Interpretacja indywidualna z dnia 8 listopada 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.391.2024.2.MAZ

Brak w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego, w zakresie podatku od towarów i usług, jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek z 30 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący rozstrzygnięcia wątpliwości, że w opisanym stanie faktycznym Usługodawca (jako usługobiorca) będzie posiadał w Polsce stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a świadczone usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy będą opodatkowane w Polsce, wpłynął 30 sierpnia 2024 r. Uzupełnili go Państwo, w odpowiedzi na wezwanie, pismem z 21 października 2024 r. (wpływ 21 października 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, działającą pod firmą XXXX Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w … (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”), wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców KRS, prowadzonego przez Sąd Rejonowy w …, Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego pod nr KRS …, REGON …, NIP … . Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako: „VAT”) z siedzibą w Polsce, zarejestrowanym w Polsce do celów podatku VAT oraz VAT UE. Zarząd jest jednoosobowy. Głównym przedmiotem działalności jest:

68.20.Z – Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi

41 – Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków

43 – Roboty budowlane specjalistyczne

42 – Roboty związane z budową obiektów inżynierii lądowej i wodnej

55 – Zakwaterowanie

68 – Działalność związana z obsługą rynku nieruchomości

77 – Wynajem i dzierżawa

52 – Magazynowanie i działalność usługowa wspomagająca transport

96 – Pozostała indywidualna działalność usługowa

82 – Działalność związana z administracyjną obsługą biura i pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej

Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz podmiotu powiązanego …, zarejestrowanego do celów podatku VAT i VAT UE w Polsce (dalej jako: „Usługodawca”) pod numerem NIP … . Następnie Usługodawca sprzedaje towary klientom końcowym, dokonując eksportu nabytych towarów do USA.

Wnioskodawca podpisał z Usługodawcą umowę o świadczenie kompleksowe, polegające na świadczeniu usługi prowadzenia magazynu dla dostarczanych przez Usługodawcę towarów, które są następnie pakowane oraz przygotowywane do wysyłki. Miejscem świadczenia usług przez Wnioskodawcę jest jego magazyn. Wnioskodawca oraz Usługodawca ustalili, że wszelkie czynności związane z wykonywaną usługą, od chwili dostarczenia towarów do magazynu, będą realizowane przez pracowników bądź podwykonawców Wnioskodawcy.

W ramach niniejszej umowy, po dostarczeniu towarów do magazynu, Wnioskodawca będzie świadczył następujące usługi:

- przyjęcia towaru do magazynu przez Wnioskodawcę;

- przygotowanie towaru zgodnie z otrzymanym od Usługodawcy zleceniem, określającym w jasny sposób instrukcję przygotowania;

- przeprowadzenie inspekcji otrzymanych od Usługodawcy zamówień (dokonanie sprawdzenia czy materiał nie jest uszkodzony);

- po stwierdzeniu, iż materiał jest w stanie nienaruszonym, przygotowanie go zgodnie ze standardami spółki …, co oznacza, iż na każdy produkt ma zostać naklejona etykieta wskazująca na datę ważności, wydrukowana czcionką minimalnej wielkości …, na każdy produkt z terminem przydatności do spożycia;

- naklejenie etykiety „THIS IS A SET, DO NOT SEPARATE” na każdy towar sprzedawany w pakiecie;

- naklejenie ostrzeżeń o ryzyku uduszenia na każdy woreczek zawierający materiał z otwarciem powyżej 12 cm;

- naklejanie identyfikatora … to jest … na każdy indywidualny towar;

- dokładne zabezpieczenie każdej przesyłki, zawierające pudełko z zapakowanym w nim materiałem, folią bąbelkową oraz zapewnienie stosowania poduszek powietrznych w celu zabezpieczenia produktów podczas transportu i minimalizacji ryzyka ich uszkodzenia;

- złożenie towaru w magazynie do momentu wysyłki;

W przypadku produktów, których składniki nie są wskazane w języku angielskim, umieszczenie naklejek z tłumaczeniem składników na język angielski, w celu ułatwienia zrozumienia dla odbiorców spoza Polski. Usługodawca jest odpowiedzialny za dostarczenie poprawnego tłumaczenia składników, a zleceniobiorca za naklejenie odpowiednich etykiet na produkty. W celu zapewnienia poprawności tłumaczenia, Usługodawca ponosi pełną odpowiedzialność za jego poprawność i powinien potwierdzić jego poprawność przed przekazaniem zlecenia Wnioskodawcy.

- przekazanie materiału do wysyłki firmie kurierskiej.

W przypadku otrzymania towaru zniszczonego, po upływie daty ważności albo niezgodnego z zamówieniem, Wnioskodawca na zlecenie Usługobiorcy przygotuje towar do zwrotu do dystrybutora. Z tytułu wykonywania usług objętych Umową pomiędzy Wnioskodawcą a Usługodawcą, Usługodawca zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia. Wnioskodawca , w terminie do 7 dni od zakończenia Zlecenia, wystawia fakturę VAT za świadczoną kompleksową usługę z zastosowaniem (23%) stawki VAT.

Wnioskodawca nie traktuje takiego obciążenia jako usługi na rzecz podatnika nieposiadającego siedziby w Polsce. Całą kompleksową usługę Wnioskodawca traktuje jako świadczenie usługi na terytorium Polski, dla stałego miejsca Usługodawcy w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku z 21 października 2024 r. Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na pytania Organu:

1. Pytanie: Czy Usługodawca posiada na terytorium Polski zakład, placówkę lub biuro?

Odpowiedź: Nie.

2. Pytanie: Czy Usługodawca posiada osobę decyzyjną na terytorium Polski?

 Odpowiedź: Nie.

3. Pytanie: Czy Usługodawca posiada na terytorium Polski zatrudnionych pracowników lub pracowników kontraktowych, wykonujących czynności na jego rzecz?

 Odpowiedź: Nie.

4. Pytanie: Czy usługa prowadzenia magazynu dla dostarczanych przez Usługodawcę towarów polega na wydzieleniu części magazynu do wyłącznej dyspozycji Usługodawcy?

 Odpowiedź: Nie.

5. Pytanie: Czy Usługodawca sprawuje bezpośredni nadzór lub kontrolę nad usługą prowadzenia przez Państwa magazynu dla dostarczanych przez Usługodawcę towarów?

 Odpowiedź: Nie.

6. Pytanie: Czy Usługodawca samodzielnie dokonuje eksportu, magazynowanych przez Spółkę, towarów do USA, wykorzystując własnych pracowników zatrudnionych poza terytorium kraju, czy korzysta ze świadczonych w tym zakresie usług przez inne podmioty, świadczące usługi na terytorium kraju?

 Odpowiedź: nie.

7. Pytanie: Czy Usługodawca produkuje na terytorium Polski towary, które są eksportowane do USA?

 Odpowiedź: nie.

8. Pytanie: Czy działalność realizowana przez Usługodawcę na terytorium Polski stanowi działalność pomocniczą lub podstawową w stosunku do działalności realizowanej w Wielkiej Brytanii lub na terytorium innego kraju?

Proszę o wyjaśnienie charakteru działalności Usługodawcy w Polsce w stosunku do całokształtu działalności prowadzonej przez Usługodawcę?

 Odpowiedź: Jest to działalność pomocnicza, Usługodawca nic nie sprzedaje w Polsce.

9. Czy Usługodawca nabywa na terytorium Polski inne usługi np. administracyjne, biurowe, księgowe itp.?

 Odpowiedź: Usługodawca nabywa na terytorium Polski usługi księgowe.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy prawidłowe jest stanowisko, że w opisanym modelu działania Spółka [powinno być „Usługodawca” – przypis Organu] będzie posiadała w Polsce stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2, a tym samym świadczone usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy będą opodatkowane w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca uważa, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność jest prowadzona w tym miejscu, co ma miejsce w niniejszym stanie faktycznym, gdzie Wnioskodawca świadcząc usługę magazynowania, następnie przygotowania towarów do wysyłki oraz kończąc proces wysłania, dokonuje na rzecz Usługodawcy czynności stałe, podlegające opodatkowaniu.

Zaangażowanie usługobiorcy realizowane poprzez infrastrukturę techniczną oraz osobową Wnioskodawcy pozostają w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu, co stanowi o tym, iż Wnioskodawca uważa, że dokonywane czynności opodatkowane są świadczone do stałego miejsca prowadzonej działalności na terenie Polski. Zdaniem Wnioskodawcy, Usługodawca posiada w Polsce personel oraz strukturę, w tym infrastrukturę techniczną cechującą się odpowiednią stałością, co świadczy o tym, że posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności. Natomiast bez znaczenia pozostaje natomiast fakt, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też jest to „własna” infrastruktura.

Usługodawca jest uprawniony do swobodnego korzystania z zasobów technicznych Wnioskodawcy. Całość wyposażenia, maszyny i narzędzia wykorzystywane do świadczenia usług związanych z wykonywaniem zawartej umowy stanowią własność Wnioskodawcy, a Usługodawca ma wpływ na świadczenie wykonywanych usług powierzonych do wykonania Wnioskodawcy, przez co na bieżąco kontroluje proces tak, aby usługa została prawidłowo wykonana.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Powyższa regulacja oparta jest o tzw. zasadę terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy o VAT) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy o VAT.

Zgodnie z ogólną zasadą, wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy o VAT wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28gust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Powyższe przepisy dotyczące miejsca opodatkowania świadczenia usług są bezpośrednim następstwem implementacji przepisów Dyrektywy. Zgodnie z art. 43 Dyrektywy, do celu stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług:

1. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług;

2. osobę prawną niebędącą podatnikiem, która jest zidentyfikowana do celów VAT, uznaje się za podatnika.

Natomiast w myśl art. 44 Dyrektywy, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu, definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu.

Z części wstępnej (preambuły), punkt (4), wynika, że podstawowym celem Rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 Dyrektywy;

2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy;

3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 Dyrektywy;

4. art. 192a Dyrektywy.

Należy również zaznaczyć, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 Rozporządzenia).

Kryteria powyższe, pochodzące z Rozporządzenia, określające pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, znajdują poparcie i swoje rozwinięcie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „Trybunał”).

Odwołując się do orzeczeń Trybunału, dokonując wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje:

1. odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej, oraz

2. istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy,

3. jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Dodatkowo, zgodnie z najnowszym orzecznictwem Trybunału, należy wskazać również na:

1. istotność tego, gdzie następuje konsumpcja usług, czyli w którym kraju znajduje się ich beneficjent,

2. to, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług.

([C-168/84] (Berkholz), C-231/94 (Faaborg - Gelting Linien A/S), C-190/95 (ARO Lease BV), C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA), C-605/12 (Welmory Sp. z o.o.), jak również C-931/19 (Titanium Ltd), C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL).

Przykładowo w wyroku w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV) Trybunał stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to, zdaniem Trybunału, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość (i) sporządzania umów bądź (ii) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym (por. pkt 19 wyroku).

Analogiczne stanowisko Trybunał zajął w wyroku w sprawie C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA), w którym stwierdził, że: „Jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie”.

Biorąc powyższe pod uwagę, oraz zawartą umowę o świadczenie usług, przez którą realizowane są świadczone usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy oraz to, że Usługodawca posiada kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby jego własność, potwierdza to, że mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności, które charakteryzuje się wystarczającą stałością, czyli odpowiednią trwałością prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju i odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić podatnikowi dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Podsumowując

W ocenie Wnioskodawcy, Usługodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym świadczone usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy powinny być opodatkowane w Polsce, zgodnie z zasadą art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, właściwą stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 361; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (...).

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Jednocześnie pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Zarówno dostawa towarów, jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którym:

Sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 28a ustawy:

Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1) ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2) podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 28b ust. 1 ustawy:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca świadczy usługi

W świetle art. 28b ust. 2 ustawy:

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z zacytowanych przepisów ustawy wynika, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Przepisy art. 28b ustawy stanowią wyraz implementacji regulacji zawartej w art. 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE.L 2006 Nr 347, str. 1; dalej jako: „Dyrektywa”), w myśl którego:

Miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”. Definicja tego pojęcia została natomiast zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona; Dz.Urz. UE.L 2011 Nr 77, str. 1; dalej jako: „rozporządzenie 282/2011”).

W punkcie (14) preambuły do rozporządzenia 282/2011 wskazano, że:

Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Natomiast stosownie do art. 11 rozporządzenia 282/2011:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy pamiętać, że w systemie prawa Unii Europejskiej rozporządzenia obowiązują bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich, co oznacza, że nie wymagają implementacji do porządku prawnego poszczególnych krajów.

Dokonując wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” – i posiłkując się przy tym orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „TSUE”) – należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Zatem w tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o., C- 931/19 Titanium Ltd, C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL, C-232/22 Cabot Plastics Belgium SA.

Z uwagi na elementy definicji zawartej w art. 11 rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo TSUE oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których łączne zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej”. Użyte w definicji określenie „stały” należy rozumieć jako trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi się charakteryzować określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Zatem dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Państwa pytanie dotyczy rozstrzygnięcia wątpliwości, że w opisanym modelu Usługodawca (jako usługobiorca) będzie posiadał w Polsce stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy, a tym samym świadczone usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy będą opodatkowane w Polsce.

Mając na uwadze wskazane w rozporządzeniu 282/2011 kryteria stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Niezbędne jest – dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – aby w tym miejscu nie tylko wykorzystywano towary i usługi, lecz także wykonywane były czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym nie jest konieczne, dla uznania, że działalność podmiotu prowadzona jest ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również, aby stworzona struktura organizacyjna działalności podmiotu stwarzała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczanych na własne potrzeby.

Przy czym do uznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego. Podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – kontrola nad wykorzystywanym zapleczem personalnym i technicznym innego podmiotu, porównywalna do sytuacji, gdy posiada on własne zaplecze.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot lub też jego „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym kraju.

Kwestia „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej została poruszona w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 października 2019 r., sygn. akt I FSK 980/17, w którym NSA wskazał: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Odnosząc się do okoliczności rozpoznawanej sprawy – biorąc przy tym pod uwagę przepisy prawa oraz wskazane orzecznictwo – należy stwierdzić, że Usługodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Usługodawca nie zorganizował bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych, umożliwiających samodzielne i niezależne prowadzenie działalności gospodarczej, odznaczającej się przy tym stałym charakterem. Z wniosku wynika, że Usługodawca podpisał z Wnioskodawcą umowę o świadczenie kompleksowe usługi prowadzenia magazynudostarczanych przez Usługodawcę towarów, które są następnie pakowane oraz przygotowywane do wysyłki. Miejscem świadczenia usług przez Wnioskodawcę jest jego magazyn. Wnioskodawca oraz Usługodawca ustalili, że wszelkie czynności związane z wykonywaną usługą, od chwili dostarczenia towarów do magazynu, będą realizowane przez pracowników bądź podwykonawców Wnioskodawcy. W przedstawionych okolicznościach sprawy Usługodawca, którym jest X, będzie w istocie usługobiorcą, który nabywa od Wnioskodawcy świadczone przez niego usługi magazynowe.

W ramach umowy, po dostarczeniu towarów do magazynu, Wnioskodawca będzie świadczył następujące usługi: przyjęcia towaru do magazynu przez Wnioskodawcę; przygotowanie towaru zgodnie z otrzymanym od Usługodawcy zleceniem, określającym w jasny sposób instrukcję przygotowania; przeprowadzenie inspekcji otrzymanych od Usługodawcy zamówień (dokonanie sprawdzenia czy materiał nie jest uszkodzony); po stwierdzeniu, iż materiał jest w stanie nienaruszonym, przygotowanie go zgodnie ze standardami spółki ...; naklejenie etykiety „THIS IS A SET, DO NOT SEPARATE” na każdy towar sprzedawany w pakiecie; naklejenie ostrzeżeń o ryzyku uduszenia na każdy woreczek zawierający materiał z otwarciem powyżej 12 cm; naklejanie identyfikatora ... na każdy indywidualny towar; dokładne zabezpieczenie każdej przesyłki, zawierające pudełko z zapakowanym w nim materiałem, folią bąbelkową oraz zapewnienie stosowania poduszek powietrznych w celu zabezpieczenia produktów podczas transportu i minimalizacji ryzyka ich uszkodzenia; złożenie towaru w magazynie do momentu wysyłki; umieszczenie naklejek z tłumaczeniem składników na język angielski; przekazanie materiału do wysyłki firmie kurierskiej. W przypadku otrzymania towaru zniszczonego, po upływie daty ważności albo niezgodnego z zamówieniem, Wnioskodawca na zlecenie Usługobiorcy przygotuje towar do zwrotu do dystrybutora.

Ponadto w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca podał informacje, z których wynika, że:

- Usługodawca nie posiada na terytorium Polski zakładu, placówki lub biura;

- Usługodawca nie posiada osoby decyzyjnej na terytorium Polski;

- Usługodawca nie posiada na terytorium Polski zatrudnionych pracowników lub pracowników kontraktowych, wykonujących czynności na jego rzecz;

- usługa prowadzenia magazynu dla dostarczanych przez Usługodawcę towarów nie polega na wydzieleniu części magazynu do wyłącznej dyspozycji Usługodawcy;

- Usługodawca nie sprawuje bezpośredniego nadzoru lub kontroli nad usługą prowadzenia przez Spółkę magazynu dla dostarczanych przez Usługodawcę towarów;

- Usługodawca nie dokonuje samodzielnie eksportu, magazynowanych przez Spółkę, towarów do USA, wykorzystując własnych pracowników zatrudnionych poza terytorium kraju;

- Usługodawca nie produkuje na terytorium Polski towarów, które są eksportowane do USA;

- działalność realizowana przez Usługodawcę na terytorium Polski jest działalnością pomocniczą, Usługodawca nic nie sprzedaje w Polsce;

- Usługodawca nabywa na terytorium Polski usługi księgowe.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że Usługodawca jest uprawniony do swobodnego korzystania z zasobów technicznych Wnioskodawcy przy nabywanych usługach magazynowych. Żadne okoliczności sprawy nie wskazują, że Usługodawca ma wpływ na świadczenie usług powierzonych do wykonania Wnioskodawcy, przez co na bieżąco miałby kontrolować przebieg tego procesu świadczenia, aby usługa została prawidłowo wykonana. Z opisu zdarzenia nie wynika również, że Usługodawca posiada kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym Wnioskodawcy – przy wykorzystaniu którego jest świadczona usługa – w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby jego własność.

Powyższe oznacza, że – mając na uwadze definicję zawartą w art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – Usługodawca będący usługobiorcą świadczonych przez Wnioskodawcę usług magazynowych, nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Opis stanu faktycznego wskazuje jednoznacznie, że w odniesieniu do Usługodawcy nie dochodzi do łącznego spełnienia wskazanych warunków, aby można było mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez Usługodawcę na terytorium Polski. Przede wszystkim Usługodawca nie posiada na terytorium Polski zaplecza personalnego i technicznego, co oznacza, że nie posiada struktury umożliwiającej odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb. Ponadto wykonywana na terytorium Polski działalność Usługodawcy jest pomocnicza w stosunku do działalności realizowanej w Wielkiej Brytanii.

W konsekwencji – odnosząc się do przedstawionego opisu stanu faktycznego – należy stwierdzić, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Usługodawcy – będącego usługobiorcą – na terytorium Polski, ponieważ Usługodawca takiego miejsca nie posiada w Polsce. W tych okolicznościach nie znajdzie zastosowania art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, a miejscem opodatkowania świadczonych usług nie będzie Polska. Zatem miejscem świadczenia przez Wnioskodawcę usług dla Usługodawcy (będącego usługobiorcą) jest – zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy – miejsce, w którym Usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Wielka Brytania. Oznacza to, że świadczone usługi dla Usługodawcy – z uwagi na terytorialny charakter przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT – nie będą opodatkowane w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383, ze zm.; dalej jako: „Ordynacja podatkowa”). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.