Wyrok NSA z dnia 16 maja 2024 r., sygn. III FSK 398/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Anna Dalkowska, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), Protokolant asystent sędziego Katarzyna Malinowska, po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 1134/20 w sprawie ze skargi R. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 22 kwietnia 2020 r., nr SKO.410.119.2020 w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2020 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

|III FSK 398/22 | |

| | |

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 1134/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę R.P. (dalej jako: skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 22 kwietnia 2020 r. w przedmiocie łącznego zobowiązania podatkowego za 2020 r.

Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wskazał, że z akt sprawy wynika, że skarżący kwestionuje objęcie podatkiem od nieruchomości działek gruntu stanowiących ciąg komunikacyjny pieszo-jezdny, twierdząc, że zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 poz. 1170, dalej: u.p.o.l.) powyższe działki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Słupsku powołało się na art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (Dz. U. z 2019 poz.888), wskazując, że podstawę opodatkowania podatkiem leśnym stanowi powierzchnia lasu, wyrażona w hektarach, wynikająca z ewidencji gruntów i budynków, oraz art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 poz. 1170), z którego wynika, że opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości nie podlegają grunty zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane w nich budowle - z wyjątkiem związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż utrzymanie dróg publicznych lub eksploatacja autostrad płatnych. Podkreślił, że zdaniem Kolegium wyłączenie, o którym mowa w art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. odnosi się wyłącznie (o gruntów zajętych pod pasy drogowe dróg publicznych - w rozumieniu ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 2068). Sąd pierwszej instancji, powyższy pogląd wyrażony przez organ uznał za prawidłowy. Dodał, że zawarta w ustawie definicja drogi składa się z dwóch elementów - materialnego dotyczącego ogólnej dostępności drogi i elementu formalnego - zaliczenia drogi do jednej z przewidzianych w ustawie kategorii dróg. Z mocy art. 2a ustawy o drogach publicznych, drogi publiczne to drogi stanowiące własność Skarbu Państwa lub samorządu województwa, powiatu lub gminy. Wbrew twierdzeniu skarżącego nie stanowi drogi publicznej w rozumieniu wskazanej ustawy, droga należąca do osoby fizycznej i niezaliczona do kategorii drogi gminnej. Wyrok ten dostępny jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl (CBOSA).