Interpretacja indywidualna z dnia 13 września 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.352.2024.2.JO

Brak posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz ustalenie miejsca opodatkowania usług wstępnego przetwarzania skór.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 lipca2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsca opodatkowania usług wstępnego przetwarzania skór. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 5 września 2024 r. (wpływ ePUAP 5 września 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego:

Spółka (...) GmbH & Co.KG (dalej także: „Spółka niemiecka”, lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec w zakresie sprzedaży skór (…) wykorzystywanych następnie w przemyśle odzieżowym, meblarskim oraz w innych branżach, wykorzystujących surowiec w postaci skór naturalnych.

Spółka jest rezydentem podatkowym Republiki Federalnej Niemiec i jest zarejestrowana do celów podatku od wartości dodanej w Niemczech oraz do celów podatku od towarów i usług w Polsce.

Forma prawna Spółki niemieckiej jest odpowiednikiem polskiej spółki komandytowej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka niemiecka kupuje w Polsce surowe skóry (…) od podmiotów niepowiązanych ze Spółką, będących polskimi podatnikami podatku od towarów i usług. Nabyte przez Spółkę niemiecką skóry są transportowane z ubojni do zakładu produkcyjnego należącego do polskiego kontrahenta Spółki niemieckiej posiadającego siedzibę na terytorium Polski (dalej: „Spółka polska”), który jest polskim podatnikiem podatku od towarów i usług.

W zakładzie produkcyjnym Spółki polskiej nabyte przez Spółkę niemiecką skóry są wstępnie przetwarzane.

Spółka polska w ramach wstępnego przetwarzania może wykonywać na zlecenie Wnioskodawcy usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór należących do Wnioskodawcy.

Zlecenie usługi przetwarzania skór kierowane jest do Spółki polskiej z siedziby Wnioskodawcy w Niemczech. Dla celów dokumentowania wykonania tych usług Wnioskodawca przekazuje Spółce polskiej swój niemiecki numer VAT.

Przerobione przez Spółkę polską skóry są wywożone przez Wnioskodawcę w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów własnych do magazynów położonych na terytorium Niemiec lub na terytorium Słowacji, gdzie Wnioskodawca wykorzystuje je do własnej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników.

Spółka niemiecka nie Posiada w Polsce, ani nie wynajmuje żadnych nieruchomości ani magazynów.

Wnioskodawca posiada w Polsce dwie maszyny do mrożenia skór oraz pojemnik zapewniający odpowiednio niską temperaturę skór w czasie transportu, są one umieszczone w ubojniach, od których Spółka niemiecka kupuje surowe skóry i zapewniają możliwość szybkiego zakonserwowania skór na czas transportu.

Poza wskazanymi powyżej urządzeniami Spółka niemiecka nie posiada w Polsce żadnego innego zaplecza technicznego.

Spółka niemiecka nie jest powiązana ze Spółką polską ani kapitałowo, ani personalnie.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

W odpowiedzi na zadane pytania wskazali Państwo następująco:

1.w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana Państwa działalność gospodarcza w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów, lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać, jak prowadzicie Państwo działalność w Niemczech, np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby korzystacie Państwo z jakichś magazynów, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne posiada Spółka w kraju siedziby itp.)

Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki w Niemczech jest sprzedaż skór (...), wykorzystywanych następnie w przemyśle odzieżowym, meblarskim oraz w innych branżach, wykorzystujących surowiec w postaci skór naturalnych. Spółka skupuje surowiec od kontrahentów i po przetworzeniu sprzedaje wyprawione skóry swoim kontrahentom. Spółka posiada oddziały w czterech różnych lokalizacjach na terytorium Niemiec.

W (…) w (…) znajduje się magazyn Spółki, w którym zakupione surowce są przetwarzane i przygotowywane do sprzedaży. W Niemczech Spółka zatrudnia średnio około 75 pracowników.

2.z tytułu jakich czynności o których mowa w art. 5 ustawy o VAT, Państwa Spółka dokonała rejestracji jako czynny podatnik podatku VAT w Polsce (prosiliśmy podać datę rejestracji)

Spółka dokonała rejestracji do celów podatku od towarów i usług w Polsce ze względu na fakt, że dokonuje transakcji o charakterze wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów z Polski do Niemiec i Słowacji. Jak zostało wskazane we wniosku o wydanie interpretacji: „Przerobione przez Spółkę polską skóry są wywożone przez Wnioskodawcę w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów własnych do magazynów położonych na terytorium Niemiec lub na terytorium Słowacji, gdzie Wnioskodawca wykorzystuje je do własnej działalności gospodarczej”.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest czynnością, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 361), a jej dokonywanie z terytorium Polski wymaga uprzedniej rejestracji do celów podatku od towarów i usług w Polsce.

Spółka dokonała rejestracji do celów podatku od towarów i usług w Polsce z datą 11 styczeń 2024 r.

3.przez jaki okres czasu Spółka polska zamierza realizować przedstawioną usługę wstępnego przetwarzania skór na rzecz Państwa

Współpraca Wnioskodawcy ze Spółką polską została opisana w polu 61 formularza ORD-IN wniosku o wydanie interpretacji, będzie miała charakter trwały. Wnioskodawca nie ma planów zaniechania prowadzenia działalności w Polsce w dającej się przewidzieć przyszłości, ani nie ma zamiaru zaprzestania współpracy ze Spółką polską.

4.czy Spółka polska wystawia faktury za wykonane czynności na Państwa rzecz oraz czy faktury te zawierają kwotę polskiego podatku VAT naliczonego

Spółka polska wystawia faktury dokumentujące wykonanie usług wstępnego przetwarzania skór dla Wnioskodawcy. Faktury dokumentujące wykonanie przedmiotowych usług nie zawierają stawki ani kwot polskiego podatku od towarów i usług, natomiast zawierają adnotację „odwrotne obciążenie”.

5.czy Państwa Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zapleczem Spółki polskiej (zasobami technicznymi/osobowymi/rzeczowymi), w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana

Wnioskodawca nie posiada bezpośredniej ani pośredniej kontroli nad zapleczem technicznym, rzeczowym i osobowym należącym do Spółki polskiej.

6.czy oddelegowują Państwo do Polski pracowników m.in. do obsługi urządzeń znajdujących się w Polsce (maszyn do mrożenia skór oraz pojemników zapewniających odpowiednią temperaturę skór podczas transportu), jeśli tak należało wskazać ilu (w przybliżeniu/około), jakie czynności wykonują (przy wykorzystaniu jakich i czyich zasobów) oraz na jak długo zostaną oddelegowani

Spółka nie oddelegowuje do Polski swoich pracowników, żaden pracownik zatrudniony w Spółce nie wykonuje pracy na terytorium Polski.

7.czy Spółka polska świadczy usługi także dla innych podmiotów, czy działa tylko w ramach wyłączności dla Państwa Spółki

Spółka polska nie jest zobowiązana przez Wnioskodawcę do wykonywania usług wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy. Spółka polska ma możliwość wykonywania usług także na rzecz innych usługobiorców, jednak Wnioskodawca nie ma wiedzy, czy Spółka polska w praktyce świadczy usługi na rzecz innych podmiotów, bowiem jest to okoliczność zupełnie obojętna dla Wnioskodawcy.

8.czy świadczenie usług wstępnego przetwarzania skór przez Spółkę polską jest realizowana zgodnie z wytycznymi/oczekiwaniami/ilościami wskazanymi/określonymi przez Państwa Spółkę

Spółka polska świadczy usługi wstępnego przetwarzania skór na rzecz Wnioskodawcy zgodnie z wytycznymi określonymi przez Wnioskodawcę. Usługi te muszą być wykonane zgodnie z oczekiwaniami Wnioskodawcy, bowiem Spółka polska jak każda inna firma usługowa musi wykonać usługę zgodnie z zamówieniem klienta (w tym wypadku Wnioskodawcy), w przeciwnym wypadku klientowi służą uprawnienia przewidziane w Kodeksie cywilnym w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Wnioskodawca określa jaką usługę zamawia i jaki ma być efekt wykonanej usługi, a także jaką ilość skór ma wstępnie przetworzyć Spółka polska.

9.czy Państwa Spółka posiada na terytorium Polski jakiś przedstawicieli / handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) lub inne osoby działające na podstawie udzielonego przez Państwa pełnomocnictwa uprawnione do zawierania umów

Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych przedstawicieli ani handlowców ani innych osób pozyskujących nowych klientów lub działających na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa uprawnionych do zawierania umów.

10.czy nabywacie Państwo inne usługi bądź towary niż usługę wstępnego przetwarzania skór na terytorium Polski, jeśli tak, to prosiliśmy wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary są nabywane i w jakim celu,

Jak już zostało wskazane w treści wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego Spółka nabywa w Polsce surowe skóry (...) od różnych kontrahentów.

Spółka nabywa także usługi transportowe od podmiotów gospodarczych zajmujących się spedycją i transportem oraz od Spółki polskiej, która transportuje skóry od dostawców do własnych zakładów, w których są one wstępnie przetwarzane.

Ponadto Spółka nabywa także w Polsce usługi księgowe i doradcze.

11.gdzie, w Polsce, czy w Niemczech podejmowane są istotne decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski.

Wszystkie decyzje dotyczące działalności Spółki zarówno w Polsce, jak i w Niemczech są podejmowane na terytorium Republiki Federalnej Niemiec.

Pytania

1.Czy w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

2.Czy usługi wstępnego przetwarzania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie

W opinii Wnioskodawcy (dalej także: „Spółka niemiecka”) w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a usługi wstępnego przetwarzania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 - dalej: „ustawa o VAT”), wielokrotnie posługuje się pojęciem „stałego miejsca prowadzenia działalności”, nie precyzując jednak, co owo pojęcie oznacza. Legalna definicja stałego miejsca prowadzenia nie została także zawarta w żadnym innym krajowym akcie prawnym.

W związku z tym przy wyjaśnianiu pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności” należy odwołać się do definicji zawartych w obowiązujących przepisach prawa Unii Europejskiej.

Zgodnie z treścią art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm. - dalej: „Dyrektywa VAT”) miejsce świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z kolei z treści art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U. UE. L z 2011 r. Nr 77, str. 1 ze zm. - dalej: „Rozporządzenie wykonawcze 282/2011”) wynika, że na użytek art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazana powyżej definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 w pewnych sytuacjach nie pozwala jednak jednoznacznie stwierdzić, czy w konkretnym wypadku powstaje stałe miejsce prowadzenia działalności czy nie. Stąd tez ustalenie zakresu przedmiotowego pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga dodatkowo analizy orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), który w przeszłości niejednokrotnie rozstrzygał wątpliwości w tym zakresie.

W sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, TSUE doszedł do wniosku, że: usługa nie może być uważana za świadczoną ze stałego miejsca prowadzenia działalności, jeżeli nie cechuje się ono pewnym minimalnym rozmiarem oraz stele obecnymi zasobami ludzkimi i technicznymi niezbędnymi do świadczenia usług.

Do podobnych wniosków doszedł również TSUE w wyroku z 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg), w którym stwierdził, że miejscem świadczenia usług nie powinno być miejsce, które nie charakteryzuje się określoną skalą działalności, a jednocześnie nie znajdują się tam na stałe personel i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia usług. Analogiczne tezy znajduja się także w orzeczeniach wydanych w sprawach C-190/95 (ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam) i C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat).

Wynika z tego, że podstawowym kryterium posiadania w określonym państwie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest posiadanie w tym państwie zaplecza technicznego i personalnego.

Wnioskodawca posiada w Polsce dwie maszyny do mrożenia skór oraz pojemnik zapewniający odpowiednio niską temperaturę skór w czasie transportu, które mogą zostać uznane za zaplecza techniczne posiadane przez Spółkę niemiecką w Polsce. Niemniej jednak urządzenia te są umieszone w ubojniach, od których Spółka niemiecka kupuje surowe skóry i Wnioskodawca nie ma w praktyce kontroli na ich użytkowaniem. O sposobie wykorzystania tych urządzeń decydują pracownicy ubojni, którzy również zajmują się obsługą tego sprzętu.

Wnioskodawca nie zatrudnia bowiem w Polsce żadnych pracowników.

Z orzeczeń TSUE wynika, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie Unii Europejskiej nie zawsze jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego lub technicznego, ponieważ stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej może powstać także jeżeli dostępność innego zaplecza niż własne jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Takie stanowisko zaprezentował TSUE np. w wyroku z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory sp. z o.o.

W kontekście kryterium dysonowania zapleczem personalnym podkreśla się zatem, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności nie jest konieczne, aby personel był „własny” (w pełni akceptowalny jest np. outsourcing), jednak wymagane jest sprawowanie określonego władztwa nad takim personelem.

Podobne wnioski wypływają z wyroku w sprawie C-73/06 (Planzer Luxemburg Sari), w którym TSUE podkreślił, że „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny.”

Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r. sygn. akt I FSK 2004/13 dokonując analizy wyroku TSUE w sprawie Planzer Luxemburg (C-73/06) stwierdził, że „(…) dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne (składające się na odpowiednie zaplecze techniczne) były własnością tego podmiotu.”

Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił jednak, że: „Istotne jest natomiast to, aby miał on nad nimi faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu (konsumowaniu) usług, bądź przy ich świadczeniu.”

W tym kontekście wskazać należy, że Wnioskodawca nie tylko nie posiada praktycznej kontroli nad własnymi urządzeniami znajdującymi się w Polsce, ani nie posiada żadnego zaplecza personalnego w Polsce, ale też nie korzysta z żadnych urządzeń technicznych ani personelu, które nie należałoby do Wnioskodawcy.

W szczególności należy podkreślić, że Wnioskodawca nie ma żadnego władztwa nad środkami trwałymi tworzącymi zaplecze techniczne Spółki polskiej, która świadczy dla Wnioskodawcy usługi wstępnego przetwarzania skór i nie ma wpływu na to w jaki sposób są one wykorzystywane. Podobnie personel zatrudniony przez Spółkę polską nie podlega w żadnej mierze Wnioskodawcy.

Spółka polska stanowi odrębny i samodzielny podmiot gospodarczy, który dysponuje własnym zapleczem technicznym i samodzielnie zatrudnia pracowników i wyznacza im zadania do wykonania.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca uważa, że nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepisy zawarte w art. 28b ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT stanowią, że miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy. Natomiast w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ze względu fakt, że zdaniem Wnioskodawcy nie posiada on stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce usługi wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy nie mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, bowiem zgodnie z treścią wskazanych powyżej przepisów usługi podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej lub w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W opinii Wnioskodawcy usługi wstępnego przetwarzania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy nie podlegałyby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce nawet wówczas, gdyby Wnioskodawca posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, tj. gdyby za stałe miejsce prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce zostałaby uznana Spółka polska.

Przepis zawarty w at. 28b ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Oznacza to, że aby usługi świadczone przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy byłyby opodatkowane podatkiem od towarów i usług w Polsce, Wnioskodawca nie tylko musiałby posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, ale też usługi świadczone przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy musiałyby być świadczone dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011, aby określić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa, usługodawca analizuje charakter i zastosowanie świadczonej usługi.

Przepis ten stanowi, że w przypadku, gdy charakter i zastosowanie świadczonej usługi nie pozwalają usługodawcy określić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego świadczona jest usługa, określając to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, analizuje on w szczególności, czy umowa, zamówienie i numer identyfikacyjny VAT przyznany przez państwo członkowie usługobiorcy i przekazany usługodawcy przez usługobiorcę wskazują stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jako miejsce odbioru usługi i czy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest tożsame z podmiotem płacącym za usługę.

W przypadku, gdy na mocy akapitów pierwszego i drugiego ustępu nie można określić stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa, lub gdy usługi objęte art. 44 Dyrektywy VAT są świadczone na rzecz podatnika w ramach umowy obejmującej co najmniej jedną usługę wykorzystywaną w sposób nieidentyfikowalny i niewymierny, usługodawca ma prawo stwierdzić, że usługi są świadczone na rzecz miejsca, w którym usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej.

W sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku Wnioskodawca przekazuje Spółce polskiej zlecenia wstępnego przetwarzania skór z terytorium Niemiec oraz przekazuje Spółce polskiej swój niemiecki numer VAT. Płatność za wykonanie usługi dokonywana jest przez Spółkę także z terytorium Niemiec.

Przerobione przez Spółkę polską skóry są wywożone przez Wnioskodawcę na terytorium Niemiec lub na Słowację, gdzie Wnioskodawca wykorzystuje je do prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle cytowanego powyżej przepisu art. 22 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011 nie ma zatem wątpliwości, że usługi świadczone przez Spółkę polską są wykonywane na rzecz miejsca, w którym usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej i które znajduje na terytorium Republiki Federalnej Niemiec.

W związku z tym, nawet gdyby Spółka niemiecka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, to i tak usługi wstępnego przetwarzania skór świadczone na jej przecz przez Spółkę polską, jako usługi wykonywane na rzecz miejsca, w którym Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej nie byłyby opodatkowane podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Uwzględniając powyższe zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a usługi wstępnego przetwarzania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ustawy:

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że prowadzicie Państwo działalność gospodarczą na terytorium Niemiec w zakresie sprzedaży skór (...) wykorzystywanych następnie w przemyśle odzieżowym, meblarskim oraz w innych branżach, wykorzystujących surowiec w postaci skór naturalnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej kupujecie Państwo w Polsce surowe skóry (…) od podmiotów niepowiązanych, będących polskimi podatnikami podatku od towarów i usług. Nabyte przez Państwa skóry są transportowane z ubojni do zakładu produkcyjnego należącego do Spółki polskiej, która jest polskim podatnikiem podatku od towarów i usług. W zakładzie produkcyjnym Spółki polskiej skóry są wstępnie przetwarzane, Spółka polska może wykonywać na Państwa zlecenie usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór należących do Państwa.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 77 z 23.03.2011, str.1, ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Natomiast w wyroku z 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22 Cobot Plastics TSUE orzekł, że „podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne i niezależne prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży skór (...).

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. Jak wynika z wniosku nie posiadacie Państwo w Polsce, ani nie wynajmujecie żadnych nieruchomości ani magazynów, posiadacie wyłącznie w Polsce dwie maszyny do mrożenia skór oraz pojemnik zapewniający odpowiednio niską temperaturę skór w czasie transportu, które są umieszczone w ubojniach kontrahentów i zapewniają możliwość szybkiego zakonserwowania skór na czas transportu. Poza tymi urządzeniami, nie posiadacie Państwo w Polsce żadnego zaplecza technicznego. Jednocześnie nie zatrudniacie Państwo w Polsce żadnych pracowników, jak również nie delegujecie do Polski swoich pracowników, żaden pracownik zatrudniony w Spółce nie wykonuje pracy na terytorium Polski. Ponadto nie posiadacie Państwo na terytorium Polski żadnych przedstawicieli ani handlowców czy innych osób pozyskujących nowych klientów lub działających na podstawie udzielonego pełnomocnictwa uprawnionych do zawierania umów w imieniu Spółki.

Zauważyć także należy, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie nabywacie Państwo od Spółki polskiej usługi wstępnego przetwarzania skór (...) należących do Państwa. Spółka nie posiada bezpośredniej ani pośredniej kontroli nad zapleczem technicznym, rzeczowym i osobowym należącym do Spółki polskiej. Niemniej Spółka polska świadczy usługi na rzecz Państwa zgodnie z określonymi przez Spółkę wytycznymi. Nie można jednak wywieść bezpośredniej kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym Spółki polskiej na podstawie ustalonych zasad świadczenia usług, które określone są pomiędzy stronami każdego tego rodzaju umowy i uprawnieniu do żądania spełnienia warunków ustalonych przez strony umowy. Bezpośrednia kontrola nie wynika także z uprawnienia usługobiorcy do żądania spełnienia warunków przez usługodawcę, które zostały ustalone w zawartej pomiędzy stronami umowie. Zatem z ustalonych między stronami umowy zasad i jakości świadczenia usług nie można wywodzić, że jest sprawowana bezpośrednia kontrola Spółki nad personelem i zapleczem technicznym Spółki polskiej w Polsce. Ponadto wszystkie decyzje dotyczące działalności Spółki zarówno w Polsce jak i w Niemczech są podejmowane na terytorium Republiki Federalnej Niemiec. Również zlecenie przedmiotowych usług kierowane jest do Spółki polskiej z Państwa siedziby w Niemczech.

W konsekwencji Spółka nie posiada żadnego zaplecza personalnego ani technicznego na terytorium Polski oraz nie posiada kontroli nad zapleczem Spółki polskiej porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym, z wyjątkiem maszyn do mrożenia skór oraz pojemnika zapewniający odpowiednio niską temperaturę skór w czasie transportu, które są umieszczone w ubojniach kontrahentów i zapewniają możliwość szybkiego zakonserwowania skór na czas transportu. Tym samym nie zostaną spełnione podstawowe warunki prowadzące do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z uwagi na powyższe, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących opodatkowania usług wstępnego przetwarzania skór przez Spółkę polską zaznaczyć należy, że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech, i jednocześnie, jak ustaliłem, nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto z okoliczności sprawy nie wynika, aby do tych usług miały zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług. Zatem, miejsce świadczenia tych usług należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym usługi wstępnego przetwarzania skór świadczone przez Spółkę polską na rzecz Spółki niemieckiej nie są opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy, a są opodatkowane w kraju, w którym Spółka niemiecka będąca usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. na terytorium Niemiec.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2, z którego wynika, że usługi wstępnego przetwarzania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej:

Zatem przedmiotowa interpretacja rozstrzyga w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem Państwa, a nie wywiera skutku prawnego dla kontrahenta, tj. Spółki polskiej.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).