Interpretacja indywidualna z dnia 31 października 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.471.2024.1.BJ

W zakresie ustalenia: 1. Czy kwota 2 000 000 euro (wraz z podatkiem od towarów i usług), o której mowa w art. 4a pkt 10 ustawy CIT obejmuje wyłącznie tę kwotę podatku od towarów i usług, która stanowi podatek należny od przychodów ze sprzedaży Wnioskodawcy tj. sprzedaży towarów i usług i nie obejmuje wartości podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów i usług, dla których Wnioskodawca jest podatnikiem od towarów i usług (w szczególności wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz nabycie usług) na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT, 2. Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca w poprzednim roku podatkowym nie przekroczył równowartości 2 000 000 euro przychodów ze sprzedaży, przeliczonych na złote zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy CIT, wraz z kwotą podatku należnego od towarów i usług, bez podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów lub usług, dla których występuje jako podatnik od towarów i usług na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT, ma prawo zastosować w kolejnym roku podatkowym stawkę 9%, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, w przypadku spełnienia warunku wskazanego w tym przepisie tj. Wnioskodawca nie przekroczy przychodów osiągniętych w roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 września 2024 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

1.Czy kwota 2 000 000 euro (wraz z podatkiem od towarów i usług), o której mowa w art. 4a pkt 10 ustawy CIT obejmuje wyłącznie tę kwotę podatku od towarów i usług, która stanowi podatek należny od przychodów ze sprzedaży Wnioskodawcy tj. sprzedaży towarów i usług i nie obejmuje wartości podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów i usług, dla których Wnioskodawca jest podatnikiem od towarów i usług (w szczególności wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz nabycie usług) na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT,

2.Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca w poprzednim roku podatkowym nie przekroczył równowartości 2 000 000 euro przychodów ze sprzedaży, przeliczonych na złote zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy CIT, wraz z kwotą podatku należnego od towarów i usług, bez podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów lub usług, dla których występuje jako podatnik od towarów i usług na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT, ma prawo zastosować w kolejnym roku podatkowym stawkę 9%, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, w przypadku spełnienia warunku wskazanego w tym przepisie tj. Wnioskodawca nie przekroczy przychodów osiągniętych w roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca osiągnął wartość przychodu ze sprzedaży w podatku dochodowym od osób prawnych w wysokości, która w poprzednim roku podatkowym nie przekroczyła wraz z kwotą podatku od towarów i usług kwoty wskazanej w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z 15 lutego 1992 r. („ustawa CIT”), tj. równowartości 2 000 000 euro, przeliczonych wg kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego w zaokrągleniu do 1000 zł.

Wnioskodawca uzyskuje lub może uzyskiwać przychody ze sprzedaży krajowej towarów i usług oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i eksportu towarów, dla których stawka VAT wynosi 0%. Dla potrzeb VAT Wnioskodawca wykazuje lub może wykazywać również transakcje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub inne transakcje w których Wnioskodawca jest podatnikiem jako nabywca towarów i/lub usług, na podstawie art. 17 ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r.

Co istotne, kwota tego podatku należnego może stanowić jednocześnie kwotę podatku naliczonego, o ile spełnione są warunki dla wykazania tego podatku jako podatek naliczony, tj. podatnikom przysługuje analogiczne uprawnienie jak innym podatnikom nabywającym towary i usługi, w stosunku do nabyć towarów i usług, które zostały opodatkowane podatkiem od towarów i usług przez dokonującego dostawy towarów i usług. Jest to realizacja zasady neutralności podatku od towarów i usług.

W związku z transakcjami, dla których Wnioskodawca jest podatkiem podatku od towarów i usług jako nabywca, Wnioskodawca wykazuje w jednolitych plikach kontrolnych (JPK) podatek należny.

W związku z powyższym opisem stanu faktycznego powstaje wątpliwość co do zakresu stosowania art. 4a pkt 10 ustawy CIT, w odniesieniu do kwoty podatku od towarów i usług, która powinna zostać uwzględniona w wartości 2 000 000 euro.

Pytania

1.Czy kwota 2 000 000 euro (wraz z podatkiem od towarów i usług), o której mowa w art. 4a pkt 10 ustawy CIT obejmuje wyłącznie tę kwotę podatku od towarów i usług, która stanowi podatek należny od przychodów ze sprzedaży Wnioskodawcy, tj. sprzedaży towarów i usług i nie obejmuje wartości podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów i usług, dla których Wnioskodawca jest podatnikiem od towarów i usług (w szczególności wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz nabycie usług) na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT?

2.Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca w poprzednim roku podatkowym nie przekroczył równowartości 2 000 000 euro przychodów ze sprzedaży, przeliczonych na złote zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy CIT, wraz z kwotą podatku należnego od towarów i usług, bez podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów lub usług, dla których występuje jako podatnik od towarów i usług na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT, ma prawo zastosować w kolejnym roku podatkowym stawkę 9%, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, w przypadku spełnienia warunku wskazanego w tym przepisie, tj. Wnioskodawca nie przekroczy przychodów osiągniętych w roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 2 000 000 euro (wraz z podatkiem od towarów i usług), o której mowa w art. 4a pkt 10 ustawy CIT obejmuje wyłącznie tę kwotę podatku od towarów i usług, która stanowi podatek należny od przychodów Wnioskodawcy, tj. sprzedaży towarów i usług i nie obejmuje wartości podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów i usług, dla których Wnioskodawca jest podatnikiem od towarów i usług (w szczególności wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów oraz nabycie usług).

Ad. 2

W przypadku, gdy Wnioskodawca w poprzednim roku podatkowym nie przekroczył równowartości 2 000 000 euro przychodów ze sprzedaży, przeliczonych na złote zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy CIT, wraz z kwotą podatku należnego od towarów i usług, bez podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów lub usług, dla których występuje jako podatnik od towarów i usług na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT, ma prawo zastosować w kolejnym roku podatkowym stawkę 9%, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, w przypadku spełnienia warunku wskazanego w tym przepisie, tj. Wnioskodawca nie przekroczy przychodów osiągniętych w roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od osób prawnych (dalej również: „podatek CIT”) wynosi:

1)19% podstawy opodatkowania;

2)9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych

 - w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Ponadto, zgodnie z art. 19 ust. 1d ustawy o CIT, podatnicy stosują stawkę 9%, jeżeli posiadają status małego podatnika.

Małym podatnikiem, na podstawie art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro.

Przepis ten wyraźnie wskazuje na ścisły związek kwoty podatku od towarów i usług z przychodem ze sprzedaży.

W konsekwencji należy ustalić zakres pojęcia przychód ze sprzedaży. Należy podkreślić, że ustawa CIT nie zawiera takiej definicji sensu stricte.

Ustawa CIT, określa jedynie pojęcie przychodu związanego z działalnością gospodarczą oraz przychody uzyskane z zysków kapitałowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Żadna z tych ogólnych regulacji nie posługuje się pojęciem przychodu ze sprzedaży. Przepisy dotyczące powstanie obowiązku podatkowego bardziej precyzują zdarzenia, z którymi związane jest rozpoznanie przychodu (tj. powstanie obowiązku podatkowego), jednak również tam nie pojawia się pojęcie sprzedaży.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień

1) wystawienia faktury albo

2) uregulowania należności.

Jest to oczywiste ze względu na konstrukcję podatku CIT, który traktuje sprzedaż, jako element szerszego pojęcia jakim jest odpłatne zbycie rzeczy lub prawa majątkowego. Natomiast już w odniesieniu do usług, ustawa posługuje się pojęciem „przychód z odpłatnego świadczenia usług”.

Jako przykład należy wskazać art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Dla porównania, art. 4a pkt 25) lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług definiuje małego podatnika - jako podatnika podatku od towarów i usług u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, jednakże art. 4a pkt 22) (winno być: art. 2 pkt 22) definiuje pojęcie sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Definicje małego podatnika zawarte w ustawie CIT i ustawie VAT są zbliżone, jednakże posługują się odmiennymi pojęciami, które stanowią podstawę dla ustalenia kluczowego kryterium uznania podatnika za małego podatnika.

Jest to „wartość przychodu ze sprzedaży” w ustawie CIT oraz „wartość sprzedaży” w ustawie VAT. Z powyższego porównania definicji małego podatnika, mimo dużej niespójności definicji małego podatnika z podstawowymi definicjami zawartymi w ustawie CIT można wyprowadzić jednoznaczny wniosek, że definicje te z całą pewnością nie obejmują transakcji zakupowych (czy to zakupu towarów w ramach transakcji WNT, czy importu towarów, czy też zakupu usług).

W konsekwencji, pojęcie „wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług” może obejmować wyłącznie tę wartość podatku należnego do towarów i usług, który przypada wyłącznie na wartości ujęte w wyliczeniu kwoty 2 000 000 euro i nie obejmuje tych wartości podatku należnego od towarów i usług, które naliczane są od transakcji o charakterze zakupowym, dla których nabywca, będący zarejestrowanym podatnikiem polskiego podatku od towarów i usług, występuje również jako podatnik dla konkretnej transakcji zakupowej (WNT, import towarów, czy zakup usług od podatnika zagranicznego). Warto zwrócić uwagę, że ustawa VAT przewiduje szczególną konstrukcję prawno-podatkową dla opodatkowania zakupu towaru, dla którego miejsce dostawy znajduje się w Polsce i dokonywane jest przez podatnika niezarejestrowanego.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a) dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów:

 - innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,

 - innej niż transfer bonów jednego przeznaczenia - podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4.

Dotyczy to przypadków zbycia towarów przez podmioty nieposiadające siedziby, miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce i niezarejestrowanych dla celów podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny na rzecz polskiego podatnika VAT czynnego.

Chodzi tu o dostawy towarów będące własnością podmiotów zagranicznych znajdujących się w Polsce, w tym tzw. dostawy towarów z montażem.

Warto zwrócić uwagę, na to, że dla takiej samej transakcji, podatnikiem VAT może być dostawca towaru (jeżeli jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT czynny) lub nabywca towaru (jeżeli dostawca nie jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT czynny). Wynika to z konstrukcji podatku od towarów i usług, która w pewnych okolicznościach dokonuje uproszczenia systemu poboru tego podatku, czyniąc podatnikiem dla konkretnej transakcji nabywcę, co zapewnia bezpieczeństwo realizacji obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Wskazane wyżej okoliczności wskazują jednak, że podatek należy od towarów i usług jest odrębną kategorią podatku należnego, którego obowiązek zapłaty technicznie obciąża nabywcę, ale ekonomicznie obciąża dostawę dokonaną przez inny podmiot.

Podsumowując, podatek należy od towarów i usług od transakcji o charakterze zakupowym, nie powinien być wliczany do kwoty 2 000 000 euro, o której mowa w art. 4a pkt 10 ustawy CIT, gdyż nie ma jakiegokolwiek związku z przychodem Wnioskodawcy ze sprzedaży. Potwierdza to również wykładnia systemowa prawa podatkowego, zgodnie z którą definicje zawarte w ustawie CIT i ustawie VAT powinny być spójne, a wątpliwości związane z brakiem spójności pojęcia „przychodu ze sprzedaży” z pojęciami którymi posługuje się ustawa CIT (w tym tzw. przychód związany z działalnością gospodarczą, czy tzw. odpłatne zbycie rzeczy lub prawa majątkowego) nie mogą być podstawą do rozszerzającej wykładni pojęcia „podatku należnego” o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy CIT.

Definicja sprzedaży zawarta w art. 4a pkt 22) (winno być: art. 2 pkt 22) ustawy VAT pozwala jednoznacznie wykluczyć z zakresu sprzedaży transakcje o charakterze zakupowym, które generują podatek należny od towarów i usług po stronie nabywcy towarów lub usług i ta definicja powinna również wyznaczać granice dla określenia zakresu pojęcia „przychodu ze sprzedaży” w podatku CIT.

W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT,

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 19 ust. 1a ustawy o CIT,

Na podstawie art. 19 ust. 1b ustawy o CIT,

W myśl art. 19 ust. 1c ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 19 ust. 1d ustawy o CIT,

W myśl art. 19 ust. 1e ustawy o CIT,

Powyższe przepisy odwołują się niejednokrotnie do pojęcia „małego podatnika”. Definicja „małego podatnika” została zawarta w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, zgodnie z którą,

Państwa wątpliwości w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 dotyczą ustalenia, czy kwota 2 000 000 euro (wraz z podatkiem od towarów i usług), o której mowa w art. 4a pkt 10 ustawy CIT obejmuje wyłącznie tę kwotę podatku od towarów i usług, która stanowi podatek należny od przychodów ze sprzedaży Wnioskodawcy, tj. sprzedaży towarów i usług i nie obejmuje wartości podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów i usług, dla których Wnioskodawca jest podatnikiem od towarów i usług (w szczególności wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz nabycie usług) na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT.

Zauważyć należy, że wskazane w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, sformułowanie „wartość przychodu ze sprzedaży” nie zostało zdefiniowane dla potrzeb ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie zawiera ona również definicji legalnej terminu „sprzedaż”, choć ustawodawca wielokrotnie posługuje się nim w ustawie. Termin „sprzedaż” jest używany w języku prawnym i prawniczym, na oznaczenie konkretnej instytucji prawa cywilnego, a także znajduje zastosowanie w szeroko rozumianym obrocie gospodarczym i prywatnym. W znaczeniu potocznym, termin „sprzedaż” dotyczy powszechnie rozumianych świadczeń odpłatnych (wyrażonych w pieniądzu), dokonanych w wyniku porozumienia zawartego między stronami transakcji. Brak definicji ustawowej oraz większe niż w innych działach prawa, znaczenie wykładni językowej, traktowanej jako pierwszoplanowa metoda odkodowania znaczenia normy podatkowej (zob. wyrok NSA z 29 stycznia 2016 r. sygn. akt I FSK 1499/14), wymagają posłużenia się znaczeniem słownikowym, zgodnie z którym „sprzedaż” to „odstępowanie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określoną sumę” (zob. https://sjp.pwn.pl/szukaj/sprzeda%C5%B C%20.html). Wskazane znaczenie językowe jest bliskie definicji „umowy sprzedaży”, zawartej w art. 535 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610), zgodnie z którym:

Cechami charakteryzującymi transakcję sprzedaży jest występowanie przynajmniej dwóch stron, swoboda zawierania umów, ustalona cena, dokonywanie jej na wolnym rynku, składanie ofert, możliwość wyboru stron umowy.

Ponadto, pojęcia „wartość przychodu ze sprzedaży” nie należy utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego. W związku z tym należy dokonać literalnej wykładni tego pojęcia. Przy obliczaniu powyższego limitu należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Taka interpretacja „przychodu ze sprzedaży” koreluje z tożsamą regulacją zawartą w art. 2 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), w myśl której, przez małego podatnika rozumie się podatnika od towarów i usług, u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro. Z kolei, sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług).

Odwoływanie się do definicji „sprzedaży” zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług, dla potrzeb ustalenia „wartości przychodów ze sprzedaży” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawsze jest uzasadnione. Wskazać bowiem należy na możliwe istotne rozbieżności, które mogą powstać pomiędzy wartością sprzedaży ustaloną na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług, a przychodem ze sprzedaży według ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Istnieją bowiem sytuacje, w których określona sprzedaż nie podlega podatkowi VAT (np. sprzedaż usług poza terytorium kraju), a podlega podatkowi dochodowemu od osób prawnych i odwrotnie sprzedaż, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Należy jednak zwrócić uwagę – posługując się pomocniczo definicją stworzoną dla celów podatku od towarów i usług – że sprzedażą jest m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Wobec wskazanych powyżej wyjaśnień, skoro przychód ze sprzedaży należy rozumieć zgodnie z wykładnią literalną, to oznacza to, że do limitu decydującego o uznaniu podatnika za „małego” w rozumieniu ustawy CIT, należy sumować wartość wszystkich przychodów stanowiących przychody ze sprzedaży (a więc wynikające z czynności sprzedaży).

Przepisy ustawy o CIT, nie zawierają definicji pojęcia przychodów i dla wyjaśnienia znaczenia tego pojęcia posługują się otwartym katalogiem kategorii stanowiących przychód dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

Zwrócić należy uwagę, że ustalając status „małego podatnika” należy wziąć pod uwagę przychody ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług), a nie wszystkie przychody osiągnięte w poprzednim roku podatkowym przez spółkę. Przy czym do przychodów ze sprzedaży nie wlicza się wartości podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów i usług, dla których Wnioskodawca jest podatnikiem od towarów i usług (wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz nabycie usług) na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT. Tym samym, należy uwzględnić podatek VAT należny, związany wyłącznie ze sprzedażą dokonaną przez Wnioskodawcę w poprzednim roku podatkowym.

Zatem, należy zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że kwota 2 000 000 euro (wraz z podatkiem od towarów i usług), o której mowa w art. 4a pkt 10 ustawy CIT obejmuje wyłącznie tę kwotę podatku od towarów i usług, która stanowi podatek należny od przychodów Wnioskodawcy, tj. sprzedaży towarów i usług i nie obejmuje wartości podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów i usług, dla których Wnioskodawca jest podatnikiem od towarów i usług (w szczególności wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów oraz nabycie usług).

W związku z powyższym Państwa stanowisko dot. pytania Nr 1 jest prawidłowe.

W konsekwencji prawidłowym jest również Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2, wskazujące, że w przypadku, gdy Wnioskodawca w poprzednim roku podatkowym nie przekroczył równowartości 2 000 000 euro przychodów ze sprzedaży, przeliczonych na złote zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy CIT, wraz z kwotą podatku należnego od towarów i usług, bez podatku należnego od dokonywanych nabyć towarów lub usług, dla których występuje jako podatnik od towarów i usług na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy VAT, ma prawo zastosować w kolejnym roku podatkowym stawkę 9%, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, w przypadku spełnienia warunku wskazanego w tym przepisie, tj. Wnioskodawca nie przekroczy przychodów osiągniętych w roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Mając na uwadze powyższe zgodzić należy się z Państwa stanowiskiem w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).