskazywanych przez stronę dowodów i twierdzeń, które w sposób jednoznaczny stoją w sprzeczności z przyjętym przez organ stanowiskiem, iż doszło do stworzenia sztucznych warunków, nakierowanych na uzyskanie nienależnych płatności; - art. 80 kpa - poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego oraz regułami wolnego rynku i przyjęcie, że doszło do sztucznego podziału gospodarstw wymienionych w zaskarżonej decyzji, w wyniku czego wyłącznym celem Prezesa Zarządu Spółki miało być uzyskanie nienależnych korzyści majątkowych, a nie realizacja celów WE oraz zignorowanie i pominięcie podnoszonych przez stronę twierdzeń dotyczących prowadzenia przez Spółkę działalności niezależnej od działalności Ośrodka i gospodarstw indywidualnych wskazanych w zaskarżonej decyzji, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności obszerna dokumentacja przedłożona na etapie postępowania wyjaśniającego, świadczyły o fakcie, że obie Spółki, jak i członkowie rodziny H.ch, prowadzą od wielu lat niezależne od pozostały osób i podmiotów gospodarstwa rolne; - art. 107 § 3 kpa - poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu, w sposób dostateczny, przyczyn podjętego rozstrzygnięcia, brak całościowej oceny dowodów, wybiórcze wskazanie jakim dowodom organ dal wiarę, a jakim odmówił wiary, brak wniosków wynikających z indywidualnie przeprowadzonych dowodów, uniemożliwiając Strome ocenę prawidłowości oceny dowodu oraz subsumpcji stanu faktycznego i wybiórczą ocenę materiału dowodowego przez odniesienie się jedynie do dowodów zgodnych z przyjętym przez organ kierunkiem, z pominięciem dowodów i wniosków z nich wynikających, wskazujących odmienne okoliczności; - art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 5 lutego 2015 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. z 2022 r. poz. 1775) - poprzez przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w sposób nakierowany na osiągnięcie z góry zamierzonego rezultatu, tj. wydania decyzji na niekorzyść strony, prowadząc postępowanie z naruszeniem zasady praworządności i obowiązku wyczerpującego rozpatrzenia całości materiału dowodowego poprzez pomijanie bądź odmawianie wiarygodności zgłaszanym przez stronę dowodom i podnoszonym faktom, czy też w skutek niewłaściwej oceny dowodów, na mocy której w sposób nieuprawniony uznano, że P.1., H. odpowiada za prowadzenia spraw Skarżącej Spółki, 2. przepisów prawa materialnego, tj.: - art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady WE nr 2988/95 w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnoty Europejskiej (Dz.U.UE.L.1995.312.1) - na skutek błędnego przyjęcia, że dopuszczono się popełnienia zachowania skierowanego na pozyskanie korzyści w sposób sprzeczny z odpowiednimi celami prawa wspólnotowego poprzez sztuczne stworzenie warunków w celu uzyskania płatności - podczas, gdy zarówno skarżąca, jak i pozostałe osoby oraz podmioty wymienione w zaskarżonej decyzji, nie stworzyły sztucznych warunków w celu uzyskania płatności i realizowały, jako samodzielne i niezależne od siebie podmioty, cele określone w przepisach prawa wspólnotowego - co uprawnia Spółkę do otrzymania wszystkich wnioskowanych w ramach systemów wsparcia bezpośredniego płatności na rok 2022 r., - art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady WE nr 2988/95 w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnoty Europejskiej (Dz.U.UE.L1995.312.1) - na skutek błędnego przyjęcia, że dopuszczono się popełnienia zachowania skierowanego na pozyskanie korzyści w sposób sprzeczny z odpowiednimi celami prawa wspólnotowego poprzez sztuczne stworzenie warunków w celu uzyskania zwiększonych płatności - podczas, gdy skarżąca, ani pozostałe ze wskazywanych w zaskarżonej decyzji podmiotów, nie stworzyły sztucznych warunków w celu uzyskania zawyżonych płatności, - art. 60 rozporządzenia Komisji UE nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 485/2008 (DZ.U.UE.L2013.347.549) - poprzez niewłaściwe jego zastosowanie polegające na przyjęciu przez Organ, ze warunki wymagane do uzyskania płatności, zostały sztucznie stworzone, w sprzeczności z celami prawodawstwa oraz nałożenie przewidzianej w nim sankcji pomimo braku zaistnienie przesłanek, podczas gdy Skarżąca nie stworzyła sztucznych warunków wymaganych do uzyskania płatności i realizowała jako samodzielny podmiot cele określone w przepisach prawa - co uprawnia skarżącą do otrzymania przedmiotowych płatności za rok 2022; - art. 6 ustawy z dnia 5 lutego 2015 r. o płatnościach w ramach systemu wsparcia bezpośredniego w zw. z art. 60 rozporządzenia Komisji UE nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej (...) - poprzez ich zastosowanie, w przypadku braku podstaw do stwierdzenia, iż doszło do stworzenia przez skarżącą sztucznych warunków do uzyskania korzyści w postaci płatności bezpośrednich i przejściowego wsparcia krajowego na rok 2022; - art. 4 ust. 1 lit. a i b rozporządzenia WE Nr 1307/2013 ustanawiającego przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U.UE.L.2013.347.608) - poprzez uznanie, że skarżąca wraz z innymi podmiotami tworzy jedno zorganizowane gospodarstwo (rolne), podczas gdy w rzeczywistości każda z osób i podmiotów wymienionych w zaskarżonej decyzji jest niezależna od pozostałych i prowadzi odrębną działalność rolniczą, której z przyczyn formalno-prawnych, organizacyjnych i personalnych, nie da się połączyć i traktować jako jednego gospodarstwa; - art. 41 ust. 7 rozporządzenia WE Nr 1307/2013 ustanawiającego przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 - poprzez jego zastosowanie na skutek nieuprawnionego uznania, iż doszło do podziału gospodarstwa rolnego wyłącznie w celu skorzystania z dodatkowego wsparcia w ramach płatności bezpośrednich, gdy tymczasem skarżąca Spółka: - jest podmiotem odrębnym gospodarczo od innych podmiotów wymienionych w zaskarżonej decyzji, prowadzi działalność na własny rachunek, w sposób niezależny od innych podmiotów, a działalność stricte rolniczą rozpoczął jako pierwszy z podmiotów wskazanych w zaskarżonej decyzji. Mając na uwadze powyższe skarżąca wniosła : - na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - o uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz na podstawie art. 135 p.p.s.a. uchylenie decyzji wydanej przez organ I instancji i nakazanie ponownego przeprowadzenia postępowania w przedmiocie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2022 - na podstawie art. 200 p.p.s.a zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W obszernym uzasadnieniu skargi, skarżąca szczegółowo przedstawiła swoje stanowisko, że nie stworzyła sztucznych warunków i działała jako samodzielny podmiot mający na celu utrzymanie przedmiotowych płatności za rok 2022. W odpowiedzi na skargę, organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zajęte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. W piśmie procesowym z dnia 13 września 2024 r. skarżąca podtrzymała swoje stanowisko, zarzucając organowi naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa.