Jak reforma planistyczna wpłynęła na planowanie instalacji OZE przez gminę

Duża nowelizacja ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zmieniła zasady lokalizacji instalacji odnawialnych źródeł energii. Ma to przyspieszyć tego typu inwestycje oraz transformację energetyczną. Analiza przepisów wskazuje, że nie będzie łatwo zrealizować tego celu

Ustawa z 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1688; dalej: nowelizacja) od 24 września 2023 r. wprowadziła istotne zmiany w ustawie z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1130; dalej: u.p.z.p.), w tym w zasadach lokalizacji odnawialnych źródeł energii (dalej: OZE).

Strategia i plan ogólny

Nowelizacja zmieniła podejście w zakresie lokalizacji instalacji OZE.

► W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (dalej: studium) ustalało się rozmieszczenie obszarów, na których będą realizowane urządzenia wytwarzające energię z OZE o mocy zainstalowanej większej niż 500 kW, z wyłączeniem:

1) wolnostojących urządzeń fotowoltaicznych, o mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 1000 kW zlokalizowanych na gruntach rolnych stanowiących użytki rolne klas V, VI, VIz i nieużytki – w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1151; ost.zm. Dz.U. z 2023 r. poz. 1762);

2) urządzeń innych niż wolnostojące (art. 10 ust. 2a u.p.z.p. w brzmieniu do 23 września 2023 r.)